รู้สึกน้อยใจพ่อกับแม่มาก ครอบครัวมีกันอยู่ 4 คน มี พ่อ แม่ พี่ แล้วก็ตัวเราเอง เราไม่รู้ว่าความรู้สึกน้อยใจมันเกิดขึ้นตอนไหนไม่รู้ส่าเป็นความน้อยใจรึความอิจฉา รู้สึกว่าตัวเอง toxic กับเรื่องนี้มากๆ ทั้งน้ำเสียงทั้งแววตาที่พ่อกับแม่คุยกับเราต่างจากคุยกับพี่มากไม่รู้ว่าคิดไปเองเพราะน้อยใจรึเปล่า แต่มันก็มีหลายๆเรื่อง เริ่มตั้งแต่พ่อกับแม่เคยเล่าว่าตอนแม่ท้องเราแม่พยายามหาวิธีทำแท้งต่างๆนานาทั้งกินยาทั้งให้คนเหยียบแต่ว่าเราก็ยังอยู่แต่กับเล่าให้ฟังว่าตอนท้องพี่สาวเราพ่อดีใจบำรุงทุกอย่างซื้อนมดีๆซื้อของดีๆให้ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็รู้สึกน้อยใจมาตลอด ทั้งเวลากินข้าวแม่ก็เรียกพี่กินข้าวแต่ว่าไม่ค่อยเรียกเราเลย เวลาไปไหนแม่ก็จะชวนพี่ไปตลอด เวลาพี่ขอตังแม่ไม่เคยบ่น ใครบอกว่าเป็นพี่ต้องเสียสละให้น้องต่องยอมน้องแต่ที่บ้านเราไม่ใช่เลย เป็นน้องต้องฟังพี่ พี่พูดอะไรถูกเสมอ ไม่ว่าเราจะผิดหรือจะถูกก็ต้องเป็นคนขอโทษพี่เสมอ ต้องใช้ของเก่าต่อจากพี่ตลอด ทั้งเสื้อผ้านักเรียน เสื้อผ้าใส่อยู่บ้าน รองเท้า แม้กะทั้งโทรศัพท์ แม้กะทั้งเรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างเช่นเห็นพ่อให้ตังพี่เลยเข้าไปขอพ่อบอกว่าไม่มีเลยไม่ได้คิดอะไรพอมาตอนเย็นพี่มาขอตังพ่ออีกพ่อก็ให้จนเรารู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จนมาถึงวันนี้ปกติเราจะไปเรียนกับเพื่อนแต่เพื่อนย้ายบ้านเลยต้องไปเรียนเองซึ่งตัวเราเองเป็นคนขับรถไม่เเข็งเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็เลยขอแม่ว่าจะไปอยู่หอ เพราะว่าพี่สาวเราตอนอยู่ปวส ก็อยู่หอเหมือนกัน เพราะว่าบ้านเราไกลจากวิลัยอีกอย่างหนึ่งตารางเรียนของปวสเลิกเรียนเข้าเรียนไม่เป็นเวลาอยู่แล้ว แต่พ่อกับแม่ก็บอกว่าให้นั่งรถเมย์ไปกลับซึ่งการนั่งรถเมย์เราต้องขับรถออกไปรอรถเมย์แล้วก็ต้องนั่งรถเมย์ไปลงบขส แล้วก็ต้องนั่งรถจากบขสไปที่วิลัย แล้วพอถึงเวลาเลิกเรียนก็ต้องนั่งรถจากวิลัยไปลงบขส แล้วก็นั่งรถจากบขสมาที่ท่ารถแล้วก็ขับรถกลับบ้านเอง เอาง่ายๆเลยตัวเราขี้รู้สึกว่ามันลำบากขี้เกียจด้วย เราก็เลยพูดกับพ่อกับแม่ไปว่า”แล้วทำไมทีพี่ไม่เห็นจะต้องมาลำบากเหมือนหนูเลย” พ่อแม่ตอบกลับทันทีเลยว่า ถ้าแค่นี้ลำบากก็ไม่ต้องเรียน หาว่าเราอยากไปยู่ข้างนอกบ้าน ไม่อยากอยู่กับพ่อกับแม่ อยากมีผัว เอาแต่ให้ตัวเองสบายไม่นึกถึงพ่อกับแม่ว่าจะลำบากแค่ไหน ไล่เราให้ไปอยากไปไหนไปเลยไปก็เอาตัวให้รอดหาว่าเราหาแต่เรื่องลำบากใจมาให้พูดว่าสารพัดแต่ทีกับพี่อยู่หอตั้งแต่ปวสยันจบปริญาไม่เคยเจอคำพูดแย่ๆแบบนี้ออกจากปากของคนเป็นพ่อเป็นแม่เลยคือตัวเราเองไม่ได้เสียใจหรอกที่ไม่ได้อยู่หอ แต่เสียใจกับคำพูดของพ่อกับแม่ แล้วก็น้อยใจพ่อกับแม่ทีพี่ยังให้พี่อยู่ไม่ต้องลำบากขับรถนั่งรถไปกลับเหมือนกับเรา พอพูดเปรียบเทียบก็หาว่าไม่รักพี่รังแครังคัดพี่ คือแบบมันทั้งเสียใจทั้งน้อยใจแบบบอกไม่ถูกไม่รู้ว่าจะจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไง มันเป็นเรื่องเล็กน้อยที่เราเก็บมาคิด คิดมากไปคิดเยอะไปก็น้อยใจ ได้แต่ร้องไห้คนเดียว ระบายให้ใครฟังก็ไม่ได้ เสียใจกับคำพูดของพ่อกับแม่มากจริงๆ ทุกอย่างมันทำให้เรารู้สึกอคติรู้สึกว่าพ่อแม่ลำเอียง ทุกวันนี้เอาแต่บอกกับตัวเองว่ารีบพัฒนาตัวเองจะได้ไปในที่ที่เราอยากจะไป