แม่เราเป็นคนอารมณ์ร้อนมากๆ เราโตมาโดยมีแม่นมและพ่อคอยอยู่ดูแลเราค่ะ แม่เรามักจะขี้เกียจ และไม่ทำอะไรเลย มีดีแค่ปาก ค่อยด่าคนอื่นตลอดๆ พอหลังจากที่พ่อแม่ทะเลาะกันในงานวันเกิดอายุครบ9ปีของเรา เราก็ไม่มีพ่อให้เข้ามาคอยดูแลเราอีกค่ะ ประกอบกับที่เราก็ไม่มีแม่นมอยู่แล้วเหมือนกัน เพราะแม่ย้ายมาอยู่กับยายตั้งแต่เราเข้าอนุบาล1 ยายคอยเลี้ยงดูและคอยสอนงานทุกอย่าง จนเราล้างจาน ซักผ้า ทำกับข้าว อะไรเป็นทุกอย่าง ยายเราก็มีสวนที่ต่างจังหวัดต้องดูแล เลยปล่อยให้เราอยู่กับแม่ แต่แม่ไม่เลี้ยงอะไรพวกเราสองพี่น้องเลยค่ะ ปลาที่เหลือจากเมื่อวานก็ต้องเอามากิน ตัวเดียวกินได้3วัน แม่เราเอาแต่ขับรถเล่น สูบบุหรี่ในบ้าน ออกไปเที่ยวกับเพื่อน พากันไปดื่มแอลกฮอล์ กลับบ้านมาค่ำๆ และดื่มแต่น้ำโค้ก ไม่ยอมกินข้าว พอพวกเราเริ่มร้อง เริ่มงอแง แม่ก็จะใช้กำลังทำร้ายเรา เพราะแม่รักพี่ชายมากกว่า(พี่ชายไม่ค่อยพูดอะไรเลยไม่โดน แค่พูดไม่กี่คำค่ะ) และด่าพวกเรา ญาติๆเลยต้องมาเลี้ยงให้
จนโตมาได้18ปี ยายตัดสินใจที่จะให้พวกเราลองฝึกขับรถ ดัวยความที่มือใหม่ พึ่งเรียนขับรถมานิดหน่อย รถตนเองก็ไม่มี ยายเลยให้รถแม่มาขับ แม่ก็นั่งมาด้วย พอพวกเราขับไม่ดี ก็ตะคอกเสียงดัง ด่า แล้วก็บ่นตลอดที่ฝึกขับรถ คอยตีแขนเวลาทำพลาด จนเสียสมาธิๆมากๆค่ะ เราเลยสลับกับพี่ชายเพราะเราเหนื่อย แม่ก็ยังตามมาด่าข้างหู เราโกรธมากเพราะแม่โยงถึงพ่อด้วย บอก"อย่าทำสันดานhereๆแบบนี้ เหมือนพ่อ มีแต่พวกอีสานพวกลาวที่เขาทำกัน" เราเลยสวนไปว่านิสัยสันดานแบบนี้ได้มาเพราะแม่" + "เพราะงี้ไงลูกๆทุกคนถึงไม่อยากเลี้ยงดูแม่" แม่เลยทำร้ายร่างกายเรา ทุบหัวเรา ตีเรา และด่าเรา และนี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่เป็นหลายครั้งมากๆ และพี่เราก็เกลียดแม่เหมือนกัน ถึงขั้นที่ว่า ไม่เรียกแม่เลยเวลาอยู่กับคนอื่น จะเรียกว่า"บุคคลที่3"หรือ"คนคนนั้น"ตลอดเลยค่ะ
