เราอายุ15ปีกำลังขึ้นม.3 ซึ่งมันคือครึ่งทางของ30แล้ว เราไม่รู้อนาคตตัวเอง ได้แต่คิดว่าคนปัญญาอ่อนอย่างเราจะทำอะไรได้ สังคมจะยอมรับมั้ย ขอเกริ่นก่อนว่าที่เรารู้ว่าตัวเองเป็นโรคปัญญาอ่อนเพราะในสมุดสีชมพู หมอได้เขียนไว้ซึ่งคงจะจริงเพราะแม่เราท้องตอนอายุมากแล้วหมอแนะนำให้เอาออกแต่แม่เราไม่ยอม จนคลอดออกมาหมอบอกว่าดีที่ไม่มีภาวะดาวน์ซินโดรมแต่เป็นโรคปัญญาอ่อนแทน...
ชีวิตวัยประถมของเราเหมือนตกนรกเลยค่ะ ขนาดสังคมประถมยังไม่ยอมรับแล้วจะเอาอะไรกับสังคมใหญ่ๆ อาการเริ่มของหนูคือ เวลามีคนให้ไปเอาอะไรจะมองไม่เห็นสิ่งๆนั้นมันมีอยู่เหตุการณ์นึงครูให้เอากะละมังไปไว้ในครัวเราก็เอาไปไว้ ยังไม่ทันถึงครัวครูเปลี่ยนใจให้เอาไปไว้บนโต๊ะฝั่งขวาแทน แต่ตอนนั้นเราล่องลอยมากใครพูดอะไรไม่ฟังแล้วอ่ะ จนครูต้องขึ้นเสียงเรียกอี ซึ่งรู้สึกแย่มากๆ ทำอะไรก็เชื่องช้า ครูให้จัดหนังสือเรายังทำไม่ได้เลย งงเหมือนกัน จนวันจบครูบอกว่าปวดหัวกับเรามากTT ในใบเกรดครูก็ระบุว่าเราเรียนเก่งมากเพียงแต่ว่าในด้านการใช้ชีวิตจะตามไม่ทันเพื่อนเลย ซึ่งเราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้จริงๆ เคยแอบร้องไห้ในห้องน้ำด้วย โดนครูด่าประจำ วันปัจฉิมป.6เรายิ้มหัวเราะกับเพื่อนจนครูเดินมาทักว่าปกติไม่เคยเห็นเธอหัวเราะนี่ครั้งแรกเลย อาการเราอีกอย่างหนึ่งคือไม่สบตาคนพูด เลิ่กลั่ก เงียบแบบเงียบมาก ไม่ชอบสังคมสุดๆใครชวนไปไหนก็ไม่ไป ไม่อยากเป็นจุดสนใจ ไม่กล้าแสดงออก ถ้าคนที่ไม่รู้จักมาพูดด้วยจะติดอ่างเหงื่อออก ขนาดสั่งข้าวเรายังเครียดเลยว่าจะสั่งยังไงดี?? เราเคยอยากเป็นหมอแต่เราว่าเราคงไม่เหมาะเพราะหมอต้องทำอะไรรวดเร็วแต่เราตรงกันข้าม เลยไม่เพิ่มภาระให้รพ.ดีกว่า เพื่อนในห้องยังบอกเลยค่ะว่าเราเงียบจนไม่กล้าทัก เราทำความรู้จักใครไม่เป็น ทักใครไปแล้วกลัวเขาคิดอีกมุมนึงสุดท้ายเราก็มานั่งเครียด เครียดจริงๆจังๆเลย นอนกัดฟันเนื่องจากความเครียด,กัดเล็บเนื่องจากระบายความเครียด,ดึงผมระบายความเครียด,เมนส์มาไม่ตรงรอบทุกเดือนซึ่งเกิดจากความเครียด เราอยากรู้ว่ารักษาหายมั้ย เราเบื่อไม่อยากเป็นแบบนี้ไอเข้าสังคมอ่ะไม่เท่าไหร่เราน่าจะปรับได้อยู่บ้างไม่มากก็น้อย แต่พวกการใช้ชีวิตและการสื่อสารให้เข้าใจ+ความรวดเร็วเป็น0เลย ถ้าเราสนใจอะไรก็จะจดจ่ออยู่กับสิ่งนั้นจนใครเรียกก็ไม่ได้ยินเลยค่ะ ถ้าเรียนเก่งแต่ทำอะไรไม่เป็นและเชื่องช้ามันจะมีผลอะไรกันล่ะ?😔
คำถามในวันนี้คือโรคนี้รักษาหายขาดได้มั้ย?
