สวัสดีครับผมชื่อ โนว่า อายุ20ปี วันนี้คือวันพ่อนะครับผมมีพี่น้องทั้งหมด5คนรวมไม่รู้สิครับความรู้สึกของผมตอนนี้ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ผมไม่เคยได้รับรู้ว่าความรักจากครอบครัวที่แท้จริงเป็นยังไงทุกคนในครอบครัวทำเหมือนผมเป็นคนไร้ตัวตน
(เรื่องราวก่อนเกิดความรู้สึก)
1.ตั้งแต่เล็กจนโตทางพ่อแม่ผมติดสารเสพติดทางเสพทั้งขาย
2.ชีวิตขึ้นๆลงๆตั้งแต่จำความได้ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง
3.ชีวิตช่วงป.4-ม.1เป็นอะไรที่แฮปปี้ครอบครัวผมเริ่มดีขึ้นตามลำดับจนมีบ้านหลังนึง
4.พอม.2ผมมาอยู่กรุงเทพชีวิตผมเริ่มดิ่งลงอีกครั้งเนื่องจากการกลับมาติดสารเสพติดเหมือนเดิม
5.ผมอายุ15เริ่มได้ใช้ชีวิตด้วยความกดดันจะทำอะไรก็ไม่ได้ทำอยากเรียนสายที่อยากเรียนก็ไม่ได้เรียน
6.ผมเริ่มมาอยู่กับยายตอนนั้นยายผมมีแฟนเป็นผู้ดีจะทำอะไรก็ต้องนึกถึงผัวเค้าก่อนผมจะนู้นจะนี่ก็ไม่ได้ต้องอยู่ภายใต้ความกดดันที่ยายมีให้ผัวตัวเองต้องตามใจผัวเค้าอยู่เสมอ ยายผมขายข้าว/ก๋วยเตี๋ยว ผมตื่นตี5ครึ่งทุกวันก่อนไปรร.ผมต้องช่วยและต้องฟังเสียงโดนด่าทุกวันเลิกเรียนกลับมาก็ต้องโดนด่าจนเหมือนเป็นเรื่องปกติของชีวิตไปแล้ว(จนฟิวขาดเลยหนีออกจากบ้านไปอยู่กับแม่)
7.พอมาอยู่กับแม่ผมคิดว่าจะดีแต่ทุกอย่างเหมือนเดิมวนเวียนกับยาพ่อผมเข้าออกเรือนจำ/ค่ายฝึกทหารไม่ต่ำกว่า3รอบจนเหมือนทั้งคู่หมดรักกัน(ยังอยู่ด้วยกัน)
8.พอผมอายุจะใกล้16ผมได้หารายได้ด้วยการขายน้ำตัวเองให้กับสาวสองผมยอมรับเลยว่าผมมีความสุขมากได้ทั้งเงินและความสุขอาทิตนึงผมรับงานไม่ต่ำกว่า3-4คน
9.ผมเอาเงินที่ได้จากการขายน้ำเริ่มเตรียมตัวส่งตัวเองต่อปวช.ปี1แต่ระหว่างทางเกิดเหตุการณ์พ่อกับถูกตำรวจจับผมเลยต้องไปสน.ตำรวจเรียก1หมื่นเลือกได้คนเดียวว่าจะเอาใครอยู่ผมคิดหนักมากเรื่องเงินด้วย
10.ผมตัดสินยืมพี่สาวสอง1หมื่นแลกกับผมขายน้ำคืนเป็นการผ่อน(พ่อติดเป็นครั้งที่4แม่ออกมาไปอยู่กับผัวใหม่)
11.ผมได้ย้ายไปอยู่กับแม่ที่บ้านผัวใหม่เค้าแต่ก้ไม่ได้ดีอย่างที่คิดแม่ผมชีวิตวนลูบทั้งแม่และผัวใหม่ต่างยืมเงินผมไม่เลิกไม่ลาประมาณครึ่งปีที่ผมอยู่อย่างนั้นโดนยืมแบบนั้น
