คือเราอยากแชร์เรื่องราวของเราอะค่ะ เรารู้สึกว่าพอเราโตขึ้น Mineset ก็เปลี่ยนไปจริงๆนะคะ  ตอนนั้นเราต้องดูแลย่าเราไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่เราทำเลย 
เราเคยลากย่าเข้าบ้าน พูดกระโชกโฮกฮาก เคยผลักด้วยซ้ำ แต่พอตอนนี้เราโตขึ้นแล้วเรานึกย้อนไปตอนนั้น...มันก็ตะงิดๆใจแปลกๆอะค่ะ บวกกับมีเรื่องของแฟนอาเราด้วย ที่เขาทำกับย่าเราเหมือนที่เราทำตอนเด็กๆ พอได้มาเห็นจริงๆเรารู้สึกว่าเราทำแรงไปจริงๆนั่นแหละ แล้วเราก็คิดไปว่าถ้าวันนึงเราต้องดูแลพ่อกับแม่ เราจะทำเหมือนเดิมไหม เราจะคุมอารมณ์ตัวเองได้รึป่าว แค่ทุกวันนี้เราพยายามจะไม่หงุดหงิดใส่พ่อกับแม่เวลาเขาถามอะไรที่มันซ้ำๆ หรือเขาถามอะไรที่มันแบบ อธิบายยังไงดี คือถ้าเราจะไปซื้ออะไรสักที่พ่อก็จะถามว่า ซื้อไปทำอะไร เก็บเงินเพื่อนคนละเท่าไร พอเราไม่ได้ตอบ ก็จะถามว่ายังคิดเลขไม่ได้อีกหรอ มันก็จริงนะคะที่เวลาเราเล่าอะไรให้พ่อฟัง พ่อก็จะทำเหมือนเราไม่ได้อยู่ตรงนั้น ไม่สนใจ เวลาแม่พูดกับพ่อพ่อก็ทำเหมือนกันเลยค่ะ  แต่อีกอย่างด้วยความที่เรากับแม่เป็นคนที่อารมณ์ร้อนทั้งคู่ บางทีแม่ก็พูดเสียงดังกับพ่อเวลาเขาเถียงกัน เวลาเถียงกับแม่พ่อจะห้าม แต่จะห้ามตอนนี้อารมณ์เดือดกันทั้งคู่ แบบยังพูดไม่จบประโยคพ่อก็จะห้ามตอนนั้นแหละค่ะ แล้วก็จะโดนวีนใส่55  ส่วนแม่เขาก็คล้ายๆกัน แม่จะออกแนวแบบห้ามเรื่องไม่เป็นเรื่องแล้วพอเราหงุดหงิดแม่ก็จะว่าเรา พอเรานิ่ง แม่ก็ว่าอยู่ดี ตอนเราเด็กๆด้วยความที่โตมากับการโดนด่า โดนตี เราไม่รู้จักคำว่าสงสารด้วยซ้ำ แต่พอตอนนี้โตขึ้น ก็เริ่มมีทำบุญทำทาน เริ่มรู้สึกเห็นใจเวลาเห็นคนพิการนั่งอยู่ ที่เราตั้งกระทู้นี้เพราะเรากลัว ว่าโตไปเราจะเป็นเหมือนแฟนอาเรา เราไม่อยากเป็นแบบนั้นแต่ทุกวันนี้เราห้ามตัวเองไม่ให้วีนใส่พ่อแม่ไม่ได้เลย