คือเราอยู่กับยายตั้งแต่เด็กๆจนถึงอายุ16ค่ะ ก่อนที่เราจะย้ายมายายเราไปหาแม่เพื่อขอเพิ่มเงินเลี้ยงดูเราแต่แม่ไม่ให้ แม่ก็เลยบอกจะเอามาเลี้ยงเองตอนนั้นเรารู้สึกเครียดมาก อารมณ์เราดิ่งๆมากๆเลยละคะ แต่เราไม่มีทางที่จะปฎิเสธเราเลยต้องจำใจมาอยู่  เรามาอยู่บ้านหลังนี้เรารู้สึกไม่มีความสุข เราคิดถึงยาย เราก็เริ่มไปนอนค้างหอเพื่อนบ่อยๆ เพราะเราไม่อยากอยู่กับย่า ย่าเป็นคนที่พูดจาแรงๆ เราเลยไม่อยากอยู่ด้วย เราก็มีความสุขเฉพาะอยู่หอเพื่อนค่ะ พอกลับบ้านเราร้องไห้ทุกวัน เครียดมากด้วย รู้สึกตัวเองไม่มีชีวิตชีวาเหมือนคนอื่น อาหารการกินย่าไม่เคยซื้อให้น่ะค่ะ ถึงจะมีอาหารก็เป็นอาหารจากคนอื่น เป็นของเหลือน่ะค่ะ เราอยากบอกแม่น่ะค่ะ แต่ดูเหมือนแม่จะรักครอบครัวทางพ่อมาก ถึงบอกไปแม่ก็บอกไปแค่ว่าอดทนกินอย่าเลือกกิน เราเลยต้องเก็บเงินเพื่อนไปนอนหอเพื่อนบ่อยๆ เพื่อนอนุญาตนะคะ เพราะเวลาอยู่กับเพื่อนเราได้กินของอร่อยเยอะมาก พอแม่รู้เราไปค้างบ่อยๆแม่ก็โกรธมาก แต่เรารู้ว่าแม่เป็นห่วงแต่เราก็จะทำเพราะอธิบายไปแม่ก็ไม่เข้าใจ เราเคยอยู่กับแม่เฉพาะวันหยุดเทศกาล เลยไม่รู้สึกอะไรกับแม่เลย และก็เคยเป็นแผลในใจมาก่อน แม่จะรักเราเอ็นดูเราต่อเมื่อเราเรียนเก่ง เป็นเด็กดี ไม่นอกกรอบ แต่เราไม่เคยมีความรักให้กับแม่เลยค่ะ เรารู้สึกว่าแม่ไม่เคยสนใจเราว่าเราชอบแบบไหน อยากทำอะไร แม่หวังแค่เงิน พ่อก็เหมือนกันค่ะกินเหล้าไม่เคยสนใจอะไรเราเลย เราแค่อยากระบายมากกกเราอึดอัด เรารู้สึกเกลียดพ่อแม่ เราอยากมีชีวิตที่เราชอบ เราจะ17แล้วนะคะ ปีหน้าก็ไปฝึกงาน ถึงแม่จะส่งเงินให้เราเรียนแต่เราไม่เคยรู้สึกว่าแม่จะยินดีอะไรกับเราเลย เราต้องทำไงกับสุขภาพจิตของเราดีคะ เราไม่อยากตายเราอยากเรียนให้จบเพื่อทำงานในสิ่งที่เราอยากเป็น