...คือเราเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง เงียบๆ ชอบอยู่คนเดียว แถมเราเป็นโรคซึมเศร้า   แต่ตอนนี้เรารู้สึกเหงา เราอยากมีเพื่อน แต่ทุกครั้งที่มีคนเข้ามาหรือเราเข้าไปหาเขา เราจะมีความรู้สึกระเเวงและกลัว กลัวว่าจะถูกหักหลัง กลัวถ้าถึงวันนึงที่เราไว้ใจเขามากๆ เขาจะทำให้เราผิดหวัง เรากลัวที่ต้องเริ่มความสัมพันธ์กับทุกคน เพราะตอนประถมเรามักจะถูกคนอื่นเเกล้งประจำ  เคยถูกรุ่นพี่เตะบอลอัดหน้า เคยถูกเพื่อนในห้องจับหนอนใส่ เคยถูกลูกพี่ลูกน้องแกล้งตลอด มีครั้งนึงเราเคยถูกจับเเข่งกีฬาสี แต่เราเป็นคนขี้กลัว เเละร่างกายไม่ค่อยเเข็งเเรง (เราเลือดจาง เป็นไมเกรน เป็นภูมิแพ้เหนื่อยง่าย เวลาทำอะไรหนักๆจะไม่สบายได้ง่าย) เราเลยบอกเหตุผลคุณครูไป แต่คุณครูก็หาว่าสำออย แค่เล่นกีฬานิดๆหน่อยๆไม่เป็นอะไรหรอกเล่นๆไปเถอะ  สุดท้ายครูก็จับเราเล่นกีฬาฟุตบอล เราจำได้ดี วันนั้น เราถูกฟุตบอลอัดซึ่งจริงๆเราคงชินเเล้วเเหละ55 เพราะถูกประจำ สุดท้ายก็แพ้ ครูก็มาด่าเราว่าเล่นอะไร ทำตัวเหมือนหุ่นยนต์ ไม่มีความรู้สึก แล้วหลังจากนั้นก็ด่าๆ พอเรากลับบ้านเราก็ร้องไห้คนเดียว แล้วพอดึกๆเราก็ปวดตัว ไข้ขึ้น ตัวชาไปหมด แต่เราก็ต้องทนเพราะ เราอยู่กับยาย พ่อแม่เราไปทำงานต่างจังหวัด หลังจากนั้นเราก็พยายามอดทน พอขึ้นมัธยมเราก็มาอยู่กับแม่ เราก็เริ่มระบายให้แม่ฟัง แต่พอระบายแม่ก็จะพูดว่า  เพราะทำตัวเเบบนี้เเหละถึงเป็นแบบนั้น เพราะขี้ขลาดอ่อนเเอแบบนี้ไงคนอื่นถึงแกล้ง หลังจากนั้นเราก็ไม่กล้าและไม่อยากระบายกับใคร   เรากลัวว่าคำพูดพวกนั้นจะมาทำร้ายเราอีก ทุกวันนี้เราไม่กล้าเข้าสังคม ไม่กล้าไปข้างนอก เวลามีคนมาทักเราก็จะตกใจเเละนิ่งไปสักพัก เราชอบเก็บคำพูดและการกระทำของคนอื่นที่เเสดงต่อเรามาคิด เราเคยพยายามปล่อยวาง พยายามอยู่คนเดียวให้มีความสุข แต่สุดท้ายเราก็คิดว่ามันก็แค่การหลอกตัวเองเฉยๆ เราเคยไปปรึกษาจิตแพทย์ แต่สุดท้ายก็ไม่โอเค เรารู้สึกกดดันมากๆ เวลาไปหาหมอ เรากลัวเวลาเขาถามแล้วเหมือนเค้นคำตอบ เรารู้สึกกดดันจนไม่อยากไปอีก เราเคยร้องไห้เพราะกดดันจากหมอ จนสุดท้ายเราก็เลือกที่จะไม่ไปอีก.. ทุกวันนี้เราไม่กล้าไว้ใจใคร ไม่กล้าทักใครก่อน เราระเเวงทุกคนที่เข้ามา เราไม่อยากผิดหวัง ไม่อยากถูกหักหลังจริงๆ เราเจ็บ  
ในชีวิตเราตอนนี้มีเเค่เรื่องเรียน เวลากลางคืน สถานที่เงียบๆ เพลง และโทรศัพท์ที่เป็นเพื่อนเเละเป็นเรื่องที่สบายใจที่สุด (เราเป็นคนที่ชอบเรียน รักการเรียน ชอบอ่านหนังสือ แต่เราไม่ชอบสังคมแบบนี้ ไม่ชอบที่ทุกคนเข้าหาเพราะผลประโยชน์ ไม่ชอบที่หลายๆคนใส่หน้ากาก เราเบื่อกับสังคมที่ปลอมมีเเต่ใส่หน้ากาก มีเเต่คนที่ถือมีดซ่อนไว้ด้านหลัง) ทุกวันนี้ เราคิดว่า เรามันเเค่คนโง่ คนขี้เเพ้ คนอ่อนแอ /สำหรับบางเรื่องที่เขียนไป อาจจะดูโง่เเละปัญญาอ่อน แต่ทุกอย่างที่พูดมันทำร้ายจิตใจเราหมด
คือที่มาตั้งกระทู้เพราะเราไม่รู้จะทำยังไงกับทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับเรา และเราอยากมีเพื่อน แต่เราก็กลัวมากไม่รู้จะกำจัดเรื่องพวกนี้ยังไงและจริงๆเราก็อึดอัด พอได้พิมพ์แบบนี้ก็รู้สึกดีขึ้นนิดๆ 

*เราขอโทษนะถ้าพูดอะไรไม่ดีหรือผิดพลาดอะไร เป็นครั้งเเรกที่เราเขียน เพราะปกติจะเข้ามาอ่านของคนอื่น เราเเค่ไม่รู้ว่าจะทำยังไง (ขอโทษนะที่เขียนวนไปวนมา)

จริงๆก็ยังมีอีกหลายเรา..เเต่เก็บไว้ดีกว่า;^;