เรารู้สึกว่าในชีวิตเราไม่มีความสุขจริงๆเลยค่ะ รู้สึกไม่มีไฟ ไม่มีแรงในชีวิตเลย
ความรู้สึกแบบนี้เราไม่เคยมีในตอนเด็กเลยค่ะ ตอนเด็กเรามีความสุขมาก
ตอนเด็กเราสนิทกับพ่อมากค่ะ ครอบครัวเราอบอุ่นมากถึงแม้ตอนนั้นเราจะไม่ได้รวยมาก เพราะพ่อแม่เราไม่ได้รวยมาก พ่อแม่ช่วยกันหาเงิน แต่พอเราเริ่มโตขึ้น ฐานะครอบครัวดีขึ้น เราก็เริ่มห่างหายกับพ่อเลยค่ะเรารักพ่อมากกว่าแม่อีก
แม่เราเป็นคนปากแข็งค่ะ ตอนนั้นเราร้องไห้เพราะแม่ไม่ยอมกอด พ่อเราเริ่มไปกับเพื่อน กลับบ้านดึกบ้าง จนถึงวันที่พ่อของเรามีคนอื่นค่ะ ตอนนั้นเราอยู่
ป.5 เรากับแม่เสียใจมาก แล้วพ่อก็ออกจากบ้านไป พ่อไม่ยอมรับกับเราว่ามีคนอื่น จนถึงตอนนี้พ่อก็ไม่ยอมรับค่ะ เราอยู่กับแม่แค่2คน เวลาคนอื่นถามว่าแล้วลูกล่ะจะรู้สึกยังไง พ่อก็บอกว่าเราเข้าใจพ่อ ความจริงเราไม่ได้ยอมรับที่พ่อมีคนอื่นเลย จนตอนนี้เราก็ยังทำใจได้อยู่แต่เวลาพ่อมาหาทีไรเราก็จะนึกถึงเวลาที่อยู่กับพ่อค่ะ ตั้งแต่ป.5เราก็ไม่ได้นอนกอดกับพ่ออีกเลย ตอนเด็กเราคิดว่าพ่อคือฮีโร่ค่ะ เราผูกพันธ์กับพ่อมาก แต่ไม่คิดว่าทำไมพ่อถึงทำกับครอบครัวแบบนี้ พอย่ารู้เรื่องก็เข้าข้างพ่อ เราอิจฉาคนอื่นมากที่มีย่าที่รักอบอุ่น แต่ย่าของเราไม่เคยเอ็นดูเราเลยค่ะ เวลาพ่ออยู่ด้วยย่าก็จะกอดพูดดี หอมแก้ม แต่อยู่ด้วยกันก็ทำตรงข้ามเลย แถมยังว่าพ่อกับแม่เสียหายอีก เราโดนแบบนี้มาตั้งแต่เด็กเลย ส่วนยายก็ตายตอนเราป.4ค่ะ ยายดีกับเราเสมอ ตอนนี้เราอยู่กับแม่ เวลาเราต้องการกำลังใจแม่ก็อยู่กับเราเสมอค่ะ แต่มันมีบางคำที่แม่ว่าแรงเกินไปจริงๆเราเสียใจมาก เวลาเราทะเลาะกับแม่ แม่ก็จะพูดว่า ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง เกิดมาทำไมไปตายไป ชอบว่าเราโง่ ควาย บอกว่าไม่มีปัญญารึไง ไล่เราออกจากบ้านบ้าง  ทำไมเกิดมาโง่แบบนี้ ทั้งๆที่เราก็เรียนดีตลอดถึงจะไม่ได้ขั้น4.00เราทำอะไรก็ผิดตลอด แม่ไม่เคยโทษตัวเองเลย เราทะเลาะกับแม่ทุกวัน แม่ไม่เคยภูมิใจในตัวเราเลยค่ะส่วนพ่อก็มาหาที่บ้านบางครั้งพ่อก็ไม่ค่อยสนใจอะไรเราหรอก เราใช้ชีวิตเหมือนหุ่นยนต์เลยค่ะ ทำตัวไม่สนใจอะไร ทำตัวเฉื่อยๆ บางครั้งเราเสียใจจนแอบร้องไห้บ้าง ทำไมเราไม่มีความสุขเลยวะ บางครั้งทะเลาะกับแม่หนักจนเราอยากหนีออกบ้านเลย เราเบื่อค่ะ เราอายุแค่14 แต่ทำไมชีวิตไม่มีใรน่าสนใจเลยวะ
เคยคิดว่าทำไมเราต้องเจออะไรแบบนี้ คิดแล้วก็อิจฉาคนที่พ่อแม่ครบ ครั้งหนึ่งเราเคยมีแล้วตอนนี้มันไม่มีแล้วเจ็บอะ ตอนนี้ไม่มีกำลังใจเลย รู้สึกเหมือนตัวเองโดดเดี่ยว เคยคิดว่าถ้าเรียนมหาลัยแล้วไปอยู่หอคนเดียวน่าจะมีความสุขกว่านี้ แต่เราก็ไม่ได้ทำตัวมีปัญหา เสพยา สูบบุหรี่นะ แต่บางทีเราแค่อยากระบายค่ะ  ความสุขที่แท้จริงไม่มีเลย บางทีก็คิดว่าถ้าตายไปก็ดี จะอยู่ไปเพื่ออะไร ไม่มีความฝันตอนนั้นคิดประชด เรามีแม่แค่คนเดียว ถ้าไม่มีแม่เราก็ไม่เหลือใครแล้ว อโลน แต่เราก็ไม่อยากตายอะ กลัวเจ็บ555
กว่าเราจะเกิดมาเป็นคนเนอะ บางคนคิดว่าครอบครัวคือสิ่งที่เยียวยาจิตใจเราได้ แต่สำหรับเราคือก็เหมือนเดิม เหมือนไม่มีใครเข้าใจเรา ใช้ชีวิตวนลูป กิน นอน เรียน เล่นโซเชี่ยว คงมีแต่ศิลปินไอดอลเกาหลีมั้งช่วยเยียวยาจิตใจเรา555 เราชอบอปป้า สังคมที่บ้านของเรามันแย่มากค่ะ ป้าข้างบ้านก็ขี้ แถมเรายังต้องแอบแม่อ่านวายเลย55
คิดว่าถ้าเราไม่ขึ้นคานก็อยากจะมีครอบครัวที่อบอุ่นบ้าง มีเสียงหัวเราะ
บางคนที่ครอบครัวอบอุ่นก็อย่าลืมเป็นคนดี ตั้งใจเรียนให้ท่านภูมิใจล่ะ สังคมสมัยนี้หาคนจริงใจยาก
ปล.เรื่องนี้เกิดขึ้นกับเราจริงๆ ส่วนใครที่คิดว่าแต่งเรื่องก็แล้วแต่ค่ะ เราเปลื่ยนความคิดใครไม่ได้ ของแบบนี้ไม่เจอกับตัวไม่รู้ แต่มันสะเทือนใจเรามากครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญ เราไม่ได้ขายเรื่องส่วนตัวแต่อย่างใด แค่อยากเล่าประสบการณ์ชีวิต(เรียกประสบการณ์ได้เปล่า555) ก็นั่นแหละค่ะเราจะพยายามกระตือรือร้น มีไฟ มีแรง เดิมเราเป็นคนขี้เกียจมากๆ ตอนนี้ก็เป็นอยู่