ขออื่นเลยนะคะขอเกริ่นก่อนเลย เราเป็นลูกสาวคนโตของบ้านเเละมีน้องอีกสองคน
พ่อกับเเม่ก็อยู่ด้วยกัน มองไปมองมาเราก็อยู่กันเป็นครอบครัวค่ะคนอื่นดูเหมือนว่าเราเป็นครอบครัวที่มีความสุข
เเต่ไม่เลยคะ สำหรับเรา เราไม่เคยมีความสุขกับคำว่าครอบครัวเลย เเม่จะพูดตลอดว่าเขาเกลียดเรา เกิดมาทำไม ไอลูกเฮงซวย 
ลูกเวร เด็ก บ้างละ  จะไปตายที่ไหนก็ไป คือเราไม่มีความสุขเลยค่ะที่อยู่กับคำๆนี้ทุกวัน (ทุกวันจริงๆค่ะ)  เหมือนมีชีวิตอยู่ไปวันๆ บางวันก็ไม่คุยกันเลยค่ะ กับข้าวที่เขาทำเขาก็ไม่เคยชวนเรากินเลยคะ ต่างกับน้องทั้งสองคนที่เเม่พูดดีอยู่ด้วยตลอด ลูกทุกคำ จะบอกรักกันเกือบทุกวัน ตามใจซื้อนู้นซื้อนี้ให้เเต่ต่างจากหนูอยากได้อะไรก็ต้องซื้อเอง เงินเเม่ก็ไม่ค่อยให้จะมีพ่อที่คอยให้บ้าง เพราะที่บ้านค้าขายจะช่วยพ่อกับเเม่ขายของก็เลยได้ค่าขนมบ้าง เรียนเก่งเกรดดีหรือทำอะไรดีเเม่ก็จะไม่เคยภูมิใจในตัวเราสักครั้งเลยมีเเต่บอกว่าเเค่เก่ง สวยเเต่โง่ในการใช้ชีวิตเอาตัวรอด เเกจะไม่เคยพูดชมเราเลยสักครั้งมีเเต่พ่อที่คอยให้กำลังใจอยู่บ้าง เเต่ต่างจากน้องคนสุดท้องที่เรียนไม่เก่งเกรดไม่ดีเเต่เเม่ก็คอยโอ๋ ส่วนน้องคนที่สองได้ทุนไปเรียนต่อต่างประเทศเเม่ดีใจออกหน้าออกตามาก เเต่สำหรับหนูไม่เคยค่ะ ไม่มีโมเมนต์เเม่กอดลูกเลยให้กำลังใจก็เช่นกัน เวลาที่โดนด่า เเม่ก็ใช้คำพูดเเรงๆเเกจะไม่ค่อยสนใจว่าอยู่ต่อหน้าใครเเกก็จะด่าว่าบ่นอยู่เสมอ เป็นตั้งเเต่เด็กๆเเล้ว จนโตมาก็กลายเป็นเด็กเก็บกดมาตลอด เเต่ไม่เคยเล่าหรือบอกใคร จะต้องเเอบร้องไห้คนเดียวตลอด เคยคิดที่จะฆ่าตัวตายหลายหนเเล้วเเต่มันก็ไม่ตายสักที เขาก็บอกว่าเชิญตายไปก็ดีจะได้ไม่ต้องเลี้ยงให้เปลืองเงิน เป็นคำพูดที่เเบบทำร้ายจิตใจมากเลยค่ะทุกวันนี้ไม่อยากมีชีวิตอยู่เเล้วจนิงๆ ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง มีเเม่เเต่เหมือนไม่มีเลย อยากหายไปจากโลกนี้ T-T