เราเกลียดมนุษย์โดยที่ไม่มีสาเหตุอะไรเลย ไม่ใช่เพราะเห็นข่าวฆ่ากันตายหรือความโหดร้ายของมนุษย์ ถ้ามีคนแทงกันตายต่อหน้าแล้วเราไม่มีเกี่ยว บางทีอาจจะเดินผ่านไปโดยไม่สนใจด้วยซํ้า เราก็แค่เกลียดเท่านั้น ไม่อยากมองหน้า ไม่อยากยิ้ม ไม่อยากพูด ไม่อยากหายใจ มันอึดอัด ยิ่งมองยิ่งอึดอัด ตอนนี้เรายังไม่ได้ถึงขั้นปลีกตัวจนอยู่กับมนุษย์ไม่ได้ แค่มีอาการอึดอัดแต่ยังสามารถยิ้มตอบรับได้ปกติเหมือนในใจไม่มีอะไร ทั้งนี้เราไม่มีความคิดอยากทําร้ายมนุษย์นัก อาจจะมีแค่คิดเล่นๆว่าอยากจะแทงแต่ก็หยุดทันที มันแวบมาแค่ครั้งสองครั้งในสองเดือนซึ่งไม่บ่อย จะมีก็แต่เกลียดตัวเองซึ่งก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน มันเกิดทุกๆวันแทบตลอดเวลาที่ว่างเลย ไม่รู้ว่ามันเป็นมายังไงถึงมาเกลียดตัวเองได้ อาจจะเป็นเพราะเราระลึกได้ว้าเป็นมนุษย์ล่ะมั้งคะ เกลียดมันมากค่ะ ไม่อยากจะให้ตัวเองหายใจเลย อยากจะให้หายไป ไม่สมควรมีความสุข ไม่สมควรมีชีวิตด้วยซํ้า รู้ตัวว่าชุดความคิดนี้มันผิดปกติ เพราะอย่างนั้นถึงอยากตายยังไงล่ะคะ

รู้สึกตัวเองแปลกแยกมาก ทั้งๆที่เราเป็นมนุษย์แต่เรากลับรังเกียจมนุษย์ แม้กระทั่งตัวตนของเราก็ยังรังเกียจได้ลงคอ และรังเกียจยิ่งกว่ามนุษย์ตัวไหนๆบนโลก ผิดปกติเนอะ เราก็ว่างั้นเหมือนกัน อยากเอาไปปรึกษาคุณหมอแต่ก็กลัวบอกว่าเป็นแค่ความเครียด ก็นั่นแหละค่ะ ได้แต่ยอมรับว่าตัวของเราอ่อนแอเกินไปที่จะอยู่บนโลกใบนี้เอง การมีชีวิตในฐานะมนุษย์มันยากจัง ทุกวันนี้ได้แต่รอคอยวันตายของตัวเองอย่างไร้ค่า วันๆคิดแต่เรื่องความตาย น่าตลกดีนะคะ เราอาจจะอ่อนแอเกินไปจริงๆ มันก็เป็นแค่ความเครรียดเล็กๆ ความคิดแบบนี้หลายๆคนก็คงเคยเกิดขึ้นและผ่านมาได้ใช่ไหม? แล้วทําไมเราถึงได้แต่จินตนาการถึงความตายตัวเองซํ้าไปซํ้ามา อย่างกับต้องการหนีปัญหาที่ไม่มีอยู่จริง เป็นเพียงความฟุ้งซ่านในหัวเท่านั้น ไม่อยากมีความสุขเลย รู้สึกผิดค่ะ อะไรคือการมีชีวิต อะไรคือการมีความสุข ทําไมเราต้องมี ทําไมต้องดิ้นรนในนรกแห่งนี้ด้วย ทําไมต้องรั้งกันเอาไว้ เราอยากหายไปทุกวันแท้ๆ ทําไมถึงรักเรากันจัง ช่วยเกลียดเราสักครึ่งนึงของความรักก็ยังดี เราจะได้ตัดสินใจตายซักที อ่อนแอเหลือเกิน