พระอาจารย์เมตตาตอบปัญหาธรรม

ผม : นั่งสมาธิจนจิตสงบ กายดับ ลมหายใจดับ บางทีก็เห็นแสงขาว บางทีก็เห็นดวงแก้วสว่างไสว บางทีก็เหลือแต่ความว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย ไม่รู้ว่าแบบไหนเป็นสมาธิที่ถูกครับ
พระอาจารย์สุชาติ : ไม่ว่าแบบไหนเราไม่สามารถไปกำหนดได้ที่สำคัญ คือ ความนิ่ง สงบเป็นอุเบกขา จะมีแสงหรือไม่มีแสง ต้องมีอุเบกขา

ผม : บางทีนั่งแล้วเห็นดวงแก้วสว่างไสวไม่ผิดใช่ไหมครับ
พระอาจารย์สุชาติ : ไม่ผิด แต่ต้องรู้ว่าเป็นอนัตตา ไม่เที่ยง

ผม : สมัยนั่งสมาธิแรกๆ ก่อนจิตเป็นสมาธิแล้วเกิด สุขแบบสุขใดในโลกเทียบได้ นั่งไปบ่อยๆ ข้ามสุขมาความสงบเลยแบบนี้ผิดไหมครับ อยากกลับไปได้สุขอีก
พระอาจารย์สุชาติ : ไม่ผิดก็เหมือนนั่งสมาธิแล้วตกหลุม 1 แล้วไป 4 เลย ไม่ต้องผ่าน 2 3 ปีติ สุขเป็นแค่ของชั่วคราวเทียบไม่ได้กับอุเบกขา

ผม : เป็นฆราวาส นั่งสมาธิหลายเดือนจะเข้าสภาวะนี้ได้ที ผิดกับตอนเป็นพระเข้าได้บ่อยๆ
พระอาจารย์สุชาติ : ไม่แปลกเพราะสภาพแวดล้อมไม่ได้ เป็นฆราวาสต้องคิดเรื่องทำมาหากิน แต่พระนั้นเอื้ออำนวยกว่ามาก ตอนหลวงตามหาบัว ท่านเรียนปริยัติ เข้าอัปนาสมาธิได้เพียง 3 ครั้ง นี่ขนาดเป็นพระ แต่พอท่านมาปฏิบัติจริงจัง ท่านเข้าได้แทบทุกขณะจิต

ผม : บางทีนั่งสมาธิจนสงบมากๆ มันรวมแล้วทะลุผ่านรูเข็มไปโผล่อีกมิติที่มีแต่ความว่าง ไม่มีกาย ไม่มีความคิดใดๆในมิตินั้น แบบนี้เป็นการส่งจิตออกนอกไหมครับ
พระอาจารย์สุชาติ : การนั่งสมาธิเพื่อตัดความรู้สึกทางกาย ไปสู่มิติโลกทิพย์ ออกนอกโลกธาตุ ที่ไปนั่นเป็นพรหมโลก เป็นแบบนั้นแหละ ยังไม่ใช่นิพพาน ไปได้ประเดี๋ยวเดียวจิตก็กลับลงมา