เราผิดไหม ที่หนีออกจากบ้าน
เรื่องมันมีอยู่ว่าเราโตมากับตายายตาเราเป็นที่โมโหร้ายใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล อะไรไม่ได้ดั่งใจก็จะตะคอกใส่เราด่าแรงๆถ้าเรามีการเถียงหรือตอบโต้กลับก็ขู่จะตบให้เลือดกลบปาก ขู่จะฆ่า เราทนแบบนี้มาตลอดเพราะเราเลือกที่จะเงียบให้บ้านสงบลง (เคยโดนเตะโดนตบนะตอนเป็นเด็กโตมาไม่ค่อยเท่าไหร่มีบ้าง)
ช่วงที่เราใกล้จะจบม.6วันหนึ่งเราไปรับงานในห้างทำช่วงกลางคืนกลับถึงบ้าน6โมงเช้า ด้วยความตากแอร์ขับรถกลับบ้านก็ตาก หมอก เราเลยไม่สบายนอนในห้องทั้งวัน (ห้องเราเป็นแค่ห้องที่แบบเอาตู้มากั้นจะมีตู้โบราณใบใหญ่ๆ1หลังตู้เสื้อผ้า2หลัง)เราได้ยินเสียงตาบ่นว่ามันนอนหาพ่อหาแม่มันหรอทั้งวัน โดยที่ไม่มีใครมาถามเราเลย ด้วยความไม่สบายก็ไม่มีเสียงที่จะพูดกับเขา พอเช้าวันต่อมาเขาก็พูดเหมือนเดิมแรงกว่าเดิมด้วย เราเลยตอบไปว่าก็ไม่สบายถามหน่อยสิก่อนจะด่าอะไร
เขาตะคอกกลับมาว่ากูจะรู้กับแม่หรอว่าเป็นอะไร
ตามด้วยถีบตู้โบราณตัวใหญ่ล้มเข้ามาในห้อง กระจกแตกกระจาย ดีที่เรานอนในมุ้งและมีกรงแมวอยู่ตรงนั้นตู้เลยไม่ทับขาและไม่โดนเศษกระจก ตามด้วยคำพูดที่ว่าจะหนีไปอยู่ที่ไหนก็ไปเลยนะกูไม่เอาคนหมาๆแบบแล้ว และแกเดินไปเอาปืนมาขู่จะยิงเรา
เราตัดสินใจตอนนั่นเลยว่าจะออกไปอยู่ที่อื่นเราโทรหาเพื่อนให้ช่วยหาห้องเช่าและมาเก็บของช่วย แต่พอเขาเห็นว่าเราจะไปเขาเอาปืนออกมาขู่เพื่อนเราให้เพื่อนเรากลับและตามไปตบไปต่อยเราในห้อง และโทรเรียกพ่อแม่เรามา พ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงเรามานะเราไม่ค่อยรู้นิสัยเขาเท่าไหร่ ตอนแรกเราดีใจคิดว่าพ่อแม่จะเข้าใจเราถ้าได้ฟังเหตุผลแต่ที่ไหนได้แม่เราพูดว่าตอนเป็นเด็กก็โดนตีประจำตีจนตุยแล้วฟื้นขึ้นมาใหม่ยังไม่เห็นต้องหนีแบบนี้เลย เราก็เลยตอบไปว่าแต่ก่อนแม่มีรถไหมมีตังมีห้องเช่ารู้จักที่ไปไหมแม่เงียบ และกลับไปที่บ้านพ่อทิ้งเราไว้กับตาเหมือนเดิม
เราทนอยู่แบบนั้นมารอวันเรียนจบ พอถึงวันที่เรียนจบเราเก็บข้าวของออกมาจากบ้านตัดการติดต่อจากทุกคน ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราไม่อยากติดต่อกับใครอีกเลยไม่อยากให้เขารู้ที่อยู่เราไม่อยากกลับไป เราผิดไหม