เราเคยบ่นกับยาย หลายรอบแล้ว เรื่องนิสัยของแม่ เราบอกว่าเราทนกับแม่ไม่ไหว จะไม่เลี้ยงด้วย ยายก็บอกว่าไม่ได้ เพราะเขาเป็นแม่ ต้องเลี้ยงดูด้วย ถ้าไปอยู่ไกลๆต้องพาแม่ไปอยู่ด้วย ถ้าไม่อยู่กับลูกแล้วจะอยู่กับใคร ยังไงก็แม่ ก็รู้ว่าแม่นิสัยแบบนี้มานานแล้ว และยายก็เล่าว่าเมื่อก่อนยายทิ้งแม่กับน้าเราไว้กับทวด ไม่ค่อยดูแลเพราะงานยุ่ง พอแม่ประมาณ15-16มีคนมาขอแม่ ยายก็ให้แต่งงานกัน(คลุมถุงชน) จนรู้สึกผิดต่อแม่มาตลอดที่เมื่อก่อนเป็นคนจน พอเริ่มมีตังก็ปล่อยตามใจแม่ จนทำให้เสียคนและนิสัยเสียแบบนี้ อยากตบหน้าหลายครั้ง แต่เพราะยังไงก็รู้สีกผิดในใจ อยากให้ลูกหลานสบาย เราเลยตอบกลับยายไปว่า แต่ตอนนี้ยายทำให้หลานลำบากแทนแล้วนะ ทำไรไม่ได้เลยค่ะ เหนื่อยมาก
วันนี้เรามาคุยกับพี่เราค่ะ ว่าถ้าเกิดโตไปมีบ้านมีครอบครัว ใครจะเอาแม่ไปอยู่ เพราะเราให้คำขาดว่า "จะไม่เลี้ยงดูแน่นอน" เพราะแม่ไม่เลี้ยงดูเราเหมือนกัน พี่เราก็บอกว่า ก็ต้องดูอีกที ว่าเป็นยังไง แต่ ยังไงก็ต้องไปอยู่กับเราอยู่แล้ว เพราะเป็นผู้หญิงด้วยกัน เราเลยบอกไปว่า"เราจะไม่เลี้ยงดู จะไม่หาภาระเพิ่ม ถ้าเรามีลูก เราไม่อยากให้ลูกเราเสียสุขภาพจิต และถ้าแม่มาอยู่ เราจะส่งแม่ไปบ้านพักคนชรา"
ปล.อยากจะบอกอีกนิดว่า แม่เรามีอาการทางจิต แต่แม่เราไม่ยอมรับค่ะว่ามี เราพยายามใจเย็นมากๆตั้งแต่เริ่มรู้เรื่อง แต่เราทนไม่ไหวกับแม่ตลอดมาจริงๆ เราไม่ใช่ทาส ที่ต้องมาคอยเช็ดถูทุกปัญหาที่แม่ก่อ หรือเป็นที่รองรับอารมณ์ของแม่ด้วย เราเกลียดกลิ่นบุหรี่ของแม่ที่สูบแทบทุกชม. เราเกลียดการกระทำของแม่ เราเกลียดคำพูดที่คอยด่าคนอื่นที่ไม่ใช่ตนเองเสมอๆ เราเกลียดทุกๆอย่างของแม่มากจริงๆ เราควรที่จะเปลี่ยนความคิดมั้ยคะ เพียงเพราะ"เขาเป็นคนเกิดเรามา" แต่ไม่เคยเลี้ยงดู
ไม่ชอบแม่ตนเองมากๆ เพราะแม่นิสัยไม่ดี และหลายๆอย่าง
จนโตมาได้18ปี ยายตัดสินใจที่จะให้พวกเราลองฝึกขับรถ ดัวยความที่มือใหม่ พึ่งเรียนขับรถมานิดหน่อย รถตนเองก็ไม่มี ยายเลยให้รถแม่มาขับ แม่ก็นั่งมาด้วย พอพวกเราขับไม่ดี ก็ตะคอกเสียงดัง ด่า แล้วก็บ่นตลอดที่ฝึกขับรถ คอยตีแขนเวลาทำพลาด จนเสียสมาธิๆมากๆค่ะ เราเลยสลับกับพี่ชายเพราะเราเหนื่อย แม่ก็ยังตามมาด่าข้างหู เราโกรธมากเพราะแม่โยงถึงพ่อด้วย บอก"อย่าทำสันดานhereๆแบบนี้ เหมือนพ่อ มีแต่พวกอีสานพวกลาวที่เขาทำกัน" เราเลยสวนไปว่านิสัยสันดานแบบนี้ได้มาเพราะแม่" + "เพราะงี้ไงลูกๆทุกคนถึงไม่อยากเลี้ยงดูแม่" แม่เลยทำร้ายร่างกายเรา ทุบหัวเรา ตีเรา และด่าเรา และนี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่เป็นหลายครั้งมากๆ และพี่เราก็เกลียดแม่เหมือนกัน ถึงขั้นที่ว่า ไม่เรียกแม่เลยเวลาอยู่กับคนอื่น จะเรียกว่า"บุคคลที่3"หรือ"คนคนนั้น"ตลอดเลยค่ะ
เราเคยบ่นกับยาย หลายรอบแล้ว เรื่องนิสัยของแม่ เราบอกว่าเราทนกับแม่ไม่ไหว จะไม่เลี้ยงด้วย ยายก็บอกว่าไม่ได้ เพราะเขาเป็นแม่ ต้องเลี้ยงดูด้วย ถ้าไปอยู่ไกลๆต้องพาแม่ไปอยู่ด้วย ถ้าไม่อยู่กับลูกแล้วจะอยู่กับใคร ยังไงก็แม่ ก็รู้ว่าแม่นิสัยแบบนี้มานานแล้ว และยายก็เล่าว่าเมื่อก่อนยายทิ้งแม่กับน้าเราไว้กับทวด ไม่ค่อยดูแลเพราะงานยุ่ง พอแม่ประมาณ15-16มีคนมาขอแม่ ยายก็ให้แต่งงานกัน(คลุมถุงชน) จนรู้สึกผิดต่อแม่มาตลอดที่เมื่อก่อนเป็นคนจน พอเริ่มมีตังก็ปล่อยตามใจแม่ จนทำให้เสียคนและนิสัยเสียแบบนี้ อยากตบหน้าหลายครั้ง แต่เพราะยังไงก็รู้สีกผิดในใจ อยากให้ลูกหลานสบาย เราเลยตอบกลับยายไปว่า แต่ตอนนี้ยายทำให้หลานลำบากแทนแล้วนะ ทำไรไม่ได้เลยค่ะ เหนื่อยมาก
วันนี้เรามาคุยกับพี่เราค่ะ ว่าถ้าเกิดโตไปมีบ้านมีครอบครัว ใครจะเอาแม่ไปอยู่ เพราะเราให้คำขาดว่า "จะไม่เลี้ยงดูแน่นอน" เพราะแม่ไม่เลี้ยงดูเราเหมือนกัน พี่เราก็บอกว่า ก็ต้องดูอีกที ว่าเป็นยังไง แต่ ยังไงก็ต้องไปอยู่กับเราอยู่แล้ว เพราะเป็นผู้หญิงด้วยกัน เราเลยบอกไปว่า"เราจะไม่เลี้ยงดู จะไม่หาภาระเพิ่ม ถ้าเรามีลูก เราไม่อยากให้ลูกเราเสียสุขภาพจิต และถ้าแม่มาอยู่ เราจะส่งแม่ไปบ้านพักคนชรา"
ปล.อยากจะบอกอีกนิดว่า แม่เรามีอาการทางจิต แต่แม่เราไม่ยอมรับค่ะว่ามี เราพยายามใจเย็นมากๆตั้งแต่เริ่มรู้เรื่อง แต่เราทนไม่ไหวกับแม่ตลอดมาจริงๆ เราไม่ใช่ทาส ที่ต้องมาคอยเช็ดถูทุกปัญหาที่แม่ก่อ หรือเป็นที่รองรับอารมณ์ของแม่ด้วย เราเกลียดกลิ่นบุหรี่ของแม่ที่สูบแทบทุกชม. เราเกลียดการกระทำของแม่ เราเกลียดคำพูดที่คอยด่าคนอื่นที่ไม่ใช่ตนเองเสมอๆ เราเกลียดทุกๆอย่างของแม่มากจริงๆ เราควรที่จะเปลี่ยนความคิดมั้ยคะ เพียงเพราะ"เขาเป็นคนเกิดเรามา" แต่ไม่เคยเลี้ยงดู