เรามีลูกสาวสองคน คนที่เราต้องการให้กลับบ้านคือคนน้อง เมื่อเดือนที่แล้ว เป็นวันสงกรานต์ ทักไปหาลูกเรื่องกลับบ่น ยังหวังให้เขากลับมาสักปี แต่เขาก็ไม่ได้กลับ เลยถามเหตุผลไป เขาบอกกลัวที่จะเจอเรา เรากลัวจะคิดคิดเหตุการณ์ในอดีตที่เกิดขึ้นกับตัวเขา ซึ่งเราด้วยความอายุมากแล้วจะห้าสิบปีนี้ จำไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ลูกเล่าเรื่องในอดีตที่เกิดขึ้น ว่าเราเคยทำอะไรกับเขาไว้ และพ่อที่เคยทำร้ายลูก ถึงขั้นเย็บแผล มีรอยแผลเป็นบริเวณหน้า แผลนั้นเราเคยเห็นมาก่อน ลูกเคยบอกว่ามันเกิดจากเพื่อนที่รร. เราเลยไม่ค่อยอะไรมาก คิดว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่ลูกกลับบอกว่ามันเกิดจากพ่อเขา พ่อเขาเป็นคนทำให้เขามีแผลนี้ เราเลยไปถามสามี สามีเองก็จำไม่ได้ เข้าใจว่าเป็นแผลที่ลูกหัวแตกตอนเด็ก เลยเถียงเขากลับไปว่าแผลอะไร ลูกร้องไห้ ตอบกลับมาแค่ว่าแผลที่พ่อฝากไว้ทำไมถึงจำไม่ได้ แผลเป็นบนหน้าเขามันยังหลอกหลอนเขาอยู่ แล้วลูกก็พูดออกมาหมด เรื่องที่เราเองเคยพูดกับเขา ทั้งการที่เคยพูดว่าไม่ได้ตั้งใจมีเขา หรืออยากแยกทางกับพ่อเขา  เราเลยพูดกลับไป ว่าการที่พ่อแม่ตีลูกมันไม่ได้เลยเหรอ ตอนนั้นคิดแค่ว่าเพราะแฟนเขารึเปล่า ที่ทำให้เขากลายเป็นแบบนี้ ลูกพูดกลับว่าแฟนเขาเพิ่งเข้ามาในชีวิตตอนห้าปีที่เขาออกจากบ้านมา แต่บาดแผลมันเกิดกับเขาก่อนที่เขาจะมีแฟน ทำไมทุกคนถึงโทษผู้ชายคนนี้ หลังจากนั้นลูกก็หายไปเลย มันทำให้เราย้อนกลับไปคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกคนนี้ ตอนเด็กๆลูกเป็นคนที่ชอบเล่นกับเพื่อนมาก ไปเล่นได้ทั้งวัน แต่อยู่ๆมาวันนึง ลูกก็เริ่มเก็บตัวอยู่บ้าน อยู่แต่ในบ้านไม่ยอมไปไหน เราก็คิดว่าลูกคงโตแล้ว แต่ลูกกลับโดนเพื่อนที่รร.แกล้ง เด็กพวกนั้นรังแกลูกทุกอย่าง ทำเหมือนลูกเราเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ ลูกไม่เคยเอามาบอกเราเลยสักครั้ง ลูกเอาแต่ยิ้มกับเรา มาวันนึงลูกบอกว่าอยากเล่นดนตรี ครูที่รร.ลูกสอน ขอเล่นได้ไหม เราเองก็ให้ไป ดีกว่าปล่อยให้เขาอยู่เฉยๆตอนปิดเทอม แต่พอลูกได้ไปเล่นดนตรี ลูกสนใจแต่ดนตรี จนเกรดเริ่มตก เราให้สามีไปลาออกให้ลูก บังคับให้ลูกกลับมาตั้งใจเรียน โดยที่เราไม่รู้ว่าครูที่ดูแลวงและเด็กคนอื่นๆในวง เหมือนเป็นเชฟโซนให้กับลูก แทนที่จะเป็นครอบครัวเราเอง เราเสียใจมากที่รู้ พอลูกได้ย้ายโรงเรียนไปอีกที่ตามพี่สาวตัวเอง ลูกมีท่าทีที่แปลกกับพี่สาว ลูกไม่เคยทักทายพี่สาวในรร.และไม่เคยเรียกชื่อพี่สาวเลย จะเรียกพี่สาวว่าคุณ ลูกยังทำตัวปกติต่อไป จนม.6 อยู่ๆวันนึงลูกก็ร้องไห้กลับมา เราเลยถามลูกว่าเกิดอะไรขึ้น ลูกตอบแค่ไม่มีอะไรทั้งนั้น ลูกเอาแต่ร้องไห้ทั้งคืน อีกวันลูกไปเรียนตามปกติ แต่ลูกมีท่าทีหวาดกลัว เราเพิ่งไปรู้มาจากเพื่อนที่เคยเรียนม.