12.ผมขึ้นปวช.ปี1เป็นที่เรียบร้อยพร้อมกับการขายน่ำจ่ายค่าเทอมส่งตัวเองเรียน
13.ระหว่างทางผมได้ทะเลาะกับแฟนใหม่แม่จนไล่ผมออกจากบ้าน
14.ช่วงอายุ16-17เป็นช่วงที่ผมจะจำตลอดชีวิตแน่นอนว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม ผมได้เล่ล้อนออกหาที่อยู่ใช้ชีวิตของตัวเองแต่มันยากมากจริงๆกว่าจะผ่านมาได้แต่ละวันแต่ละเดือนมองเห็นแต่ทางตันในช่วงเวลานั้นไม่มีใครช่วยผมได้จริงๆ
18.พ่อผมได้ออกมาแต่ผมกลับไม่ดีใจหรืออะไรเลยสักนิดเดียวความรู้สึกที่มีให้พ่อหรือแม่ทุกอย่างมันไม่มีอีกแล้ว
19.ผมได้เจอผญ.คนนึงเรื่องราวชีวิตของเธอนั้นคล้ายชีวิตของผมมากมันเลยทำให้ผมรู้สึกว่าคนนี้อาจจะเข้าใจผมผมได้คบหาดูใจกับเค้าเค้ายินยอมที่จะออกมาใช้ชีวิตกับผมตั้งแต่17เล่ล้อนกับผม(ผมยังไม่ได้บอกเธอว่าผมขายน้ำ)
20.พอผมกับเธออายุ18เราได้เริ่มทำงานจนมาถึงตอนนี้ก็3ปีกว่าแล้วที่เธออยู่กับผมระหว่างทางอาจจะล้มคลุกคลานมั่งแต่มีความสุขมากๆผมเลิกขายน้ำหลังจากคบกับเธอได้1อาทิตผมบอกเล่าชีวิตของผมให้เธอได้รับรู้ว่าผมผ่านอะไรมาเคยทำอะไรมาครอบครัวผมเป็นแบบไหนแล้วเธอก้รับได้หมดทุกอย่างที่ผมเป็น(ผมคิดทุกวันว่าผมคือผช.ที่โชคดีที่สุดในโลกที่ได้เธอมาเคียงข้างกาย
21.สรุปแม่กับพ่อแยกทางต่างคนต่างมีใหม่ยายเลิกกับผัวแต่แค่กิริยาของแต่ละคนทำเหมือนผมเป็นคนนอกเหมือนไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับผมผมเดือดร้อนไม่ช่วยไม่มีคำพูดปลอบใจไม่มีอะไรทั้งสิ้นวันเกิดน้องสาวน้องชายผมเดือนที่ผ่านมาไม่มีการมาทักมาชวนถ่ายรุปลงเฟสพร้อมหน้าพร้อมตากันทุกคนขาดแค่ผมวันพ่อทุกคนไหว้พ่อหมดแต่ผมกลับรุ้สึกขยักแขยงอย่างบอกไม่ถูกมันทำให้ผมเริ่มไม่ชอบไม่อยากยุ่งกับใครที่เป็นคนสายเลือดเดียวกับผมแล้วเพราะชีวิตที่ผ่านมาตลอดหลายปีของผมไม่มีใครทั้งนั้นที่คอยเคียงข้างที่คอยห่วงใยที่ค่อยให้กำลังใจผมมีแค่เธอเท่านั้น
(ผมพยายามเข้าทุกคนแล้วทำทุกทางแล้วแต่โดนตีตัวออกห่างด้วยกิริยาสีหน้าและท่าทาง)
22.ขอบคุณที่อ่านหรือฟังจนจบนะครับผมอาจจะงงๆหน่อยนะครับเพราะระหว่างทางมันซับซ้อนมันหลากหลายเหตุการณ์ ตำหนิได้ครับผมผมอยากรับรู้ว่าผมผิดพลาดตรงไหนไปมั้ย (ความรู้สึกที่รบกวนใจเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกควรทำยังไง)
