เรามักจะปรึกษาทุกๆเรื่อง แต่เรื่องนี้เราไม่กล้าพูดกับใครเลย เก็บไว้คนเดียวหาข้อมูลเงียบๆจนบางทีเราก็ต้องการคำแนะนำจากคนอื่นบ้าง คือเราอยากเป็นหมอมากในตอนเด็กเราชอบเรียนรู้เกี่ยวกับร่างกาย พ่อเป็นอะไรเรารู้เลย(อะไรที่ง่ายๆ) จนประมาณ ป.5ได้ เราพูดออกมาว่าอยากเป็นหมอพ่อบอกว่าให้ล้มเลิกความคิดเพราะไม่มีเงินส่ง และบอกให้เราค่อยเลือกก็ได้เพิ่งอยู่ป.5 เราก็ไม่ได้คิดอะไร จนมามัธยมเราได้รู้ความจริงอย่างนึงว่าเราเป็นภาวะปัญญาอ่อนค่ะเราไปถามพ่อ พ่อก็บอกว่าไม่จริงๆๆท่าทางเหมือนหลอกตัวเอง ที่เรารู้เพราะไปเจอในสมุดสีชมพูเด็กแรกเกิดเขียนไว้โต้งๆเลยว่าปัญญาอ่อน ไม่เคยมีใครบอกเรา แม่ก็ไม่บอก พ่อก็บอกว่าเราปกติดี เราก็ย้อนไปคิดเรื่องตอนประถม ทุกๆปีจะมีใบที่ครูเขียนว่าปีนั้นๆเรามีพฤติกรรมอย่างไรบ้าง ครูจะเขียนทุกๆปีเลยว่า เราเรียนดีแต่เรื่องกิจกรรมหรือด้านอื่นๆเรามีพัฒนาการช้าเหมือนใครพูดอะไรเราไม่ค่อยเข้าใจต้องใช้เวลาคำนวณพอเขาด่าเราก็นิ่งกระวนกระวายคือเด็กเอ๋อนั่นแหละ เลยโดนบูลลี่บ่อยๆไม่เหมาะกับการเป็นผู้นำ ใครสั่งอะไรก็ทำเพราะคิดมาตลอดว่าคนอย่างเราที่ไม่มีตังเนี่ยต้องรองมือรองเท้าคนอื่น ครูก็ไม่ค่อยชอบเราเพราะสั่งให้ทำอะไรเราก็ไม่รู้เรื่อง ครูมักจะบอกว่าโตไปคงเป็นแค่เด็กล้างจาน ตอนนั้นไม่คิดค่ะเพราะยังมั่นคงว่าชั้นจะเป็นหมอ และใช่ค่ะตอนนี้เราอยู่ม.4เลือกสายศิลป์ภาษา เราก็อยากเป็นหมอนะแต่เราคงไม่เหมาะในหลายๆด้านเราเครียดกับอนาคตตัวเองค่อนข้างมาก เพราะฐานะไม่ดี บ้านไม่มีรถไม่มี ทางเลือกไม่มีต้องเรียนเก่งๆเท่านั้นถึงจะพาครอบครัวรอดและถ้าเลือกผิด=0 พ่อแม่ได้เงินวันละ100กว่าบาท บอกกับเราเสมอว่าส่งเสียให้ไม่ได้ แต่เดี๋ยวแม่ก็จะกู้กยศ.ให้เราก็ดีใจ เพราะอยากเรียนมหาลัยมากๆ ตอนนี้ คือคิดอย่างเดียวว่าถ้าโตขึ้นอยากได้งานที่เงินเดือนดีๆที่จะซื้อของกินของใช้โดยไม่ต้องคำนวณเยอะ อยากมีบ้านมีรถยนต์เพราะพ่ออยากขับรถยนต์มากๆเวลาเห็นรถยนต์ผ่านจะบอกว่าสวยเสมอ พี่ๆช่วยแนะนำเส้นทางให้หนูหน่อยได้ไหมคะ หนูมืด8ด้านจริงๆ ไปปรึกษาพ่อแม่ท่านก็บอกว่าโตไปเดี๋ยวก็มีเอง จริงหรอคะ