คือเราเป็นเด็กร่าเริงแต่เด็กแต่เป็นคนที่ไม่เข้าใจอะไรในตัวเองเลยจนบางทีคิดว่านิสัยตัวเองปลอมมาก
เพราะตอนเด็กเป็นที่ระบายอารมณ์ของย่าทุกครั้งที่ย่าไม่พอใจก็จะด่าไม่ก็ตี
พอเข้าโรงเรียนก็คิดว่าจะดีแต่ก็โดนบูลลี่ว่าหน้าสิวบ้างบ้านจนบ้าง
พอขึ้นมัธยมนี่แย่เพราะไปไหนไม่ได้ย่าไม่ให้ไปโดนระบายอารมณ์ใส่ตลอดบางทีก็ด่าพ่อแม่เราเพราะพ่อแม่เราแยกทางกันแต่เราไม่เคยเข้าใจว่าเราทำอะไรผิดเราดีกับย่าเพราะสงสารย่าเพราะย่าลำบากแต่ตั้งแต่เราโตมาย่าไม่เคยบอกรักไม่เคยพอใจในสิ่งที่เราทำสักอย่างเราอยากรู้ว่าเราควรทำยังไงให้ย่ามีความสุขในสิ่งที่เราทำสักที