คือเราเป็นเด็กม.ปลายที่แปลกเพราะเรามักจะมีปัญหากับการตื่นนอนและการเข้านอนพอเราไปโรงเรียนครูหรือแม่ชอบบอกว่าเรานั้นชอบดูมือถือตอนกลางคืนเราพยายามบอกเขาแล้วแต่เขาบอกว่าเราเถียง เด็กนิสัยแย่ ไม่ได้เรื่อง    เราก็ไม่ได้ติดอะไรหรอกแต่คำสุดท้ายมันทำเราอดสงสัยไม่ได้ว่า "เราปัญญาอ่อนรึป่าว" อีกอย่างเราเป็นคนที่ไม่ชอบการร้องไห้สุดๆเราเลยชอบเก็บอารมณ์ไว้คนเดียวพออะไรที่เราไม่ชอบแต่ได้มาแล้วเราจะรู้สึกเศร้าและก็รู้สึกแปลกใจเหมือนมีอะไรติดอยู่ในใจ  และก็ตอนเด็กๆเราไม่เคยเอาแต่ใจเลย   พอเราโตขึ้นเราเริ่มมีปัญหากับที่บ้านบ่อยมากเพราะเรานั้นทำคะแนนได้ไม่ดี เราพยายามบอกเขาว่าเราทำได้แค่นี้แต่เขาก็เอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น แล้วบอกว่าเราปัญญาอ่อนเรารู้สึกไม่ดีมากจนอยากร้องไห้แต่ก็เก็บไว้คนเดียวสุดท้ายตอนป.5เราก็มีปัญหากับครูและเขาก็พูดจี้ปมเราจนเราอยากร้องไห้แต่ทำไม่ได้เพราะไม่อยากเป็นตัวตลกในห้องแต่อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเองเราพยายามบอกกับตัวเองว่า  "เป็นอะไรของแค่นี้ก็ร้องไห้ ปัญญาอ่อนเกินไปแล้วทำไมกูไม่ไปผูกคอหรือโดดน้ำว่ะ"  เราพยายามจะเราหน้าฟุบลงโต๊ะแต่ครูเขาเห็นเขาเลยพูดกับเราว่า"ยังไม่ตีเลย ร้องไห้แล้วแค่นี้ไปทำไรได้." เราที่เก็บอารมณ์ไว้คนเดียวมาเยอะไม่เคยมีที่ระบายก็ร้องไห้ออกมาจนหายใจไม่ออกแถมเรายังจะเป็นลมอีกครูเขาเห็นงั้นเขาก็ไม่ช่วยเราแต่กับหัวเราะใส่เราจนครูที่เขาจะเข้ามาสอนอีกคาบเห็นมาช่วยเราพาไปโรงพยาบาลเล็กๆ  เขาบอกว่าที่หลังอย่าเก็บอะไรไว้คนเดียวและอย่าพูดด่าตัวเอง แต่เราก็ยังทำเพราะทุกครั้งที่เราไม่อยากร้องไห้แต่ก็ร้องออกมาเราก็ชอบด่าตัวเองทุกครั้งจนมาม.1แม่กับยายเราเขาพยายามพาเราไปหาหมอเพียงเพราะนิสัยของเราเขาบอกว่าเราเอ๋อ ปัญญาอ่อน  ควาย  ได้เรื่อง  และอื่นๆ  (เราไม่มีพ่อ)   เราเลยอยากถามว่าเราควรจะไปพบหมอหรืออยู่เงียบๆโดยที่ต้องคิดกับตัวเองว่าเราเป็นเหมือนที่ใครๆเขาพูดไหม.(ขอบคุณที่มาตอบนะคะเราอาจไม่ได้มาอ่านบ้าง)