ขอบคุณครับผม🙏🙏
ความรู้สึก
(เรื่องราวก่อนเกิดความรู้สึก)
1.ตั้งแต่เล็กจนโตทางพ่อแม่ผมติดสารเสพติดทางเสพทั้งขาย
2.ชีวิตขึ้นๆลงๆตั้งแต่จำความได้ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง
3.ชีวิตช่วงป.4-ม.1เป็นอะไรที่แฮปปี้ครอบครัวผมเริ่มดีขึ้นตามลำดับจนมีบ้านหลังนึง
4.พอม.2ผมมาอยู่กรุงเทพชีวิตผมเริ่มดิ่งลงอีกครั้งเนื่องจากการกลับมาติดสารเสพติดเหมือนเดิม
5.ผมอายุ15เริ่มได้ใช้ชีวิตด้วยความกดดันจะทำอะไรก็ไม่ได้ทำอยากเรียนสายที่อยากเรียนก็ไม่ได้เรียน
6.ผมเริ่มมาอยู่กับยายตอนนั้นยายผมมีแฟนเป็นผู้ดีจะทำอะไรก็ต้องนึกถึงผัวเค้าก่อนผมจะนู้นจะนี่ก็ไม่ได้ต้องอยู่ภายใต้ความกดดันที่ยายมีให้ผัวตัวเองต้องตามใจผัวเค้าอยู่เสมอ ยายผมขายข้าว/ก๋วยเตี๋ยว ผมตื่นตี5ครึ่งทุกวันก่อนไปรร.ผมต้องช่วยและต้องฟังเสียงโดนด่าทุกวันเลิกเรียนกลับมาก็ต้องโดนด่าจนเหมือนเป็นเรื่องปกติของชีวิตไปแล้ว(จนฟิวขาดเลยหนีออกจากบ้านไปอยู่กับแม่)
7.พอมาอยู่กับแม่ผมคิดว่าจะดีแต่ทุกอย่างเหมือนเดิมวนเวียนกับยาพ่อผมเข้าออกเรือนจำ/ค่ายฝึกทหารไม่ต่ำกว่า3รอบจนเหมือนทั้งคู่หมดรักกัน(ยังอยู่ด้วยกัน)
8.พอผมอายุจะใกล้16ผมได้หารายได้ด้วยการขายน้ำตัวเองให้กับสาวสองผมยอมรับเลยว่าผมมีความสุขมากได้ทั้งเงินและความสุขอาทิตนึงผมรับงานไม่ต่ำกว่า3-4คน
9.ผมเอาเงินที่ได้จากการขายน้ำเริ่มเตรียมตัวส่งตัวเองต่อปวช.ปี1แต่ระหว่างทางเกิดเหตุการณ์พ่อกับถูกตำรวจจับผมเลยต้องไปสน.ตำรวจเรียก1หมื่นเลือกได้คนเดียวว่าจะเอาใครอยู่ผมคิดหนักมากเรื่องเงินด้วย
10.ผมตัดสินยืมพี่สาวสอง1หมื่นแลกกับผมขายน้ำคืนเป็นการผ่อน(พ่อติดเป็นครั้งที่4แม่ออกมาไปอยู่กับผัวใหม่)
11.ผมได้ย้ายไปอยู่กับแม่ที่บ้านผัวใหม่เค้าแต่ก้ไม่ได้ดีอย่างที่คิดแม่ผมชีวิตวนลูบทั้งแม่และผัวใหม่ต่างยืมเงินผมไม่เลิกไม่ลาประมาณครึ่งปีที่ผมอยู่อย่างนั้นโดนยืมแบบนั้น
12.ผมขึ้นปวช.ปี1เป็นที่เรียบร้อยพร้อมกับการขายน่ำจ่ายค่าเทอมส่งตัวเองเรียน
13.ระหว่างทางผมได้ทะเลาะกับแฟนใหม่แม่จนไล่ผมออกจากบ้าน
