เราเกลียดพี่สาวของตัวเองมากๆ มันเป็นพี่คนโตค่ะและ She เป็นคนที่ไม่แคร์ Wold ใดๆ ทั้งสิ้น ดั่งประโยคที่ว่า “ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้ใครรับได้ก็รับ ใครรับไม่ได้ก็แล้วแต่” และมันไม่เคยยอมรับหรือขอโทษในสิ่งที่มันทำผิดเลย มันมักจะหาเหตุผลอะไรก็ตามแต่มาเถียงให้มันไม่ผิดเสมอ จะเถียงอยู่อย่างนั้น เถียงอย่างหนักแน่น เถียงจนกว่าเราจะเป็นฝ่ายหยุดไปเองและใช่เราเป็นฝ่ายที่หยุดก่อนทุกครั้ง เพราะรู้สึกว่าเถียงก็ไม่มีประโยชน์และ
ก็โคตรเจ็บใจ เราเอือมมากแม้แต่แม่ก็พูดอะไรไม่ได้เลย เรื่องของใช้ส่วนตัวพวกครีมทาผิว มันเอาไปใช้โดยที่ไม่บอกเรา สุดท้ายเราไปเจอว่าอยู่ที่นาง นางใช้จนหมดแล้วด้วย เราโมโหมากก็เลยถามมันไป
เรา : เอาไปใช้แล้วทำไมไม่เอามาคืน แล้วใช้คนเดียวจนหมดเนี่ยนะ
พี่สาว : เอ้า แล้วทำไมไม่มาเอากลับไปล่ะ ช่วยไม่ได้
(สตั้นไป 10 วิ)
เรา : คนที่มันเอาไปใช้โดยที่ไม่ขอสักคำมีสิทธิ์มาพูดแบบนี้ด้วยหรอวะ
ในใจเรามีแต่คำว่าเกลียดมันจริงๆ ไม่อยากยุ่งไม่อยากข้องเกี่ยว หลายครั้งที่ปรึษาแม่ เรารู้ว่าแม่ไม่สบายใจแต่เราก็หาเหตุผลที่ทำให้เกลียดมันน้อยลงไม่ได้เลยจริงๆ คนที่แม้แต่คนในครอบครัวยังทำตัวไม่มีมารยาทและให้เกียรติกันไม่ได้ พอโตขึ้นก็นึกว่านิสัยจะดีขึ้นบ้างแต่ไม่เลยสำหรับเรามันเกินเยียวยาแล้วจริงๆ ไม่ว่าจะคุยกันยังไงก็ไม่ดีขึ้นเลย
เมื่อเราเกลียดพี่สาวตัวเองมากๆ
เรา : เอาไปใช้แล้วทำไมไม่เอามาคืน แล้วใช้คนเดียวจนหมดเนี่ยนะ
พี่สาว : เอ้า แล้วทำไมไม่มาเอากลับไปล่ะ ช่วยไม่ได้
(สตั้นไป 10 วิ)
เรา : คนที่มันเอาไปใช้โดยที่ไม่ขอสักคำมีสิทธิ์มาพูดแบบนี้ด้วยหรอวะ
ในใจเรามีแต่คำว่าเกลียดมันจริงๆ ไม่อยากยุ่งไม่อยากข้องเกี่ยว หลายครั้งที่ปรึษาแม่ เรารู้ว่าแม่ไม่สบายใจแต่เราก็หาเหตุผลที่ทำให้เกลียดมันน้อยลงไม่ได้เลยจริงๆ คนที่แม้แต่คนในครอบครัวยังทำตัวไม่มีมารยาทและให้เกียรติกันไม่ได้ พอโตขึ้นก็นึกว่านิสัยจะดีขึ้นบ้างแต่ไม่เลยสำหรับเรามันเกินเยียวยาแล้วจริงๆ ไม่ว่าจะคุยกันยังไงก็ไม่ดีขึ้นเลย