ฮั่นแน่..

คนที่หลงเข้ามาอ่านกระทู้นี้ คงนึกว่ามีหมูตัวใดมาตั้งมู้ให้รอเชือดอีกแล้วล่ะสิ
ตามเฟรมของเจ้าพวกอิทธิปาฏิหาริย์ เป็นนู้นเป็นนี่ รู้นั่นรู้นี่ เพื่อกอบเกี่ยวลาภยศสรรเสริญ

เรื่องมันมีอยู่ว่า..ผมนั่งให้อาหารแก่นก ที่เล่ล่อนมา ไม่รู้บินมาจากไหน ให้อาหารไปก็พรางคิดถึงว่า
พระธรรมที่ทรงตรัสไว้ชอบแล้ว ทำไมหนอเราถึงได้เรียนรู้ ได้สดับ
คงเหมือนนกพวกนี้แร่ะ เราก็ไม่รู้จักมัน ไม่ได้เรียกว่าตัวนี้มากิน ตัวนี้อย่ามากิน อะไรเลย คงเป็นเรื่องบังเอิญเหมือนกับ การแสดงธรรม ทรงสร้างเหตุปัจจัยไว้ ก็มิได้สั่งให้สัตว์ ตัวนี้มาฟัง ตัวนั้นอย่ามาฟัง

ธรรมชาติที่มันควบคุม บัญชาไม่ได้ ออกคำสั่งไม่ได้
มันเป็นกฏเกณฑ์ ที่ไม่ได้เป็นเพราะเราผู้มากบารมีอะไรอย่างนั้น


เราก็เป็นเหมือนนกตัวน้อยๆ เล่ล่อนในภพน้อยภพใหญ่เป็นอเนกชาติ แล้วได้รับการอนุเคราะห์ ด้วยอาหารอันเป็นทิพย์ ที่สาดส่องมา ด้วยความเมตตา กรุณา

หวังว่า... คนที่ยังคิดว่าตัวเอง สร้างบารมีด้วยตัวเอง ไม่อยากให้ประมาท ณ จุดนี้
เพราะโอกาสแบบนี้ ไม่ใช่ว่ามีได้อีก


แล้วนกตัวนั้นก็บินไป ตามเหตุตามปัจจัย