14.ช่วงอายุ16-17เป็นช่วงที่ผมจะจำตลอดชีวิตแน่นอนว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม ผมได้เล่ล้อนออกหาที่อยู่ใช้ชีวิตของตัวเองแต่มันยากมากจริงๆกว่าจะผ่านมาได้แต่ละวันแต่ละเดือนมองเห็นแต่ทางตันในช่วงเวลานั้นไม่มีใครช่วยผมได้จริงๆ
18.พ่อผมได้ออกมาแต่ผมกลับไม่ดีใจหรืออะไรเลยสักนิดเดียวความรู้สึกที่มีให้พ่อหรือแม่ทุกอย่างมันไม่มีอีกแล้ว
19.ผมได้เจอผญ.คนนึงเรื่องราวชีวิตของเธอนั้นคล้ายชีวิตของผมมากมันเลยทำให้ผมรู้สึกว่าคนนี้อาจจะเข้าใจผมผมได้คบหาดูใจกับเค้าเค้ายินยอมที่จะออกมาใช้ชีวิตกับผมตั้งแต่17เล่ล้อนกับผม(ผมยังไม่ได้บอกเธอว่าผมขายน้ำ)
20.พอผมกับเธออายุ18เราได้เริ่มทำงานจนมาถึงตอนนี้ก็3ปีกว่าแล้วที่เธออยู่กับผมระหว่างทางอาจจะล้มคลุกคลานมั่งแต่มีความสุขมากๆผมเลิกขายน้ำหลังจากคบกับเธอได้1อาทิตผมบอกเล่าชีวิตของผมให้เธอได้รับรู้ว่าผมผ่านอะไรมาเคยทำอะไรมาครอบครัวผมเป็นแบบไหนแล้วเธอก้รับได้หมดทุกอย่างที่ผมเป็น(ผมคิดทุกวันว่าผมคือผช.ที่โชคดีที่สุดในโลกที่ได้เธอมาเคียงข้างกาย
21.สรุปแม่กับพ่อแยกทางต่างคนต่างมีใหม่ยายเลิกกับผัวแต่แค่กิริยาของแต่ละคนทำเหมือนผมเป็นคนนอกเหมือนไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับผมผมเดือดร้อนไม่ช่วยไม่มีคำพูดปลอบใจไม่มีอะไรทั้งสิ้นวันเกิดน้องสาวน้องชายผมเดือนที่ผ่านมาไม่มีการมาทักมาชวนถ่ายรุปลงเฟสพร้อมหน้าพร้อมตากันทุกคนขาดแค่ผมวันพ่อทุกคนไหว้พ่อหมดแต่ผมกลับรุ้สึกขยักแขยงอย่างบอกไม่ถูกมันทำให้ผมเริ่มไม่ชอบไม่อยากยุ่งกับใครที่เป็นคนสายเลือดเดียวกับผมแล้วเพราะชีวิตที่ผ่านมาตลอดหลายปีของผมไม่มีใครทั้งนั้นที่คอยเคียงข้างที่คอยห่วงใยที่ค่อยให้กำลังใจผมมีแค่เธอเท่านั้น
(ผมพยายามเข้าทุกคนแล้วทำทุกทางแล้วแต่โดนตีตัวออกห่างด้วยกิริยาสีหน้าและท่าทาง)
22.ขอบคุณที่อ่านหรือฟังจนจบนะครับผมอาจจะงงๆหน่อยนะครับเพราะระหว่างทางมันซับซ้อนมันหลากหลายเหตุการณ์ ตำหนิได้ครับผมผมอยากรับรู้ว่าผมผิดพลาดตรงไหนไปมั้ย (ความรู้สึกที่รบกวนใจเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกควรทำยังไง)
ขอบคุณครับผม🙏🙏