ขอบคุณล่วงหน้าที่มาตอบนะคะ🙏
โรคปัญญาอ่อนมันไม่มีทางรักษาเลยหรอคะ???
ชีวิตวัยประถมของเราเหมือนตกนรกเลยค่ะ ขนาดสังคมประถมยังไม่ยอมรับแล้วจะเอาอะไรกับสังคมใหญ่ๆ อาการเริ่มของหนูคือ เวลามีคนให้ไปเอาอะไรจะมองไม่เห็นสิ่งๆนั้นมันมีอยู่เหตุการณ์นึงครูให้เอากะละมังไปไว้ในครัวเราก็เอาไปไว้ ยังไม่ทันถึงครัวครูเปลี่ยนใจให้เอาไปไว้บนโต๊ะฝั่งขวาแทน แต่ตอนนั้นเราล่องลอยมากใครพูดอะไรไม่ฟังแล้วอ่ะ จนครูต้องขึ้นเสียงเรียกอี ซึ่งรู้สึกแย่มากๆ ทำอะไรก็เชื่องช้า ครูให้จัดหนังสือเรายังทำไม่ได้เลย งงเหมือนกัน จนวันจบครูบอกว่าปวดหัวกับเรามากTT ในใบเกรดครูก็ระบุว่าเราเรียนเก่งมากเพียงแต่ว่าในด้านการใช้ชีวิตจะตามไม่ทันเพื่อนเลย ซึ่งเราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้จริงๆ เคยแอบร้องไห้ในห้องน้ำด้วย โดนครูด่าประจำ วันปัจฉิมป.6เรายิ้มหัวเราะกับเพื่อนจนครูเดินมาทักว่าปกติไม่เคยเห็นเธอหัวเราะนี่ครั้งแรกเลย อาการเราอีกอย่างหนึ่งคือไม่สบตาคนพูด เลิ่กลั่ก เงียบแบบเงียบมาก ไม่ชอบสังคมสุดๆใครชวนไปไหนก็ไม่ไป ไม่อยากเป็นจุดสนใจ ไม่กล้าแสดงออก ถ้าคนที่ไม่รู้จักมาพูดด้วยจะติดอ่างเหงื่อออก ขนาดสั่งข้าวเรายังเครียดเลยว่าจะสั่งยังไงดี?? เราเคยอยากเป็นหมอแต่เราว่าเราคงไม่เหมาะเพราะหมอต้องทำอะไรรวดเร็วแต่เราตรงกันข้าม เลยไม่เพิ่มภาระให้รพ.ดีกว่า เพื่อนในห้องยังบอกเลยค่ะว่าเราเงียบจนไม่กล้าทัก เราทำความรู้จักใครไม่เป็น ทักใครไปแล้วกลัวเขาคิดอีกมุมนึงสุดท้ายเราก็มานั่งเครียด เครียดจริงๆจังๆเลย นอนกัดฟันเนื่องจากความเครียด,กัดเล็บเนื่องจากระบายความเครียด,ดึงผมระบายความเครียด,เมนส์มาไม่ตรงรอบทุกเดือนซึ่งเกิดจากความเครียด เราอยากรู้ว่ารักษาหายมั้ย เราเบื่อไม่อยากเป็นแบบนี้ไอเข้าสังคมอ่ะไม่เท่าไหร่เราน่าจะปรับได้อยู่บ้างไม่มากก็น้อย แต่พวกการใช้ชีวิตและการสื่อสารให้เข้าใจ+ความรวดเร็วเป็น0เลย ถ้าเราสนใจอะไรก็จะจดจ่ออยู่กับสิ่งนั้นจนใครเรียกก็ไม่ได้ยินเลยค่ะ ถ้าเรียนเก่งแต่ทำอะไรไม่เป็นและเชื่องช้ามันจะมีผลอะไรกันล่ะ?😔
คำถามในวันนี้คือโรคนี้รักษาหายขาดได้มั้ย?
ขอบคุณล่วงหน้าที่มาตอบนะคะ🙏