วันนึงเราหงุดหงิด เราเผลอตะคอกใส่ยายแต่ตอนนั้นเรารู้สึกโมโหจนไม่ได้คิดอะไร พอตกกลางดึกอยู่ก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เรารู้สึกผิด จนเก็บมาร้องไห้คนเดียวกับสิ่งที่เราทำ บางทียาย แม่ หรือ แฟนพูดดีๆด้วย แต่

เรารู้สึกไม่สนิทกับเเม่ ตอนเด็กๆ สักม.1-3  หลังจากพ่อเเท้ๆตายเราก็ย้ายมาอยู่กับแม่ ช่วงนี้เป็นช่วงวัยกำลังซ่า อยากเที่ยวอยากได้นั่นนี่ เเบบเด็กๆอ่ะค่ะ เเม่เราชอบบ่นเรา บ่นใช้คำรุนเเรง ชอบด่าต่อหน

ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เราคบกับเเฟนเราได้เพียงแค่ห้าเดือนเท่านั้นจู่ๆวันนี้เเฟนเราก็มาถามกับเราว่าอยากจะหมั้นกันมั้ย ทีเเรกเราตกใจมากเพราะอายุของเรากับเขาถือว่าน้อยมากๆในตอนนี้เราอายุเเค่เพียง15 ปี ซึ่

ตามชื่อเลยค่ะ คือเราพึ่งมีความรักครั้งเเรก เราไม่รู้ว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติรึเปล่า เรารู้สึกไม่ค่อยสำคัญเลยค่ะ แฟนเราไม่ค่อยใส่ใจในความสัมพันธ์ เวลาแฟนไปไหนก็จะไปไหนส่วนใหญ่ไปกับเพื่อนค่ะ ไม่

คือแม่เราอ่ะไม่ชอบทำงานบ้านไม่ทำอ่ะไรเลยก็ว่าได้แล้วก็ชอบทิ้งให้เราอยู่คนเดียวแทบจะทุกวันช่วงปิดเทอมมานี้กับข้าวไม่ทำให้กินพอวันนี้แม่เราบอกจะทำกับข้าวให้กินเราก็ดีใจแล้วเขาก็สับหมูแล้วจานก็ตกแตกเกือบ

ถ้านึกถึงมือถือใครๆก็นึกเลือกnokiaเปนหลัก แท้ๆแบรนด์ซัมซุงยังคอยตามโนเกียแบบดูไม่โดดเด่นแท้ๆแต่อยู่ๆก็ฮิตขึ้นมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย (โดยความคิดเห็นส่วนตัวเพราะก่อนนี้ไม่ค่อยสนใจติดตามข่าวเรื่องพวกมือถือ

วันนี้เราได้ยิน พ่อคุยกับเเม่ผ่านทางมือถือ ว่าเอาทองของเเม่ไปขาย ทีเเรก เเม่รู้อย่างเดียวว่าเอาไปจำนอง เเต่สุดท้ายพ่อเราเอาไปขาย ทั้งๆที่มันเป็นทรัพย์ของเเม่ พ่อเรายังไม่สำนึก ใช้เหตุผลที่เห็นเเก่ตัว

เราผิดไหม ที่หนีออกจากบ้าน เรื่องมันมีอยู่ว่าเราโตมากับตายายตาเราเป็นที่โมโหร้ายใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล อะไรไม่ได้ดั่งใจก็จะตะคอกใส่เราด่าแรงๆถ้าเรามีการเถียงหรือตอบโต้กลับก็ขู่จะตบให้เลือดกลบปาก&

สวัสดีค่ะ​ เราสังเกตอารมณ์ของตัวเองช่วงนี้คือ​รู้สึกเปลี่ยนไปมากๆเลย​ ต้องย้อนไปสมัยเมื่อ2-3ปีก่อน​ เราเป็นที่ใจเย็นมากกก​ ใครโมโหใส่หรือทำอะไรให้แล้วเขาขอโทษ​ เราก็ไม่ได้ว่าอะไร​ เอาง่ายๆคือเป็นคนที่

เพื่อนๆเคยปลีกตัวเองออกจากชีวิตใครบางคนแบบดื้อๆ ไม่มีปี่มีขลุ่ยบ้างมั้ย? เหตุผลที่เลือกหายไปจากชีวิตของเขาคืออะไรเหรอ?