เหมือนชีวิตตอนนี้อยู่รับกรรมไม่มีความสุข  เราโตมาด้วยการคิดหาหนทางด้วยตัวเอง ตอนเเต่เล็กๆ ไม่มีเงิน ไปรับจ้างคุณครู กวาดบ้านถูบ้าน เขาก็เอ็นดูเราเป็นลูกเป็นหลาน ทั้งค่าเทอม ค่าสารพัดค่า เราเก็บเงินหาส่งตัวเองเลี้ยง พออายุ18 ย้ายมาอยู่กับเเม่ เเกไม่เคยเข้าใจอะไรเราเลย เอาเเต่ด่าๆใช้งานหนักมากกว่าไม่หยุด ทำอะไรส่วนตัวไม่ได้ชอบถามอยากรู้ไปหมด เวลามีเเฟนก็ชอบให้เเฟนมาที่บ้านเเบบเราก็ไม่อยากพาใครเข้าทาถ้าเพิ่งคุยเเต่เเม่ไม่เข้าใจเลย เอาความคิดตัวเองเเบบบนี้ๆ พอเราไม่ทำตามบอกให้ออกไปเลยย้ายไปอยู่กับเขา เเบบกดดันเรามากๆ เราไม่เคยทำตัวเหลวไหลเลยสักครั้ง ไม่มีที่ไปทำอะไรไม่ดีเลยเเต่เเม่ชอบคิดอะไรเกินไป นี้มันสมัยไหนเเล้ว ยังเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ พอเราอายุ19 เราทำงานปั้มคือเหนื่อยเเบบสุดๆเดินทั้งวัน ทำงานไม่เป็นเวลา บางวันเข้าเช้าบางวันเข้าบ่ายเลิกดึกปั้มก็เป็นปั้มใหญ่พอสมควร รถเยอะมากวันๆไม่ทีได้เเอบนั่งเลย พอกลับมาก็พูดๆๆๆๆใช้ๆๆๆ ด่าๆๆๆ เราอยากอยู่เงียบเเม่ก็พูดๆๆๆๆ ทำเหมือนไม่อยากให้อยู่ด้วย พออารมณ์เีก็บอกแกเเค่โกรธเเต่ไม่ได้อยากให้ไปจริงๆคือเสียความรู้สึกเเล้วไง  อยากใช้คำว่าเกลียดมาก เพราะไมีได้ผูกพันธ์อะไรเลยจริงๆ ไม่ได้อยู่ด้วยกันเพิ่งได้อยู่ปีสองปี ชอบใช้คำพูดที่ไม่ควรจะพูดกับลูกเช่นเเหกไปอยู่กับเขาอลยสิ่ไอ้เก่นั่นเอามั้ยไปอยู่กับเขาสิ่ ด่าเเบบคนเป็นเเมาไม่ควรด่าลูกเลย เเต่งตัวก็ชอบทักให้เสียความมั่นใจ พอเปลี่ยนเเกก็ทำเป็นโวยวาย บอกกูเล่นนิเอ้าอะไรเนี่ยจะพูดให้ลูกเสียความมั่นทำอะไรก่อน  จากที่ไม่มั่นใจอยู่เเล้วก็ไม่มีความมั่นใจไปอีก อยากไปไไหนก็ตามเเค่ไปกินหมูกะทะกับเพื่อยยัฃตามเราทำงานเวลาออกไปกกินข้าวข้างนอกเราก็จ่ายเองตลอด คิดว่าเลี้ยงมากๆหลังๆมี100คือต้องเลี้ยงเเกหมด ที่จริงมันไม่ได้อ่ะลูกก็ไม่มีตังค์ที่จริงไม่สมควรเอาเงินลูกป่าว
หลายๆเรื่องมากเราไม่ไหวเเต่คิดว่ายังไงเขาคือเเม่ ทำอะไรไม่เคยดีสักอย่าง คิดจะออกไปอย่าคนเดียวก็สลสารเเกเพราะด้วยนิสัยเเก พี่ชายพ่อเลยไมาอยากอยุ่ด้วยเเกเป็นโรคซึมเศร้าชอบเอาพลังลบๆมาลงกับเราตลอดทัอจนอยากตายๆไไปพ้นๆ  ท้อสุดๆ