หนูเป็นเด็กคนหนึ่งอายุ14ปี ครอบครัวของหนูอยู่กัน4คนมีพ่อแม่น้องชายและตัวหนู พ่อของหนูขืนใจหนูมาเป็นเวลาร่วมกว่า4ปีแล้ว แล้วแม่หนูก็รับรู้เรื่องนี้แล้ว แต่ไม่มีใครสามารถทำอะไรได้ เพราะหนูไม่อยากให้เรื่องมันใหญ่โตหนูเลือกที่จะปล่อยผ่าน พ่อหนูเป็นคนที่นิสัยแย่มาก ทุกครั้งที่เมามาก็จะด่าหรือตบตีลูกเมียตลอด ด่าทุกเรื่อง ชอบเอาตัวเองเป็นใหญ่ พ่อหนูเป็นคนแบบนี้มาโดยตลอดจนหนูชินกับทุกอย่าง เมื่อตอนหนูอายุ12ปีหนูก็รับรู้ทุกเรื่องราวของบ้านพ่อกับแม่ทะเลาะกันทุกวันหนี้สินที่บ้านหนูเยอะมาก หนูเป็นเด็กคนหนึ่งที่เก็บกดมากหนูร้องไห้ทุกครั้งในเวลาที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันหนูสงสารแม่หนูมากที่ต้องมาทนทุกข์ทรมานอยู่กับคนแบบพ่อ ชีวิตหนูตอนนั้นหนูไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกเลยอยากจะตายไปเลยซะตอนนั้น จากเมื่อก่อนหนูเป็นคนที่เรียนเก่งมาก ความจำดีที่สุดในห้องแต่เมื่อหนูเจอปัญหาที่บ้านมากๆมันกลับทำให้ทุกอย่างในชีวิตหนูเปลี่ยนไป มันทำให้หนูเบื่อโรงเรียน เบื่อเพื่อน เบื่อสังคม ไม่อยากเจออะไรเลย พอหนูอายุ13ปี หนูต้องยายไปอยู่โรงเรียนมัธยมหนูคิดว่าชีวิตหนูมันคงดีกว่าเดิม เจอเพื่อนใหม่ สังคมใหม่ ชีวิตใหม่ แต่ไม่เลยค่ะ ชีวิตหนูมันแย่กว่าตอนอายุ12อีก หนูไม่อยากอยู่กับเพื่อนเลย หนูรู้สึกอยากอยู่คนเดียวมากกว่าตอนอยู่ในโรงเรียนหนูก็นั่งหลังห้องคนเดียว กินข้าวคนเดียว เดินคนเดียว ชีวิตหนูมันว่างเปล่ามากๆ มันเป็นแบบนั้นมาเกือบ1เทอมเลยแหละค่ะหนูกลับบ้านมานอนร้องไห้ทุกวันเพราะหนูไม่อยากไปโรงเรียนหนูไม่อยากทำอะไรเลยในตอนนั้นที่บ้านก็ทะเลาะกันทุกวันบางวันพ่อก็ทำอะไรไม่ดีใส่บ้าง ไปโรงเรียนก็เครียดเรื่องเรียน ที่ปรึกษาก็ไม่มี(แม่พึ่งรู้เรื่องที่พ่อขืนใจหนูได้แค่ไม่กี่เดือนมานี้)หนูเครียดมากๆจนหนูคิดว่าหนูคงต้องเป็นโรคซึมเศร้าไปแล้วแน่ๆแต่ก็คงเป็นจริงๆแหละค่ะ หนูไม่อยากมีชีวิตต่อไปเลย แต่ก็ยังดีค่ะที่ตอนท้ายๆเทอมมีรุ่นพี่คนหนึ่งที่เขาเข้ามาทำให้หนูรู้สึกไม่เครียดได้บ้างถึงเขาไม่ได้รับรู้ถึงเรื่องราวชีวิตหนูแต่ในตอนนั้นเขาเป็นเพียงความสุขเดียวของหนู พอเทอมที่2ทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิมแหละค่ะทุกอย่างเป็นเหมือนต้นเทอมแรกแต่หนูเริ่มชินกับมันแล้ว คนที่บ้านหนู ตระกูลหนูไม่มีใครชอบพ่อเลยค่ะ แม้กระทั่งย่าแม่แท้ๆของพ่อยังเกลียดพ่อ(นี่ขนาดยังไม่รู้เรื่องที่พ่อขืนใจหนูนะคะ)ตั้งแต่ปิดเทอมมานี้รถที่บ้านก็โดนยึดพอรถโดนยึดพ่อก็โทษแม่ที่ทำให้รถโดนยึดทั้งๆที่แม่หนูหาตังค์เยอะกว่าพ่ออีกค่ะ พ่อหนูเป็นคนที่ชอบเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาล ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกคนอื่น คิดว่าตัวเองเหนื่อยอยู่คนเดียว หาตังค์อยู่คนเดียว หนูเหนื่อยและท้อกับชีวิตหนูมากๆเลยค่ะ ปัญหาของหนูมันเยอะเกินไปสำหรับหนู ตอนนี้หนูรู้สึกว่าสมองหนูทำงานไม่ค่อยปกติ หนูขอเล่าเพียงแค่นี้พอแล้วค่ะ หนูรู้นะคะว่าเรื่องที่บ้านไม่ควรเล่าให้ใครฟัง แต่หนูทนไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะ หากหนูเก็บเรื่องนี้ไว้แล้วไม่ได้ระบายหนูคงมีชีวิตอยู่ต่อได้อีกไม่นานแน่ๆค่ะ