สวัสดีค่ะ คือตามหัวข้อเลยนะคะเมื่อก่อนเรากับพ่อคุยกันถูกคอมากคุยกันได้ยาวเลยเเหละพอเราเริ่มเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นเราคุยกันขัดคอกันบ่อยมากเราว่าพ่อไม่เคยยอมเสียเปรียบใครอะเเม้กระทั่งลูกเมีย พ่อเห็นเเก่ตัวอะคือพ่อพยายามปัดปัญหาออกจากตัวเองเเเล้วให้ปัญหากับคนอื่นประมาณว่าไปเเก้ปัญหาเเงพ่อคือเสาหลักของบ้าน พ่อไม่ค่อยรับฟังความคิดเห็นใคร ชอบโทษเเต่คนอื่นถือว่าตัวเองมีสติปัญญาที่สุด ตอนนี้เราไม่อยากปะทะเลยค่ะเราว่ามันเจ็บใจทั้งเราเเละเขาเราเลยไม่ค่อยพูดด้วยถอยห่างๆเเบบพอเหมาะ พ่อชอบบงการนั่นนี่ ตอนนี้คือเรารู้สึกอยากห่างพ่ออะค่ะ เรารู้สึกไม่อุ่นใจเลยเวลาอยู่ใกล้ตอนนี้เรามีเเม่เป็นความหวังเดียวเราพึ่งพาพ่อได้ไม่กี่เรื่องเราคิดอยู่ว่าวันหนึ่งเราต้องอยู่กับพ่อเราคงต้องพึ่งพาตัวเองให้ถึงที่สุดเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะทำได้
เรารักครอบครัวเเละบ้านมากเเต่ไม่รู้ทำบ้านถึงเป็นสถานที่ที่เราร้องไห้บ่อยที่สุดไม่ค่อยอุ่นใจ
    นี่คือเหตุผลเรารักเเม่มากถึงเราจะทะเลาะกันบ่อยเเต่ยังไงเเม่ก็เป็นคนเดียวที่อยู่กับเราเกือบทุกสถานการณ์ในชีวิต