คือเราเป็นคนนึงที่ดื้อพอสมควรเราเป็นคนที่โกรธแล้วชอบร้องไห้เรามักจะมีปัญหากับแม่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เช่นแค่น้องเราจามบ่อยเพราะฝุ่นแม่ก็บ่นบอกว่เดี๋ยวจมูกพังหรอกแม่เราเป็นโรคความดันและมีโรคเกี่ยวกับลิ่มหัวใจเราเองก็ไม่อยากดื้อเพราะถ้าวันนึงแม่ไม่อยู่เราจะทำยังไงถึงเราจะไม่ชอบแม่มาโดยตลอดแต่ก็รักเหมือนกันเวลาเราพูดหรืออธิบายแม่ชอบบอกว่าเถียงเวลาเราเจ็บ,ป่วย,เครียด,เศร้าบอกเราอ่อนแอ สำออยถึงพ่อกับแม่จะไม่พูดคำหยาบแต่ก็ด่าหรือพูดเป็นน้ำเสียงตะคอกส่วนใหญ่มันไม่ต่างกับโดนด่าเป็นคำหยาบเลยเราก็เจ็บเป็นเครียดเป็นมีครั้งนึงเราดิ่งมากอยากเล่าให้ใครสักคนฟังจะเล่าให้เพื่อนก็กลัวเพื่อนจะเครียดไปด้วยจะเล่าให้พ่อแม่ก็มีแต่จะโดนซ้ำเราต้องอดทนมากเลยพยามยามพูดทางอ้อมว่าเราเครียดแม่บอกว่าเราสำออยตัวแค่นี้มีอะไรให้เครียดงานก็ไม่ได้ทำแต่ตอนนั้นเรา10ขวบเองตอนนี้12 แม่ชอบพูดว่าตอนเด็กแม่ทำงานบ้านเยอะกว่านี่อีกทำไร่ทำนากลับมาเหนื่อยๆต้องมาทำงานบ้านแม่ยังไม่บ่นเลยแต่นี่เรานี่เราลูกแม่จำเป็นต้องโดนเหมือนกันหรอเห็นเราเป็นของเล่นหรอ แม่เราชอบบอกว่าแม่ชอบทำตามที่คนอื่นสั่งมากกว่าคิดเองแม่เลยเอาทุกอย่างที่ตัวเองคิดมาใช้กับเราและน้องเราต้องเครียดทั้งเรื่องเพื่อนเรื่องเรียนเรื่องน้องแล้วก็อย่างอื่นเหมิอนกันพอเราจะเล่าก็เล่าไม่ได้แต่เวล่แม่ตะดีก็ดีแบบน่าสงสัยอยู่ดีๆก็กลายเป็นนางฟ้าอารมณ์ขึ้นๆลงๆโกรธง่ายหายเร็วเราก็ปรับตัวไม่ค่อยทันเรารู้ว่าเรามันดื้อแต่เราขอแค่มีคนเข้าใจเราสักคนได้ไหมขอแค่นี้ก็พอมีวิธีทำให้ดีกับแม่ได้ตลอดไหมคะเราไม่อยากทะเลาะกับใครหรือร้องไห้ให้คนอื่นเห็นแล้ว