ผมอายุ15-16แล้วไม่รู้ว่ามันเกี่ยวกับเรื่องของ ฮอร์โมนวัยรุ่นมั้ยที่ จะเข้าสู่วัยที่เริ่มต่อต้านพ่อแม่ ปกติเป็นคนไม่เที่ยวกับเพื่อนติดบ้านปัญหาส่วนใหญ่เลยเกิดในครอบครัว เริ่มขึ้นช่วงเดือนเมษา รู้สึกกดดันตัวเองบ่อยๆ ขออะไรพ่อแม่ ชอบบอกว่า ไ ร้ ส า ร ะ โอ้โหวเธอว์เจ็บจี๊ด ถึงจะเป็นคำฮ้วนๆ คนเรามองสิ่งของไม่เท่ากันนะเฮ้ย เงินที่ได้จากการทำงานสวนที่บ้านเหนื่อยขนาดไหนก็ชั่ง ผมไม่ขอค่าจ้างพ่อแม่อยากให้เอาไปใช้จ่ายในครอบครัวพ่อแม่ไม่ให้ชอบพูดเรื่องเงินผมสงสารพ่อด้วยพ่อเคยบอกว่าเป็นซึมเศร้าก็เพราะเงิน เลยไม่มีเงินเป็นของตัวเองเท่าไหร่ อยากได้อะไรผ่านการตัดสินใจ จากพ่อแม่ ก่อน ว่าผมควรได้มั้ย เลยอยากจะหาเงินเอง ช่วงมี่พ่อแม่ใช้บ่อยๆ ก็ชอบด่าว่า โง่บาง ทำไม่โง่จัง ช้า อืด โตไปจะอยู่ได้มั้ย ผมพยายาม ทำตัวให้ดีขึ้น แต่เหมือนให้พ่อแม่ใช้มากกว่า กำลังจะนั่งลงกินข้าว แม่ใช้ไปเอาผัก(หลังจากทำงานมาเหนื่อยๆ) ผมช้า แม่ด่า รีบเอามาคนกินตะอิ่มแล้วเร็วๆหน่อยในใจผมเจ้าใตว่าแม่เหนื่อยผมก็ช่วยแม่ทำงานเกนื่อนเหมื่อนกันอย่าว่ากันเลย ผมจากหิวๆไม่อยาก-ละขออนุญาตใช้คำนี้ ตอนนั้นอารมณ์ร้อนจริงๆ อย่างลุกไปนั่งที่อื่นแค่ตอนนั้นญาติก็อยู่ด้วยไม่กล้าทำ เป็นครั้งแรกที่คิดแบบนี้ปกติไม่คิด จะยิ้มตอบกลับแบบกวนๆ เดี๋ยวนี้มันรู้สึกว่าทนมานานแล้ว เริ่มมีอารมณ์อยากจะตอบกลับดังๆว่าให้ผมพูดบ้าง ตอนเจอญาติๆคนอื่น แม่ชอบบอกโตเฉยๆไม่รู้เรื่อง เหมือนด้อยค่าลูกตัวเอง ไม่ค่อยอวยถ้าไมสนิทจริงๆ ทำเอาผมด้อยค่าตัวเองตามไปเลย อายคนแถวนั้นนะถ้าเขาได้ยิน ถึงพ่อแม่จะเลี้ยงผมดีให้ความสุขผม แต่ตอนนี้มันเริ่มดันผมเรื่อยๆ ผมเก็บไม่ไหว อยากได้อะไรไม่กล้าขอ อยากเถียงอะไรไม่กล้าเถียงปล่อยให้พูดแบบนั้นไปเรื่อยๆ ผมเริ่มมีอารมณ์รุ่นแรงเจ้าบางที่ก็เกร็ง อยากแตะนู่นต่อยนี้ มันพูดไม่ได้เลยออกทางนั้นแทน ไม่อยากจะเถียง เพราะผมเคยทำพ่อแม่ร้องไห้มาแล้วผมสงสาร ไม่รู้จะระบายยัง ยืนอยู่เฉยยังรู้สึกว่าไม่ไหวกับตัวเองเหมือนด้อยค่าตัวเองไปเรื่อยแต่เอามาเป็นแรงผลักดันเดียวนี้ไม่ไหว ผมอยากพูดว่าผมรู้สึกยังไงเลิกพูดอะไร ที่มันด้อยค่าผมเถอะ ถึงจะพูดตลกๆ แต่อย่าคิดว่าผมไม่จำ จำทุกคำเลย ไม่รู้จะทำไ