ถ้ามีท่านผู้ใดเป็นขาจร หลงเข้ามาอ่าน อาจจะงง มึนตึบ ก็จงอย่าถือสาเลย มันก็แค่ประสบการณ์นักเขียนคนหนึ่ง ที่แค่อยากมาระบายให้ฟัง ขอย้อนหลังกลับไป

ตัวผมเองนั้นได้เริ่มต้นจากการเป็นนักอ่านมาตั้งแต่วัยเยาว์ สาเหตุเพราะที่บ้านรักการอ่านแลเะผมก็เกิดมาเป็นเด็กบ้านแตกสาแหรกขาดคนหนึ่งอย่างเลือกไม่ได้ โชคดีที่ได้มาอยู่ในอุปการะคุณของย่า ซึ่งเป็นชาวสวนที่พอมีอันจะกิน และเติบโตมาในห้องสมุดขนาดย่อมๆในบ้าน ความรู้สึกของการมีบุพการีนั่นไม่ต้องพูดถึง มีแต่อ้อมแขนเหี่ยวย่นและความรักเอ็นดูของย่าที่โอบประคองผมมาเท่านั้น กับบรรดาหนังสือมากมายหลายหลากในบ้าน มีสามภาษาเป็นอย่างต่ำ

เชื่อไหมผมอ่านซ้ำไปซ้ำมาไม่ต่ำกว่าห้าร้อยเล่มในตอนนั้น ก่อนย่างวัยสิบสี่ ผมอ่านจนจำได้หมด ทุกประเภทและทุกแนว นามปากกาทั้งก่อนและหลังผมเกิด ได้ผ่านตามาหมดสิ้น  เด็กๆเพื่อนบ้าน รุ่นราวคราวเดียวกัน เขาไปเล่นน้ำในคลองชลประทาน เล่นฟุตบอล แต่ผมจับเจ่ากับตัวอักษร เสมือนหนึ่งว่าเป็นเพื่อนรักที่ผมมีคนเดียวมาตั้งแต่ต้น

ขอข้ามช่วงมัธยมปลายไป เผื่อใครจะเบื่อ พออายุ16 คุณย่าผมเสียชีวิต เหตุการณ์อีรุงตุงนังผ่านไป จนพ่อผมที่ตั้งรกรากอยู่อเมริกากับภรรยาใหม่ ทำเรื่องให้ผมมาอยู่ในฐานะลูกได้ green card เป็นพลเมืองถาวร

ช่วงนี้แหละที่ภาษาไทย และอังกฤษจู่โจมผมอย่างหนัก ตีกันในหัวจนสับสนไปหมด  แต่ผมก็บริหารได้  ไหนจะโดนบังคับให้เรียนภาษาจีนอีก

ขออนุญาตข้ามมาปัจจุบัน

ขอบอกแต่ละช่อง YouTube ที่มาติดต่อของานผมว่า พวกคุณมาของานผมเอง ผมไม่เคยเอางานไปขาย จวบจนงานผมได้ไปลง ผมก็ไม่เคยเอาเงินแม้แต่บาทเดียว  ไม่ว่าช่องไหนทั้งสิ้น ให้เป็นนันทนาการแก่ผู้ฟังทั้งสิ้น ดังนั้นผมจึงมั่นใจว่าผมเขียนได้ดี ไม่มีความกดดัน และข้อผูกมัด

ยังมีต่อครับ ท่านที่อยากฟังต่อรบกวนแสดงตัวสักนิด เพื่อเป็นเกียรติ