ผิดไหมที่หนีออกจากบ้าน
เรื่องมันมีอยู่ว่าเราโตมากับตายายตาเราเป็นที่โมโหร้ายใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล อะไรไม่ได้ดั่งใจก็จะตะคอกใส่เราด่าแรงๆถ้าเรามีการเถียงหรือตอบโต้กลับก็ขู่จะตบให้เลือดกลบปาก ขู่จะฆ่า เราทนแบบนี้มาตลอดเพราะเราเลือกที่จะเงียบให้บ้านสงบลง (เคยโดนเตะโดนตบนะตอนเป็นเด็กโตมาไม่ค่อยเท่าไหร่มีบ้าง)
ช่วงที่เราใกล้จะจบม.6วันหนึ่งเราไปรับงานในห้างทำช่วงกลางคืนกลับถึงบ้าน6โมงเช้า ด้วยความตากแอร์ขับรถกลับบ้านก็ตาก หมอก เราเลยไม่สบายนอนในห้องทั้งวัน (ห้องเราเป็นแค่ห้องที่แบบเอาตู้มากั้นจะมีตู้โบราณใบใหญ่ๆ1หลังตู้เสื้อผ้า2หลัง)เราได้ยินเสียงตาบ่นว่ามันนอนหาพ่อหาแม่มันหรอทั้งวัน โดยที่ไม่มีใครมาถามเราเลย ด้วยความไม่สบายก็ไม่มีเสียงที่จะพูดกับเขา พอเช้าวันต่อมาเขาก็พูดเหมือนเดิมแรงกว่าเดิมด้วย เราเลยตอบไปว่าก็ไม่สบายถามหน่อยสิก่อนจะด่าอะไร
เขาตะคอกกลับมาว่ากูจะรู้กับแม่หรอว่าเป็นอะไร
ตามด้วยถีบตู้โบราณตัวใหญ่ล้มเข้ามาในห้อง กระจกแตกกระจาย ดีที่เรานอนในมุ้งและมีกรงแมวอยู่ตรงนั้นตู้เลยไม่ทับขาและไม่โดนเศษกระจก ตามด้วยคำพูดที่ว่าจะหนีไปอยู่ที่ไหนก็ไปเลยนะกูไม่เอาคนหมาๆแบบแล้ว และแกเดินไปเอาปืนมาขู่จะยิงเรา
เราตัดสินใจตอนนั่นเลยว่าจะออกไปอยู่ที่อื่นเราโทรหาเพื่อนให้ช่วยหาห้องเช่าและมาเก็บของช่วย แต่พอเขาเห็นว่าเราจะไปเขาเอาปืนออกมาขู่เพื่อนเราให้เพื่อนเรากลับและตามไปตบไปต่อยเราในห้อง และโทรเรียกพ่อแม่เรามา พ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงเรามานะเราไม่ค่อยรู้นิสัยเขาเท่าไหร่ ตอนแรกเราดีใจคิดว่าพ่อแม่จะเข้าใจเราถ้าได้ฟังเหตุผลแต่ที่ไหนได้แม่เราพูดว่าตอนเป็นเด็กก็โดนตีประจำตีจนตุยแล้วฟื้นขึ้นมาใหม่ยังไม่เห็นต้องหนีแบบนี้เลย เราก็เลยตอบไปว่าแต่ก่อนแม่มีรถไหมมีตังมีห้องเช่ารู้จักที่ไปไหมแม่เงียบ และกลับไปที่บ้านพ่อทิ้งเราไว้กับตาเหมือนเดิม
เราทนอยู่แบบนั้นมารอวันเรียนจบ พอถึงวันที่เรียนจบเราเก็บข้าวของออกมาจากบ้านตัดการติดต่อจากทุกคน ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราไม่อยากติดต่อกับใครอีกเลยไม่อยากให้เขารู้ที่อยู่เราไม่อยากกลับไป เราผิดไหม