ทุกคนคือในวันก่อนปัจฉิม2วันอ่ะตอนเย็นเราเล่นวอลเลย์บอลกับเพื่อนๆอยู่แล้วเขาเล่นไม่ค่อยจริงจังเล่นแล้วตีไปทางนู้นบ้างทางนั้นบ้างจนเราอารมณ์ไม่ดีแล้วตอนนั้นเพื่อนเรามันก็มาขอกุญแจห้องไปเปิดเพื่อนเอาของด้วยความที่มันนั่งอยู่ในอาคารเราเลยไม่ค่อยได้ยิน พอได้ยินด้วยความอารมณ์เสียเราเลยไม่ตอบเพราะเราเปนคนเก็บอารมณ์ไม่อยู่เราเลยเดินเอาไปให้มันล่ะเดินกลับไปเล่นต่อเพราะตอนนั้นไม่มีอะไรทำแล้วจึงต้องทนเล่นไปโดยที่ไม่พูดอะไรพอมันเอากุญแจกลับมาคืนเราจึงเอากุญแจมาล่ะหันหลังไม่มองหน้ามันเลย
และพอถึงตอนเข้าแถวเราจึงเดินไปเข้าแถวด้วยอารมณ์ที่ยังหงุดหงิดในตอนนั้นเองเพื่อนคนที่มาเอากุญแจมันเตะตระกร้อเล่นกันแล้วมันมาโดนขาเรา เราจึงมองมันด้วยหน้าเคร่งครึมแต่ตอนนั้นก็ไม่ได้โกรธมัน
พอเข้าแถวเสร็จจะกลับบ้านเเล้วกระเป๋าเรามันอยู่ในโต๊ะที่เพื่อนที่มาเอากุญแจเราจึงเดินไปคว้ากระเป๋ามาด้วยความเร็วเพราะเรารู้สึกว่ามันแปลกๆแล้วก็รีบกลับบ้าน
พอถึงบ้านแล้วเราไปเช็คเฟสบุคก็เจอโพสที่ว่าแบบ กูไม่ไหวกับล่ะนะ หายไปจากโลกนี้ก็ดี คิดว่าแคร์หรอ ตัดเพื่อนเลยไหมแล้วก็แท็กเพื่อนๆคนอื่นๆอ่ะแล้วพอพรุ่งนี้มามันก็ไม่คุยกับเราสักคนเลยเรายังงงอยู่ว่ามันเกิดอะไรขี้นจนถึงวันปัจฉิมทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิมไม่คุยไม่อะไรกับเราเลย
เราเลยคิดว่ามันน่าจะตัดเพื่อนกับเราแล้วและ
แล้วถ้าเปิดเทอมมาเราจะทำยังไงต้องอยู่คนเดียวยังไงทำตัวยังไงดี
ปล.ตอนนี้ก็ยังไม่หยุดโพสต์
อยู่คนเดียวในโรงเรียนไม่มีเพื่อนทำไง?
และพอถึงตอนเข้าแถวเราจึงเดินไปเข้าแถวด้วยอารมณ์ที่ยังหงุดหงิดในตอนนั้นเองเพื่อนคนที่มาเอากุญแจมันเตะตระกร้อเล่นกันแล้วมันมาโดนขาเรา เราจึงมองมันด้วยหน้าเคร่งครึมแต่ตอนนั้นก็ไม่ได้โกรธมัน
พอเข้าแถวเสร็จจะกลับบ้านเเล้วกระเป๋าเรามันอยู่ในโต๊ะที่เพื่อนที่มาเอากุญแจเราจึงเดินไปคว้ากระเป๋ามาด้วยความเร็วเพราะเรารู้สึกว่ามันแปลกๆแล้วก็รีบกลับบ้าน
พอถึงบ้านแล้วเราไปเช็คเฟสบุคก็เจอโพสที่ว่าแบบ กูไม่ไหวกับล่ะนะ หายไปจากโลกนี้ก็ดี คิดว่าแคร์หรอ ตัดเพื่อนเลยไหมแล้วก็แท็กเพื่อนๆคนอื่นๆอ่ะแล้วพอพรุ่งนี้มามันก็ไม่คุยกับเราสักคนเลยเรายังงงอยู่ว่ามันเกิดอะไรขี้นจนถึงวันปัจฉิมทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิมไม่คุยไม่อะไรกับเราเลย
เราเลยคิดว่ามันน่าจะตัดเพื่อนกับเราแล้วและ
แล้วถ้าเปิดเทอมมาเราจะทำยังไงต้องอยู่คนเดียวยังไงทำตัวยังไงดี
ปล.ตอนนี้ก็ยังไม่หยุดโพสต์