ฉัน... พยายามใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง
ฉันเติบโตมาในครอบครัวที่ไม่เรียกว่าครอบครัว
มีจำนวนสมาชิกมากมาย... แต่ฉันไม่เคยรู้สึกถึงความเป็นส่วนหนึ่ง
ฉันพยายามสร้างชีวิตของตัวเอง ด้วยการศึกษา
ขณะเดียวกันฉันก็คอยมองหา”ฝั่ง”ที่ฉันจะยึดพิงได้
ฉันค่อยๆเติบโตมาเรื่อยๆจนสามสิบขวบปี
เป็นสามสิบกว่าปีที่โดดเดี่ยวและเดียวดาย
และตั้งแต่จำความได้.. ไม่เคยสักวันที่ใจลึกๆของฉันจะไม่โหยหาความตาย
ฉันไม่ได้มีความคิดจะฆ่าตัวตายให้อายใคร
แต่ฉันก็รอคอยและเฝ้าหวังวันสิ้นสุดของชีวิตอยู่ทุกเมื่อเชื่อยาม
ฉันรอวันที่จะไม่ต้องรู้สึกอะไรอีกแล้ว
ฉันเฝ้ารอวันที่ทุกบทบาทหน้าที่จะสิ้นสุดลง
ฉันไม่มีความกล้าที่จะฆ่าตัวตาย เพราะฉันกลัวไม่ตาย
แล้วฉันก็แคร์เหลือเกินว่าคนอื่นๆจะรู้สึกเย้ยหยันเพียงใดหากรู้ว่าฉันนั้นอ่อนแอจนฆ่าตัวตาย
ฉันมันอ่อนแอจนน่าสมเพช
ฉันรู้สึกหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา
ภายใต้การบู๊ลุยแหลกแหกทุกด่าน ในใจลึกๆฉันกลับเต็มไปด้วยความหวาดระแวง
ตลอดเวลา ฉันไม่เคยรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งกับสิ่งใดเลย
ฉันได้แต่เฝ้าดูคนที่เขามีตัวตน ขณะที่ตัวฉันค่อยๆจางลง
ไม่มีที่ใดบนโลกนี้ที่ทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยได้เลย...
ฉันเติบโตขึ้นในสังคม
แต่ฉันกลับอ่อนแอและเปราะบางลงที่ข้างใน
ฉันสอนจิตวิทยาการให้คำปรึกษา
แต่ฉันไม่เคยรู้ว่าจะจัดการกับความอ่อนแอในใจของตนเองอย่างไร
ฉันค่อยๆปล่อยให้ชีวิตตัวเองพังลงเรื่อยๆวันละน้อยวันละนิด
ฉันนั่งดูชีวิตตัวเองค่อยๆจมดิ่งลงไปตรงหน้า
โดยที่ฉันไม่รู้ว่าฉันจะช่วยเหลือตัวเองได้อย่างไร
ฉันพยายามส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ
แต่ฉันก็รู้ดีว่า ไม่มีใครมีหน้าที่ต้องดูแลชีวิตฉัน
ฉันไม่กล้าให้ตัวเองเป็นภาระของใคร
ฉันค่อยๆทำพังในทุกๆความสัมพันธ์
ครู-ศิษย์ / เพื่อน-เพื่อน / เพื่อนร่วมงาน-เพื่อนร่วมงาน / เจ้านาย - ลูกน้อง / พี่-น้อง / คนรัก-คนรัก
ฉันทำมันพัง ในทุกๆห้วงความสัมพันธ์ที่ฉันเข้าไปเกี่ยวข้อง
ขณะที่ฉันพยายามจะประคับประคองในทุกๆความสัมพันธ์ แต่มันก็ไม่เคยสำเร็จ
ยิ่งฉันพยายามประคับประคองมันเท่าไร ก็กลับยิ่งทำให้มันพังมากขึ้นเท่านั้น
ฉันรู้สึกรังเกียจตัวเองมากขึ้นในทุกๆวัน
ฉันรู้สึกรังเกียจในความเปราะบางของตัวเอง
ฉันเกลียดที่ตัวเองเป็นแบบนี้
เกลียดความอ่อนแอที่ทำให้หัวใจไร้สมรรถภาพนี้
ฉันเกลียดตัวเองที่มีชีวิตอยู่เพื่อเป็น”ความไม่สุข”ของคนอื่น
ฉันเกลียดเวลาใครๆพูดถึงฉัน
ฉันเกลียดการที่ฉันทำร้ายความรู้สึกของใครๆทั้งๆที่ฉันไม่เคยจะตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น
ฉันเกลียดที่ฉันเป็นปัญหา เป็นภาระ ให้ใครต้องมาเสียเวลาในเรื่องเกี่ยวกับฉัน
ฉันเกลียดที่ตัวเองมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้แต่กลับไม่สามารถมีความสุขหรือเป็นความสุขของใครได้
ยิ่งฉันพยายามให้ตัวเองมีชีวิตอยู่เท่าไร
ฉันก็ยิ่งรังเกียจตัวเองมากขึ้นเท่านั้น
“มัน
จะอยู่ให้เป็นปัญหาของโลกทำไม”
ฉันรู้สึกกับตัวเองย้ำๆ ซ้ำๆ
แต่ฉันก็อ่อนแอเกินกว่าจะกล้าฆ่าตัวตาย
เมื่อไรกันนะ อายุขัยที่ฉันรอคอย
เมื่อไรกันนะ จุดหมายปลายทาง
เมื่อไรกันนะ ฉากสิ้นสุดของบทบาทนี้
เมื่อไรกันนะ... ที่ฉันจะไม่ต้องรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว...
