มีใครเป็นเหมือนกันมั้ยตอนอยู่กับเพื่อนกับพ่อแม่ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ แต่พอมาอยู่คนเดียวมันกลับคิดมากคิดไปทุกอย่าง บางครั้งก็นั่งร้องไห้คนเดียว อยากระบายให้ใครฟังก็ไม่ได้ เพราะกลัวไม่มีใครเชื่อ ตอนนี้กลัวว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้ามากค่ะ ตอนนี้เริ่มมีทำร้ายตัวเองนิดหน่อย แต่ไม่กล้าไปหาหมอ  ตอนอยู่กับเพื่อนก็ต้องมีความสุขแหละค่ะแต่พอกลับบ้านก็นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว อยากปล่อยวางทุกอย่างแต่ก็ไม่ได้ 

ขอเล่าเรื่องตัวเองนิดนึ่งนะคะ พ่อแม่ชอบทะเลาะกันตั้งแต่เด็ก หนูเป็นลูกคนแรกค่ะมีน้องอีกสองคน ครอบครัวๆนึ่งก็ต้องลูกฮักลูกซัง เนาะตามภาษาคนอีสาน หนูอาจจะเป็นลูกซังก็ได้555 ตอนไปโรงเรียน น้องจะได้ตังไปคนละ20บาท ส่วนหนูได้ไปแค่วันละ10บาทค่ะ แบ่งใช้ ฝาก5บาท กิน 5บาท ก็แอบน้อยใจนะคะทำไมได้น้อยกว่าน้องแต่ก็ไม่ได้ถามออกไปคงเป็นเพราะเราเป็นพี่แหละเลยได้น้อย555 ตอนอายุ10-11ปีพ่อกับแม่แยกทางกันแม่ไปทำงานต่างจังหวัดแล้วแอบไปมีสามีใหม่โดยที่ไม่มีใครรู้เลยจนวันหนึ่งพ่อให้โกหกแม่ว่าน้องป่วยแม่เลยกลับมาแทบจะไม่ถึงวันด้วยซ้ำที่แม่ก็หนีไปตอนนั้นพ่อโกรธมากเลยค่ะ แทบอยากจะฆ่าแม่ทิ้งด้วยซ้ำ แต่ท่านไม่ทำเพราะถ้าติดคุกขึ้นมาหนูจะอยู่กับน้องยังไง

     ตอนนี้แหละค่ะจุดเปลี่ยนของชีวิตทุกอย่าง พอพ่อกับแม่หย่ากันพ่อจะไปทำงานต่างประเทศ(เป็นแบบไปเก็บผลไม้แล้วส่งขายไปประมาณ3เดือน)ไปส่งพ่อเสร็จกลับมาบ้าน วันนั้นพี่ชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกันชวนไปไร่นา( เป็นคนอีสาน )เพราะจะให้ไปเป็นเพื่อนตอนนั้นยังเด็กอยู่ประมาณ10-11ปีไม่รู้เรื่องอะไรค่ะก็ไป ตอนแรกก็ไม่ได้เอ๊ะใจอะไรเพราะคิดว่าเป็นพี่ชาย แต่สุดท้ายพี่เขาจะข่มขื่นแต่ไม่สำเร็จค่ะเพราะวิ่งออกมาได้แต่พี่เขาวิ่งตามแล้วพูดกับหนูว่า " อย่าไปบอกไผเด้ออ้ายกำลังสิแต่งงานมันบ่ดีเด้ ขั่นไปบอกไผอ้ายสิบ่ให้อิหล่ากลับบ้านอีกเด้" ตอนนั้นคือกลัวมากแล้วเขาก็พามาส่งบ้าน เราก็ไม่ได้บอกใคร ทุกวันนี้มองหน้ากันไม่ติดค่ะแต่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้

