เราอยู่กับยายที่ ตจว.ตั้งเเต่เล็กจนโตชีวิตดีมากเลย พ่อเเม่เราอยู่ครบจนวันหนึ่งเเม่เสียตอนป.5 พ่อเราเสียหลักไปหลายปีไม่ได้ส่งเราเรียนเลยมีเเต่ยายเราที่หาส่งเรียนและญาติดูเเล เเต่เราไม่เคยโกรธพ่อเลยที่หายไปหลายปีที่ติดต่อไม่ได้ จนวันหนึ่งเขากลับมาพร้อมกับ"เมียใหม่"ญาติบอกให้เรารุ้ก่อนหน้านั้นเเล้ว
เราก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะเราเป็นคนง่ายๆยังไงก็ได้ไม่ขัดใครเพราะเรามองโลกในเเง่ดี  แรกๆที่เราเจอเเม่ใหม่เขาดีมาก โทรคุยจนสนิทสนม จนเราไปเที่ยวตอนปิดเทอมม.3  ที่ กทม.เพราะจะไปหาพ่อเเละเเม่เลี้ยงเขาพาไปเที่ยว อยากกินอะไรก็ได้กิน พอตกเย็นเขาก็มาทะเลาะกับพ่อเรา แต่จำไม่ได้เหมือนกันว่าเรื่องอะไร เเต่ถึงขั้นตีกันต่อหน้าเรา พ่อเราไม่ตีผญไม่ตอบโต้เเต่เราฟาดพ่อเรา… เรารับไม่ได้เลยที่ผ่านมาครอบครัวเราไม่เคยมีปัญหาตีกันต่อหน้าลูกเเม้เเต่ยายก้ไม่เคยมีเรื่องเเเบบนี้   พอเราเห็นเเบบนี้เรากลับตจว ไม่มาเที่ยวอีกเลย…ต่อจากเรื่องที่ส่งเรียนพ่อเราพึ่งมาส่งเรียนตอนม.4เเต่มันก็ไม่พอ เพราะให้เเม่เลี้ยงเป็นคนจัดการเรื่องงานให้เรา เขาให้เราอาทิตย์ละ500 เราใช้ยังไงก็ไม่พอบางทีขาดบางไม่พอใช้สุดท้ายก็ขอยายใช้อยู่ดี เรียนม.ปลายค่าใช้จ่ายมันเยอะไหนจะค่าชีทงานไหนค่าข้าว ค่าน้ำมันรถ เกี่ยวกับการเรียน ใช้จ่ายส่วนตัว เราบอกเค้าไปว่ามันไม่พอเค้าก็บอกว่าเราใช้เงินเปลือง ว่าเราสารพัด
บางที1อาทิตย์ใช้ได้2-4วันก็หมดเพราะมีกิจกรรมที่ต้องออก สุดท้ายก็ไม่พ้นยายเอาตังให้ยุดี เราร้องไห้ให้ยายฟังยายเข้าใจเราดี ว่าต่อให้เงินไม่พอก็ขอเพิ่มไม่ได้ กลัวเขาด่าเราอีก ทรมานมากจนเราเรียนจบม.6 พ่อบอกจะให้เราไปเรียนมหลัยที่กทม. ยายก็หวังว่าพ่อจะส่งให้เราจบสูงยายเลยยอมให้เราไปเเต่ยายเราก็บอกว่าเราไม่อยากไปเพราะเรารู้ว่า ต่อจากนี้ชีวิตเราจะไม่มีความสุขถ้าไปอยู่กับพ่อเเละเเม่เลี้ยง ยายเราบอกให้คุยกับพ่อดูเเละยายก็ร้องไห้เราก็ร้องไห้กอดกันเพราะยายรักหลานมากดูเเลมาอย่างดี สุดท้ายพ่อเราบีบบังคับเราโดยการบอกว่าจะไม่ส่งเรียนไม่ให้ตังเลยสักบาทถ้าไม่ไปอยู่กับเขาไม่ไปเรียนกับเขา  ลืมบอกว่า เเม่เลี้ยงเราท้อง แล้วก็คลอดเเล้ว จนเราย้ายมาอยู่กทม. ได้สักพักเราเลี้ยงลูกให้เขา อยู่กับเขา บางทีเราทำไรไม่ถูกใจเขา เขาก็ด่าเราว่า จิกเราด้วยคำพูดที่ไม่น่าฟัง ส่งเราเรียนเเค่ช่วงเเรกตอนเราเริ่มกู้กยส.