สวัสดีค่ะ  ตอนนี้เราอยู่ม.3 ค่ะ หลายๆคนคงเจอปัญหาการเข้าแผนอะไรดี หรือ จริงๆแล้วเราอยากเป็นอะไรกันแน่  
คือ ตอนประถม เราอยากเป็นหมออย่างเดียวเลยค่ะ เพราะทุกคนเวลาถามถึงอาชีพในฝัน ก็จะตอบหมอกันหมดเลย เราเลยอยากเป็นไปด้วย  แต่พอโตขึ้น เราก็เริ่มรู้สึกว่าอาชีพหมอมันน่าเบื่อและดูเป็นฮีโร่เกินไป  เราอยากเป็นทุกอย่างเลย เช่น เราอยากกินลูกอมเยอะๆ เราก็อยากเป็นคนขายลูกอมค่ะ  
แต่ตอนนี้เราเจออาชีพที่เราคิดว่ามันใช่ มันโดนสุดๆแล้วและถึงขนาดที่กลัวว่าตัวเองจะเจออาชีพที่ชอบกว่านี้แล้วเปลี่ยนใจไปชอบอาชีพอื่น  อาชีพที่ว่านั่นก็คือ จิตแพทย์ค่ะ  คือ ก่อนหน้านี้อาชีพนี้มันไม่เคยเข้ามาในสมองเลยค่ะ  มองผ่านตลอดเลยค่ะ  แต่พอเราได้รู้จักโรคไบโพล่าร์ เราก็เริ่มสนใจเกี่ยวกับโรคจิตเวชมากขึ้นค่ะ จนรู้สึกว่า มันน่าสนใจอ่ะ แล้วโรคบางโรคเราก็อาจจะเป็นนะ มันเหมือนอะไรที่จับต้องได้ เห็นกันได้ง่ายๆ แล้วเราจะไม่มองลุงที่พูดคนเดียวตรงป้ายรถเมล์แค่เขาเป็นบ้าอีกต่อไป ความรังเกียจจะเปลี่ยนไปเป็นความสงสารประมาณ 30 % เลยค่ะ เพราะคนเรามันมีเรื่องในชีวิตที่ผ่านมาไม่เหมือนกันค่ะ  

แต่ที่เราสงสัย คือ ทำไมเวลาเราบอกว่าเราอยากเป็นจิตแพทย์ แม่เราและคนรอบตัว ก็จะส่ายหัวตลอดและพากันหาอาชีพอื่นมานำเสนอเรา และก็คงหนีไม่พ้นพวก หมออายุรกรรม หรือ วิศวะ ซึ่งเราไม่ชอบและพยายามบอกข้อดีของจิตแพทย์ให้แม่ฟัง แต่แม่ก็บอกว่าไม่รุ่งหรอก รวมถึงครูแนะแนวที่รร.ด้วย  ไม่มีใครคิดบ้างหรอคะ ว่าจิตแพทย์น่ะเจ๋งมากๆ เพราะ เป็นอาชีพที่เป็นทั้งเพื่อนที่คอยรับฟัง และหมอที่จะช่วยให้คนไข้หายจากการทรมาณทางใจได้  ครูแนะแนวที่รร.บอกเราว่า ทำไมต้องเอาความเครียดคนอื่นมาใส่หัวด้วยล่ะ เรามองคนละด้านกับครูเลยค่ะ เรากลับมองว่าเราอยากหารครึ่งความอึดอัดในใจที่บางทีก็ไม่มีคนให้ระบายแล้วเขาก็ต้องเก็บไว้คนเดียว เราเข้าใจดีเลยค่ะว่ามันแย่แค่ไหน  

สุดท้าย  เราอยากถามทุกคนว่าคิดอย่างไรกับอาชีพจิตแพทย์กันคะ เสนอความคิดได้เลยนะคะ อยากฟังจากหลายๆด้านเลยค่ะ  ขอบคุณค่ะ