ปลายกับลูก ว่ามีคนจะทำร้ายลูกเรา เพียงเพราะลูกเราไม่รับสายมือถือ วันนั้นเขานัดกับไปลองชุดพาเหรด แล้วลูกเราบอกที่ตั้งร้านไปแล้ว แต่เด็กกลุ่มนั้นขับรถไปยังไงไม่รู้ โดนตำรวจจับ โทรมาหาลูกเรา แต่ลูกเราลืมมือถือไว้รร. ลูกเราเลยไม่รู้ อีกวันเด็กกลุ่มนั้นดักรอทำร้ายลูก แต่โชคดีที่เพื่อนเขาไปช่วยคุยให้ อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น ลูกเราเลยไม่โดนอะไร และลูกเราก็ต้องโดนคนพวกนั้นคอยตามด่าทุกวัน จนเรียนจบ พอจะเข้ามหาลัยลูกอยากเรียนนิเทศ แต่เรามองว่ามันจะตกงาน เลยไม่ให้ไป ยอมหยุดงานเพื่อกดดันให้ลูกเรียนอย่างอื่น จนลูกยอมสอบมหาลัยใกล้บ้าน ตลอดที่เรียนเราไม่เคยดูเกรดลูกเลย ลูกบอกเราแค่ไหว พอเราไปรู้ว่าคณะที่ลูกเรียน จบมาจะไปทำงานที่ไหน เราเลยอยากให้ลูกซิ่วไปเป็นครูแทน ลูกบอกเขาไม่อยากเป็น ลูกก็ยังเรียนต่อไป จนถึงปี4 ลูกมีอาการแปลก ลูกหายจากการติดต่อไป เราไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น จนที่อาจารย์ที่ปรึกษาโทรมาหาเรา ว่าลูกเราหาย คุกันล่าสุดคือลูกเราจะฆ่าตัวตาย เขาพยายามหาลูกเราอยู่ เรารีบติดต่อไปหาลูกทันที สุดท้ายอาจารย์ก็ไปเจอลูกเราที่กำลังหาหมอที่แผลกจิตเวชของมหาลัย เพราะที่นั้นเขาจะถามเด็กว่ามาจากคณะอะไรในกรณีมารักษาทางนี้ เขาจึงติดต่อทางคณะมา ตอนนั้นเราคิดแค่ลูกคงเรียกร้องความสนใจ เพราะลูกดันมีแฟนที่โผล่มาเป็นดเด็กอายุน้อยกว่า เราเลือกจะให้เขาไปอยู่ด้วยกัน ให้ฝ่สยชายส่งเสียเอง ไหนๆก็อยากอยู่ด้วยกันแล้ว แฟนลูกเลยดรอปเรียนมา ทำงานเลี้ยงลูกเราแทน ลูกเคยโทรมาร้องไห้กับสามี บอกทนชีวิตต่อไม่ไหวแล้ว สามีบอกตอนนั้นลูกดูหวาดกลัว แต่สามีก็ด่ากลับไป ลูกเรากลัวเราจะมารู้ว่ากำลังจะโดนไทป์ออกจากหมาลัย ลูกบอกตัวเองพยายามแบกมาตลอด แต่มันไม่ใช่สำหรับลูกจริงๆ ตอนนั้นที่เลือกคณะให้ เราเป็นคนเลือกให้ลูกทั้งหมด ไม่ได้ถามความเห็นลูกเลยสักนิด คิดแค่ว่ามันดีที่สุดสำหรับลูก พอยิ่งลูกมารับรู้ว่า ถ้าลูกเรียนจบ เรากับสามีจะแยกทางทันที มันทำให้ลูกกลัวว่าตนเองคือต้นเหตุ ลูกเลยเลือกจะเดินออกจากบ้านไป ออกไปหางานทำ เพิ่งตัวเอง ยอมรับว่าตัวละเลยลูกมากแค่ไหนก็วันนี้ วันที่ลูกพยายามพูดออกมา ว่าลูกทนกับสิ่งพวกนั้นมามากแค่ไหน และความรักลูกไม่เท่ากันของเราเอง ต่อให้ลูกคนนี้ทำดีแค่ไหน เราไม่เคยชมลูก ภาพในหัวตอนนี้มีแต่คำพูดที่เคยพูดจาเลวร้ายกับลูก มันย้อนกลับมา ก่อนลูกจะหายไป ลูกถามเรากลับมาว่าทำไมหนูต้องเป็นคนที่คอยรับรู้เรื่องเลวร้ายพวกนั้น ทำไมหนูต้องโดนกระทำแบบนั้น ทำไมไม่เป็นพี่ที่ต้องเจอแบบเขาบ้าง มันก็จริงอย่างที่ลูกพูดจริงๆ พี่สาวเขาขออะไรก็ได้ แต่สำหรับลูกคนนี้ เราจะให้เขาใช้ต่อจากพี่สาวตลอด ไม่ค่อยซื้อให้ใหม่ พี่สาวตีน้อง เราก็ให้คนน้องขอโทษ ทั้งทีคนน้องแทบจะไม่เคยแตะต้องพี่สาวเลย ตอนนี้เราควรรักษาแผลของลูกคนนี้ยังไงดี เราอยากให้เขสกลับมาหาสักครั้ง