เรากู้เเค่ค่าครองชีพให้พ่อจ่ายค่าเทอมให้ เเต่เขาก้พูดทำนองว่าอยากให้เราทำงานส่งตัวเองเรียนไม่ต้องขอตังพ่อประมานนี่ เราก็คิดนะว่าเราจะมีพ่อไว้ทำไมถ้าเขาไม่ส่งเราเลยสักบาทในขณะที่ลูกยังไม่มีความสามารถในการหาเลี้ยงชีพตัวเองได้ถามเรื่องการเรียนเรา เราเรียนปี1ได้เกรด3.25 เขาก็พูดเนบว่าเราไม่ฉลาดเราโง่ มีวันหนึ่งทะเลาะกันหนักมาก" เรื่องไม่ตากพริก" เพราะฝนมันตก
หลังฝนหยุดเค้าใช้เราไปตากพริก เราบอกว่าจะเอาไปตากทำไมฟ้าครึ้มอยู่เดี๋ยวฝนจะตกอีกนะ แม่เลี้ยงเลยพูดกับเราว่า"เเกจะเอาไปตากหรือจะให้ฉันเรียกพ่อเเกเอาไปตาก"เราเลยโกรธมากจนคิดเเล้วว่าทนไม่ไหวเพราะโดนเนบมาหลายเรื่องเราเดินเอาไปตากให้ เราก้ไม่พูดกับแม่เลี้ยงเลย จนเช้า เราไปคุยกับพ่อเราว่า "พ่อหนูจะไปอยู่หอกับเพื่อนได้ไหม"พ่อก็บอกว่าไม่ให้ไปอยู่ แม่เลี้ยงที่แอบมาได้ยินก็ พูดสวนออกมาว่า "ให้มันไปเลยมันจะได้อยู่ว่าโลกข้างนอกไม่ได้ดีหรอกมันอยากไปก็ให้มันไป " ",ไปเลย!!เก็บเสื้อผ้าไปเลย ทีนี่ก็ทะเลากับเรา แม่เลี้ยงทำร้ายข้าวของในบ้าน เพราะเขาโกรธเราโยนของใช้ จนพ่อเราโทรไปหาอาเราให้มารับไปอยู่ด้วย  เราคิดนะว่าเราคงไม่กลับอยู่อีก อาพาเรากลับบ้านตจวไปหายาย จนผ่านไปครึ่งเดือน เราโทรหาพ่อว่าพ่อหาหอให้เราได้ยัง
พ่อก็บอกว่าพ่อไม่หาไม่เช่าให้ จะให้มาอยู่ด้วยเหมือนเดิม จนเราก้กลับมาอยู่เหมือนเดิม รอบนี้หนักกว่าเดิม เราเลี้ยงลูกให้เขา เขาไม่เคยยื่นตังให้เราสักบาท เหมือนกินอยู่กับเราเฉยๆเเเล้วก็เลี้ยงลูกให้เขา  เขาก็ทำตัวเหมือนเดิมโวยวายวีน ด่าเนบเเนม เราก็ทนเหมือนเดิม เราเล่าให้พ่อฟังเเต่พอ่เราไม่เคยเเก้ปัญหาให้เราได้เลย พ่อเราก็เหมือนกันเราโดนมันว่าเเต่พ่อเราก้ห้ามเฉยๆเเต่ไม่เคยปกป้องเราได้เลย แม้เเต่เราไม่สบายพ่อเรายังไม่ไปซื้อยาให้เรากินเลย