    แต่ยังไม่หมดนะคะ ทุกวันนี้ลุงข้างบ้านเป็นลุงแท้ๆค่ะจะชอบมาโชว์อันนั้นให้ดู เรื่องนี้เคยพูดให้พ่อกับย่าฟังแล้วแต่ย่าไม่เชื่อ มีครั้งหนึ่งหนูไม่มีรถกลับบ้านเลยให้ลุงมารับตอนขากลับหนูเป็นคนขับแล้วเขาก็มาดมคอหนูพอไปพูดให้ย่าฟังก็ไม่เชื่อ ก็เลยปล่อยไว้ ทุกวันนี้เขาก็ยังทำอยู่

    แล้วตอนนี้หลังจากที่พ่อกับแม่หย่ากันพ่อก็เป็นคนอารมณ์มากกว่าเดิมชอบพูดใส่อารมณ์แล้วก็บ่นว่าถ้าไม่มีหนูก็คงดีกว่านี้ ก็แอบน้อยใจแหละค่ะ เราทำให้เขาทุกอย่างตั้งใจเรียน ฝืนตัวเองทุกอย่า เคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้งแต่ทำไม่ได้เพราะถ้าตายไปใครจะดูแลน้อง เกิดมาใช้ชีวิตได้แค่นี้หรอ ทำไมไม่ใช้ให้มันคุ้มค่ากว่านี้ล่ะ?? เราเป็นคนเรียนในระดับพอใช้ค่ะ เวลาสอบก็มีตกบ้างผ่านบ้างเป็นธรรมดา แต่เหมือนก็ไม่พอใจเหมือนเดิม กดดันทุกอย่างเหนื่อยค่ะแต่ก็ต้องฝืน

   อีกเรื่องหนึ่งเรื่องสุดท้ายที่อยากระบายคือเรื่องการเหยียดสีผิวหรือเหยียดฐานะคนอื่น เป็นคนที่ถูกเหยียดมาตั้งแต่เด็ก โดนล้อชื่อพ่อแม่บ้างเหยียดเรื่องสีผิวนี้เป็นประจำ พอขึ้นม.4มาคิดว่าจะได้มาอยู่ในสังคมที่ไม่มีใครเหยียดใครสักทีแต่คิดผิดมาก พอมาอยู่ในโรงเรียนระดับจังหวัดยิ่งเป็นสังคมคนรวยเขายิ่งเหยียดเราบ้างที่พูดเขาอาจจะคิดว่าตัวเองพูดเล่น แต่คนที่โดนพูดเขาน้อยใจหมดแหละค่ะ เขาคิดว่าเขาโดนเหยียดทั้งๆที่คนพูดอาจจะคิดว่าแค่พูดเล่น แต่มันทำให้พลัง+ในใจลดลงเยอะเลยคะ่ พยายามจะคิดว่าเขาพูดเล่นแล้วแต่มันทำไม่ได้ 

   ตอนนี้พยายามที่จะลืมเรื่องทุกอย่างในอดีตที่ผ่านมาให้ได้แต่สุดท้ายมันก็กลับมาในหัวเหมือนเดิม+กับเรื่องอื่นๆที่คนค่อยพูดใส่เรา เหนื่อยแล้วค่ะ ทั้งท้อ ทั้งไม่อยากอยู่แล้ว แต่ก็ยังต้องอยู่เพื่อน้อง เพื่อย่า.... 

ขำใช่มั้ยล่ะ555 พิมพ์วนไปวนมา ที่พิมพ์ไปแบบนั้นเพราะอยากจะระบายเรื่องนี้ออกมาเพราะมันเก็บไว้ในใจนานเกินไปแล้ว  ขอโทษสำหรับคนที่เข้ามาอ่านนะคะที่ทำให้เสียเวลานะคะ555  ตอนนี้คิดไว้วางจะลองไปปรึกษาหมอดู เพื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น จะลองลืมปมในอดีตทุกอย่างให้ได้ จะไม่คิดทำร้ายตัวเองเหมือนก่อน หรือคิดฆ่าตัวตายอีก  ขอบคุณที่ให้ระบายทุกเรื่องนะคะ ขอบคุณค่ะ....