เรื่องเพิ่งเกิดกับเราวันนี้เลย เราอายุ26ปี ย่างเข้า27ปี เคยเรียนมหาลัยแต่ไม่จบ เพราะโดนรีไทร์ออก เราเลยต้องหางานทำ จากต่างจังหวัดเข้ามากทม. ทำงานจนไม่ได้กลับบ้านมาเกือบ6ปีแล้ว วันนี้แม่เลยทักมาถามเรา ทำไมไม่เคยกลับบ้านไปเลย ลืมคนที่บ้านแล้วใช่ไหม เราอ่านคำถามนั้น ถามตัวเองว่าทำไม เรามีเงินที่พร้อมจะกลับไป แต่ทำไมเราถึงไม่ทำ เราเลยตอบในสิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับเรามา บอกแม่ไปตรงๆว่าเราเห็นหน้าแม่ตัวเองแล้ว คำพูดที่แม่เคยพูดในอดีตมันกลับมาตลอด แม่เราเป็นคนที่พูดจาค่อนข้างแรงมาก ในตอนเด็กพ่อคือฮีโร่สำหรับคนนึง พ่อดีกับเราเสมอ แต่เป็นแม่ที่พูดเรื่องเลวร้ายของพ่อในอดีต ทั้งทีตอนนั้นเราลืมมันไปแล้ว พูดมาพ่อเคยทำร้ายเขา ตีเขายังไง และเรื่องที่เคยไม่แม้แต่รักพ่อเลย ซึ่งตอนนั้นเราแค่ม.1 มองแม่ตัวเองที่ทะเลาะกับพ่อทุกวัน แล้วเป็นเราที่ต้องรองรับอารมณ์โมโหนั้น คำพูดที่แย่ที่สุดจนทำให้เราเสียใจคือ ไม่น่าเกิดเรามา เราคือความผิดพลาดของเขา เขาต้องการพี่ชายแค่คนเดียว ตอนนั้นเรานิ่งไปเลย ร้องไห้กับคำพูดนั้น พอเริ่มโตขึ้น เราเริ่มมีความสนใจในด้านศิลปะ ยอมรับว่าชอบจนอย่างเรียนต่อ เลยขอพ่อแม่ไป แต่เขาบอกมันไม่มีอนาคต และดูไร้สาระ เราทะเลาะกับพ่อ จนพ่อทำร้ายร่างกาย ได้แผลมา จนเย็บไป7เข็ม ตอนนั้นเราต้องพาตัวเองไปหาหมอเอง ขับรถไปเอง กลับบ้านพ่อยังคงด่าเราไม่หยุด เราหวาดกลัวพ่อไปเลย พอเข้ามหาลัย เราได้รอบแอดมิชชั่น ลำดับคณะที่เลือกทุกคณะ แม่และพี่ชายจะเป็นคนเลือกทั้งหมด เราทำอะไรไม่ได้สักนิด พยายามประคับประคองตัวเองให้เรียนให้ได้ แต่ด้วยเกรดที่มันแย่ เราจำเป็นต้องถอนวิชาที่คิดว่าไม่โอเคออก รวมๆก็เยอะ เรียนตามเพื่อนไม่ทัน พยายามบอกตัวเองว่าเราไม่พยายามไม่มากพอ อัดฉีดตัวเอง จนผอมโทรม ก็ยังไม่ไหว เพื่อนจึงพูดกับเรา ถามเราว่ามันใช่ที่เราอยากเรียนหรือต้องการจริงๆรึเปล่า เพราะเขาไม่เห็นเรามีความสุขที่ได้ทำเลย เราร้องไห้ออกมา เราพยายามแทบตายทำไมเรายังทำไม่ได้ สุดท้ายโดนรีไทร์ออกมา พี่ชายรู้ก็ด่า และต่อยเราไป เรารู้ไม่แฟร์เลยสักนิด ทำไมพี่ชายเรียนในสิ่งที่ต้องการได้ แม่ตามใจทุกอย่าง เขาอยากได้อะไรก็ให้ ในขณะที่เราต้องรอใช้ของจากพี่มาตลอด เรากับพี่ชายเลยทะเลาะกัน เราไม่กล้าแม้แต่จะต่อยพี่ชายกลับไปด้วยซ้ำ แต่เราต้องการแค่ให้เขาขอโทษที่ต่อย แต่พ่อแม่กลับมาว่าเราผิด ให้ขอโทษ ทั้งทีร่างกายเราช้ำไปหมด อีกวันเราตัดสินออกมาจากบ้านของตัวเอง ไปทำงานขายของกับเพื่อนม.ปลายแทน และค่อยๆไปทำงานเป็นเชฟอาหารญี่ปุ่นจนถึงทุกวันนี้ พอวันนี้ที่แม่ทักมาหาเรา เราเลยตัดสินใจจะพูดเรื่องพวกนี้ แค่เขาขอโทษเราสักครั้ง เราจะได้ลืมพวกนั้นไม่ให้หมด เราจะกลับไป เขากลับจำคำพูดและการทำร้ายเราไม่ได้ แต่กลับบอกว่าพ่อแม่ทุบตีไม่ได้เลยรึไง และคำที่เขาพูดมันเกิดจากความโมโหของเขา มันเกิดคำถามขึ้นมาในหัว แล้วทำไมเราต้องเป็นคนรับมันล่ะ พี่ชายทำไมถึงไม่เจอแบบเราบ้าง ทำไมเขากลับได้รับความรักจากพ่อแม่ตรงนั้น ทั้งชีวิตมองพี่ชายที่ได้รับสิ่งนั้นมาตลอด แม้แต่แผลเป็นที่เขาฝากไว้ เขากลับบอกว่ามันเกิดจากเราทั้งนั้น พูดง่ายๆคือเราทำตัวเอง เราเลยพูดกับแม่ประโยคสุดท้ายก่อนวาง ถ้าวันไหนพร้อมจะรักเราสักนิด ค่อยโทรกลับมา เราทำถูกรึเปล่า