ไม่เคยถามลูกเลยว่ามีเงินไปเรียนไหมไม่เคย เราได้เเต่ประหยัด บางทีไม่มีก็อด ยืมเพื่อนบ้าง เราไปเรียนพอเลิกคลาสเเล้วเราไม่เคยอยากกลับบ้านเลย เรานั่งจนค่าละค่อยกลับ กลับไปก็โดนด่าว่าไม่มาดูน้องตามเวลา  เเล้วก้พูดเราว่าไปอยู่กับเพื่อนมันให้ค่าขนมเเกไหมมันเลี้ยงรึป่าว?ทำไมต้องมีเพื่อน เราก็พยายามไม่พูดละเดินเข้าห้อง ได้เเต่ร้องไห้คนเดียวเพราะรุ้ตัวเองว่าเป้นคนเก็บอารมณ์ จนวันหนึ่งเราเริ่มมีเเฟน เเฟนเราคนนี้ดีกับเรามาก เลี้ยงเราดีตลอดไม่เคยให้อด ไม่สบายเขาจะเป็นคนเเรกที่พาไปหาหมอซื้อยาให้เรากิน เป็นห่วงเราเสมอ คอยซัพพอร์ตเวลาที่เราไม่มี  ซึ่งมันทำให้เราคิดว่าทำไมคนอื่นถึงดีกับเราทั้งที่เขาไม่ใช่พ่อเเม่เราดูเเลเราดีเหมือนที่ยายเราเคยดูเเล บ้านเขาก็มีฐานะเเต่บ้านเขาก็ไม่เคยรังเกียจเราเลยถึงเเม้ครอบครัวเราจะจนเค้ารู้ทุกอย่างว่าครอบครัวเราเป็นยังไง เขาก้ยังเหมือนเดิมตลอด ต่างจากครอบครัวเราที่มีเเต่ทะเลา ด่าเนบเเนม แม่เลี้ยงพูดทำลายความพยายามเราอยู่ตลอดเวลา เราไม่เคยทำไรให้เขาเลยเราก็ปกติ เพราะเราไม่ชอบอิจฉาใคร เเม้เเต่ลูกเขาเราก้รักเหมือนน้องเเท้ๆ ยังไม่รวมที่พ่อเราให้เราโอนเงินของไปฝากไว้ที่เเม่เลี้ยงหมดเราก็ไม่ได้ตังคืนสักบาท 1,5000 บาทเราไม่ได้เลยเอาให้เขาหมดเพราะเราขัดพ่อไม่ได้ เราไม่มีเงินสักบาท มีเเต่กยส.เดือนละ3,000ชีวิตมหลัยช่วงออนไซต์เงินเเทบไม่พอใช้ จนตอนนี้เรายืมกยส.เพิ่มคือค่าเทอม ปี2 เราไม่ให้เขาจ่ายเพราะเรากลัวเขามาด่ามาว่า เราเคยโดนเเม่เลี้ยงทวงบุญคุณเรื่องส่งเรียนสมัยม.4-6เราเลยคิดว่าเงินเเค่นี้จะไปพออะไรจบมาเเบบยากลำบากสุดท้ายคนที่ดูเเลค่าใช้จ่ายเยอะกว่านั่นคือยายเราเองส่งเยอะกว่าอีกยังไม่เคยทวงบุญคุณกับหลานเลยเวลาหลานไม่มีตังจะรีบเอาให้เพื่อให้ได้มีใช้อยู่กินไม่ลำบากบากอยากให้หลานมีเหมือนคนอื่นไม่น้อยหน้าใครเเต่ต่างจากพ่อเราเเม้เงินยังจะเอาจากลูก      เงินที่เเม่ตายยังเอาของเราไปอีก30,000เเม่เซ็นไว้ให้ก่อนตาย ปี1พ่อจ่ายค่าเทอมให้พ่อยังมาทวงตังเราอีก2พันบอกว่าจะเอาไปให้หนี้น้าเพราะยืมมาจ่ายค่าเทอมให้… เราเลยตัดปัญหากู้ยืมเเทนเลย เเละเเฟนเหมือนเป็นคนชัพเราทุกอย่างแฟนเราอยากให้ไปอยู่ด้วยเพราะสงสารเห็นเเม่เลี้ยงทำเเละทนไม่ไหว เเต่เราเกรงใจ เราไม่อยากไป ทุกวันนี้เราย้ายมาอยู่กับอา เพราะอายุเราขาหักเลยมาดูเเล  เราไม่อยากกลับบ้านเลยเราอยู่ที่นี้เราสบายใจ
เราเกลียดครอบครัว เเต่เราก็รักพ่อเราเหมือนเดิม เเต่เราเกลียดเเม่เลี้ยงเราไม่อยากอยู่ร่วมด้วย มันเคยด่าเราต่อหน้าพ่อเรากลพ่อเราก็ไม่ปกป้องเราเลย