คิดถึงพ่อ คิดถึงชีวิตตัวเองในอดีต
เราเบื่อนะ เราเป็นแบบนี้มาทั้งชีวิตเลย
นอสตาลเจียอิซึ่ม ทำยังไงถึงจะมีความสุขกับชีวิตในปัจจุบันได้ล่ะ
เมื่อคืนมีคนพูดกับเราว่าต้องปล่อยให้เด็กล้มจะได้รู้ว่าเจ็บมันเป็นยังไง
เราไม่เคยล้ม เราก็เลยไม่มีภูมิต้านทานต่อโลกภายนอก
ก็คงจะจริง เราคงมีพ่อเป็นเกราะในชีวิตให้เรามาตลอด
วันนี้ไม่มี เราคงตัวนิ่มมาก จิ้มยุบ จิ้มยุบ

เราสงสัย แล้วเราในอดีตทรมานแบบนี้มั้ย เท่านี้มั้ย ผ่านมาได้ยังไง
อยู่ดีๆก็เหมือนเด็กคนนั้นไม่ใช่เราเลย
เราเกลียดที่เรากลายเป็นมนุษย์เศร้า เราไม่รู้จะขจัดความเศร้านี้ออกไปจากตัวเรายังไง

เราคุยกับแม่ แม่ก็มีแต่เรื่องทุกข์มาให้เรา เรารู้ตัวว่าเราเองก็เป็นแบบนั้น
เราไม่อยากเป็น

เราต้องร้องขอให้ใครช่วยเหลือหรอ ไม่หรอก เราควรจะช่วยตัวเองให้ได้
เราบ่นอยู่ได้ว่าเหนื่อย ว่าเหนื่อย คนอื่นเค้าไม่เหนื่อยหรอ คนอื่นเค้าก็เหนื่อย
ทำไมคนอื่นเค้ายังทนกันได้ แล้วทำไมเราทนไม่ได้

เราควรจะอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง แบบที่ว่าต่อให้ทั้งโลกเหลือมนุษย์คนเดียว
เราก็ต้องอยู่ให้ได้ แบบนั้นรึเปล่า

มนุษย์ต้องเข้มแข็งขนาดไหนถึงจะดำรงชีวิตอยู่ได้ เราสงสัย
เราอ่อนแอกว่ามนุษย์ทั่วไปหรอ

เราสงสัยเลยอะ ว่าเรามีชีวิตอยู่มาได้ยังไงตั้ง 27 ปี
นี่เรายืนอยู่บนโลกนี้มาได้ยังไงตั้งนานขนาดนั้น
เราคนนี้ เราที่พร้อมจะยอมแพ้ตลอดเวลา เธอยืนอยู่มาได้ยังไงน่ะ

เราอยากยืมความเข้มแข็งในอดีตของเรามามาก หรือตอนนั้นเราก็เป็นแบบนี้แหละ
ทำไมครั้งนี้มันยาก มันเหมือนจะผ่านมันไปไม่ได้

เหมือนเราใช้โควต้าความสุขความสดใสของชีวิตเราหมดไปแล้ว
เราเหมือนคนแก่วัย 60 ที่รอให้ความตายพรากเราไปจากโลก

ไม่หรอก เราไม่คิดจะตายเอง ไม่อีกต่อไปแล้ว
เราขี้ขลาดเกินไป ถึงบางทีจะมีความคิดที่เห็นแก่ตัวมากๆก็เหอะ
นี่เราเป็นอะไรวะ

ความรักที่มี ก็เต็มไปด้วยความระแวง มันถูกต้องแล้วล่ะ
กรรมมันตามสนองเราแล้ว

การที่พ่อตาย เราจะไม่มีวันทำใจได้จากเรื่องนี้ใช่มั้ย
นี่เราจะต้องทุกข์ทรมานแบบนี้ไปทั้งชีวิตใช่รึเปล่า

เรานิสัยเสีย แล้วเราก็จะร้องขอ ให้ใครซักคนฉุดเราขึ้นไปที
เหมือนทุกๆครั้ง

ครั้งนี้ไม่เหมือนแล้วนะ

ไม่มีใครคอยฉุดเธอขึ้นไปอีกแล้ว