สวัสดีครับ ผมชื่อปอ(อายุ23)  แต่ชอบให้เรียกว่าโบว์มากกว่า
ที่สร้างกระทู้นี้ก็ไม่มีอะไรมาก แค่มาเล่า มาบ่น มาระบาย หรือว่าแค่เพราะเหงาก็ไม่รู้ มันนึกอะไรได้ก็พิมพ์ไปแบบนั้น ฉะนั้นถ้าอ่านยากหรืออ่านแล้วไม่สนุกก็ขออภัยทุกคนด้วย
   ชีวิตผมเป็นอะไรที่ไม่ค่อยจะตื่นเต้นมาก เป็นคนอ้วนมาตั้งแต่ยังเด็ก อยากจะออกกำลังกายกับเพื่อนช่วงยังเด็กก็โดนทิ้งจนหมดกำลังใจจะออกแล้วก็กินๆๆๆ จนน้ำหนักไปหลัก100กิโล แต่เนื่องจากเป็นคนตัวสูงนิดหน่อย(180) ก็เลยไม่ได้ดูอ้วนจนเกินไป
   
   ปกติช่วงเรียนอยู่เพื่อนจะเรียกว่าปออ้วน ก็ชินนะไม่ได้อะไรมาก แต่พอโดนเรียกหลังจากเริ่มทำงานก็ เริ่มรู้สึกไม่ค่อยชอบละ ผมก็ออกกำลังอยู่นะ ปั่นจักรยาน30-40โลได้ แต่เป็นคนกินเยอะ ไม่งั้นไม่ทีแรงทำงาน ถึงจะดูว่าอ้วน แต่เรื่องปอดกับหัวใจก็ค่อนข้างมั่นใจว่าแข็งแรงพอสมควร

  นิสัยแต่ก่อนผมก็ชอบเข้าหาเพื่อนทำกิจกรรมนี่นั่นนู่น แต่ก็รู้สึกเหมือนโดนกีดกันเรื่อยๆ จนเดี๋ยวนี้กายเป็นคนชอบอยู่คนเดียวละ กินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว เที่ยวคนเดียว มันก็เหงานะตลอดเลยแต่มันก็มีความสบายใจแปลกๆโผล่มาด้วย

ส่วนเรื่องความรัก555 หัวข้อที่เหนื่อยสุด คือผมเป็นคนหน้าตาไม่ดีที่อ้วนแล้วก็ผิวดำด้วย เลยไม่กล้าไปจีบใครหรอก แต่คนที่ชอบมันก็มีอยู่ ที่ให้นึกถึงคนแรกๆก็สาวเวียดนามที่มาเป็นครูฝึกสอนตอนเรียนอยู่ม.2 ถึงตอนนี้เขาจะแต่งงานมีลูกแล้วก็เถอะแต่ก็ยังคิดถึงเขาอยู่ คนต่อมาก็คงเป็นรุ่นมีใส่แว่นคนนึงที่ตอนนี้ติดตามข่าวไม่ได้แล้วแต่ก็คงไปได้ดีกับเด็กเนิร์ดเพื่อนกัน ส่วนคนล่าสุดตอนนี้เลย คือเพื่อนในที่ทำงานที่อายุมากกว่า10ปี ลูก2 ที่น่าจะยังไม่เลิกกับแฟน555 เขาก็รู้แหละว่าเราชอบ
 แต่ไม่ได้แสดงอาการอะไร  ไม่ปฏิเสธ ไม่ให้ความหวัง แต่ยังดีที่เดี๋ยวนี้ยังอยู่กันเหมือนเพื่อนได้ แต่ลึกๆผมก็รู้แหละว่าเราไม่เหมาะสมกัน ทั้งเรื่องการเรียน แนวคิด ฐานะ 

ลึกๆก็อยากหาคนที่เข้าใจเรายอมรับเรา คอยกัดเรา คนที่เราอยากแบ่งปันด้วย แต่งานใหม่ที่ทำตอนนี้ วันละ12ชั่วโมง หยุดเดือนละ2วัน แทบจะไม่มีเวลาให้ได้ใช้ชีวิตเลย คงจะไม่เจอหรอก แค่จะไปปั่นจักรยานเหมือนปกติยังทำไม่ได้ ต้องเปลี่ยนเป็นบอดี้เวทในห้องเอา

บอกแล้วว่าถ้านึกอะไรได้ก็พิมพ์ไปแบบนั้นเลย ไม่ได้เขียนขึ้นเพื่อให้ใครมาให้กำลังใจหรือสมน้ำหน้าหรอกแค่อยากเขียนเฉยๆ ถ้าใครอ่านจนจบได้ก็ขอบคุณมากครับ