สวัสดีค่ะ...เราจะเล่าเรื่องของเราเพราะประกอบคำถามของเรา เราอาศัยอยยู่กับปู่ย่าและลูกพี่ลูกน้องของเรา เราเป็นลูกน้อง ลูกพี่ของเราเป็นผู้ชายอายุ28ปีห่างกับเรา10ปีตั้งเเต่เด็กจนโตเราโดนใช้โดนรังแกมาตลอดทั้งคำพูดทั้งการกรกระทำ เราเคยฟ้องย่าทุกอย่างที่เราฟ้องย่าย่าก็จะไปถามพี่เขาแต่พอพี่เขาตอบว่าไม่ได้ทำย่าก็เชื่อ ไม่ลงโทษไม่ตีไม่ว่า ไม่สอนไม่บอก แต่กลับเป็นเราที่โดนดุโดนว่า เราทำทุกอย่างตั้งเเต่เด็กๆค่ะ ไม่เคยได้ไปเล่นเหมือนเด็กคนอื่นไม่เคยได้รับสิ่งที่เด็กทุกคนควรได้เราต้องมานั่งดูแลตัวเองอาบน้ำซักผ้าตั้งเเต่อนุบาล ปู่ของเราช่วงนั้นแกติดเหล้าแกก็ไม่ได้สนใจเราปล่อยเราย่าก็ใส่ใจเเต่ลูกพี่ลูกน้องของเรา เราไม่เคยได้ใส่ถุงเท้าไปโรงเรียนเลยเงินได้ไปโรงเรียน6บาทโรงเรียนที่เราเรียนอยู่เเค่โรงเรียนในหมู่บ้านกิจกรรมวันเเม่วันวันพ่อหรือกิจกรรมต่างๆที่ผู้ปกครองต้องมารวมเราไม่เคยได้รับตั้งเเต่เด็ก ต่างจากลูกพี่ลูกน้องเราเลยค่ะพี่เขาเรียนในโรงเรียนในเมืองเป็นโรงเรียนเอกชนย่าให้ความสนับสนุนทุกอย่างมีถุงเท้าใส่ทุกวันเสื้อผ้าก็มีย่าซักให้รีดให้ กิจกรรมย่าก็ไม่เคยขาด เราเคยบอกพ่อเราเเล้วค่ะเรื่องเเบบนี้เเต่พ่อเรากลับบแกว่าก็เขาพี่ บอกเเม่ของลูกพี่ลูกน้องเรา เขาก็บอกยอมๆไปเหอะ เราทำทุกอย่างที่ทุกคนบอก เสาร์อาทิยต์เราต้องตื่นเช้ามาตั้งเเต่6โมงเช้ามากวาดบ้านถูบ้านล้างห้องน้ำถ้าไม่มีที่จะได้ออกปเล่นกับเพื่อน ถ้าเราไม่ทำก็ไม่ให้กินข้าว เเล้วก็ติเรา เราเคยโดนตีเพียงเพราะเราอยากเล่นกับเพื่อนที่อยู่หลังบ้านเราไปเเค่ไปเล่นกลับมาเราต้องถูกตีที่ขาด้วยสายยางใสรดน้ำต้นไม้ จนขาเนื้อเเตกเลือดออกมาคำถามของเราคือเราทำอะไรผิดเราต้องโดนเราเเค่อยากเล่นกับเพื่อนเราเเค่อยากมีเพื่อนเราเเค่อยากทำเหมือนคนอื่นแค่อยากเล่น เราโดนตีโดนด่าทุกวันตั้งเเต่เด็ก จนเราอยู่ ม.2 พอขึ้นม.3เราก็ย้ายมาอยู่กับพ่อที่ต่างจังหวัด ลูกพี่ลูกน้องของเราก็ไปเรียน กทม.เรามีความุขมาค่ะที่ได้ออกจากจุดจุดนั้นจนเราพึ่งจบ ม.6 คือตอนนี้ พี่เขากลับย้ายมาอยู่กับเราที่บ้านค่ะ พ่อเราก็ต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดเหมือนเดิมปู่ย่าเราก็ย้ายมาอยู่ที่นี้ เรารู้สึกเหมือนตกนรกอีกครั้ง เรารู้สึกทุกวันนี้มันนักขึ้นทุกวันเเค่เราไม่ถูกตีเหมือนตอนเด็กๆ เราทำทุกอย่างเหมือนเดิม หุงข้าวให้ทำกับข้าวให้กวาดบ้านถูกบ้านล้างห้องน้ำให้เพราะถ้าเราไม่ทำย่าก็จะว่าเราไม่คเคยว่าลูกพี่ลูกน้องเราเลย ทุกวันนี้เราสามารถพูดสู้ย่าได้บ้าง เเต่ไม่เคยรุนเเรงเเต่มันเป็นคำถามของเราที่เราถามอย่าว่า เเล้วทำไมไม่ว่าพี่เขาบ้างที่เขาไม่ทำ ทำไมไม่บอกให้ช่วยกันทำ ทำไมไม่รู้สึกสงสารเราบ้างหรอในขนาดที่เราเป็นประจำเดือนเราก็ต้องลุกมาทำลุกมาเพราะเขาด่า เเต่ก็ได้คำตอบจากย่าว่าก็ทำให้พี่มันจะเป็นไรพี่เขาเหนื่อย เราอยากรู้ว่าเหนื่อยอะไร เหนื่อยที่นอนเหนื่อยที่ต้องหายใจหรือเหนื่อยที่ต้องชี้นิ้วสั่ง คนที่อ่านอาจจะตั้งคำถามว่าเเล้วทำไมเราต้องทำ เพราะถ้าเราไม่ทำพี่เขาก็จะด่าเราว่าเราเเกล้งทำสิ่งของของเราเสียหายเราไม่สามารถฟ้องใครได้เลย เราเหนื่อยมากเลยค่ะทุกคนเราอยากตายมาก เราเคยจะพยายามทำให้ตัวเองหายไปจากโลกใบนี้เเต่เราเเค่เป็นห่วงพ่อว่าพ่อจะอยู่ได้มั้ยแล้วใครจะดูแลพ่อเอาเปรียบพ่อกว่าเดิมรึป่าวเราอยากออกจากจุดจุดนี้มาเลยค่ะทุกคนเรารู้สึกว่าเราเกิดมาเเล้วเรามีหน้าที่เเค่ทาสรับใช้ของทุกคนคอยเป็นที่ลงอารมณ์ของคนอื่นไม่มีคนเเคร์ความรู้สึกเราเลยด้วยซ้ำ เราเคยบอกความฝันว่าอยากมีเงินเยอะๆกับย่า ย่าเรากลับบอกว่าอย่าฝันเลยเเบบนี้นะจะทำได้ เราไม่เคยได้รับกำลังใจเลยค่ะ เราเคยจะสมัครงานทำระหว่างเรียนหลายรอบมากแต่เราก็ไม่ได้ทำเพราะย่าบอกเเล้วใครจะรับผิดชอบหน้าที่ที่บ้านเดี๋ยวก็ออกไปกับผู้ชายท้องกลับมาโดนด่ายับเลยค่ะ ที่เราพิมพ์มาเราอาจจะทำให้ทุกคนดูงงหน่อยเเต่เราอยากพูดจริงๆค่ะเรามีพื้นที่เเค่นี้ค่ะ ที่เราทำมาทั้งหมดเราผิดที่เราเกิดมารึป่าวคะ หรือว่าเราผิดอะไร?