รู้สึกรังเกียจตัวเอง
ฉันเติบโตมาในครอบครัวที่ไม่เรียกว่าครอบครัว
มีจำนวนสมาชิกมากมาย... แต่ฉันไม่เคยรู้สึกถึงความเป็นส่วนหนึ่ง
ฉันพยายามสร้างชีวิตของตัวเอง ด้วยการศึกษา
ขณะเดียวกันฉันก็คอยมองหา”ฝั่ง”ที่ฉันจะยึดพิงได้
ฉันค่อยๆเติบโตมาเรื่อยๆจนสามสิบขวบปี
เป็นสามสิบกว่าปีที่โดดเดี่ยวและเดียวดาย
และตั้งแต่จำความได้.. ไม่เคยสักวันที่ใจลึกๆของฉันจะไม่โหยหาความตาย
ฉันไม่ได้มีความคิดจะฆ่าตัวตายให้อายใคร
แต่ฉันก็รอคอยและเฝ้าหวังวันสิ้นสุดของชีวิตอยู่ทุกเมื่อเชื่อยาม
ฉันรอวันที่จะไม่ต้องรู้สึกอะไรอีกแล้ว
ฉันเฝ้ารอวันที่ทุกบทบาทหน้าที่จะสิ้นสุดลง
ฉันไม่มีความกล้าที่จะฆ่าตัวตาย เพราะฉันกลัวไม่ตาย
แล้วฉันก็แคร์เหลือเกินว่าคนอื่นๆจะรู้สึกเย้ยหยันเพียงใดหากรู้ว่าฉันนั้นอ่อนแอจนฆ่าตัวตาย
ฉันมันอ่อนแอจนน่าสมเพช
ฉันรู้สึกหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา
ภายใต้การบู๊ลุยแหลกแหกทุกด่าน ในใจลึกๆฉันกลับเต็มไปด้วยความหวาดระแวง
ตลอดเวลา ฉันไม่เคยรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งกับสิ่งใดเลย
ฉันได้แต่เฝ้าดูคนที่เขามีตัวตน ขณะที่ตัวฉันค่อยๆจางลง
ไม่มีที่ใดบนโลกนี้ที่ทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยได้เลย...
ฉันเติบโตขึ้นในสังคม
แต่ฉันกลับอ่อนแอและเปราะบางลงที่ข้างใน
ฉันสอนจิตวิทยาการให้คำปรึกษา
แต่ฉันไม่เคยรู้ว่าจะจัดการกับความอ่อนแอในใจของตนเองอย่างไร
ฉันค่อยๆปล่อยให้ชีวิตตัวเองพังลงเรื่อยๆวันละน้อยวันละนิด
ฉันนั่งดูชีวิตตัวเองค่อยๆจมดิ่งลงไปตรงหน้า
โดยที่ฉันไม่รู้ว่าฉันจะช่วยเหลือตัวเองได้อย่างไร
ฉันพยายามส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ
แต่ฉันก็รู้ดีว่า ไม่มีใครมีหน้าที่ต้องดูแลชีวิตฉัน
ฉันไม่กล้าให้ตัวเองเป็นภาระของใคร
ฉันค่อยๆทำพังในทุกๆความสัมพันธ์
ครู-ศิษย์ / เพื่อน-เพื่อน / เพื่อนร่วมงาน-เพื่อนร่วมงาน / เจ้านาย - ลูกน้อง / พี่-น้อง / คนรัก-คนรัก
ฉันทำมันพัง ในทุกๆห้วงความสัมพันธ์ที่ฉันเข้าไปเกี่ยวข้อง
ขณะที่ฉันพยายามจะประคับประคองในทุกๆความสัมพันธ์ แต่มันก็ไม่เคยสำเร็จ
ยิ่งฉันพยายามประคับประคองมันเท่าไร ก็กลับยิ่งทำให้มันพังมากขึ้นเท่านั้น
ฉันรู้สึกรังเกียจตัวเองมากขึ้นในทุกๆวัน
ฉันรู้สึกรังเกียจในความเปราะบางของตัวเอง
ฉันเกลียดที่ตัวเองเป็นแบบนี้
เกลียดความอ่อนแอที่ทำให้หัวใจไร้สมรรถภาพนี้
ฉันเกลียดตัวเองที่มีชีวิตอยู่เพื่อเป็น”ความไม่สุข”ของคนอื่น
ฉันเกลียดเวลาใครๆพูดถึงฉัน
ฉันเกลียดการที่ฉันทำร้ายความรู้สึกของใครๆทั้งๆที่ฉันไม่เคยจะตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น
ฉันเกลียดที่ฉันเป็นปัญหา เป็นภาระ ให้ใครต้องมาเสียเวลาในเรื่องเกี่ยวกับฉัน
ฉันเกลียดที่ตัวเองมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้แต่กลับไม่สามารถมีความสุขหรือเป็นความสุขของใครได้
ยิ่งฉันพยายามให้ตัวเองมีชีวิตอยู่เท่าไร
ฉันก็ยิ่งรังเกียจตัวเองมากขึ้นเท่านั้น
“มัน
ฉันรู้สึกกับตัวเองย้ำๆ ซ้ำๆ
แต่ฉันก็อ่อนแอเกินกว่าจะกล้าฆ่าตัวตาย
เมื่อไรกันนะ อายุขัยที่ฉันรอคอย
เมื่อไรกันนะ จุดหมายปลายทาง
เมื่อไรกันนะ ฉากสิ้นสุดของบทบาทนี้
เมื่อไรกันนะ... ที่ฉันจะไม่ต้องรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว...