ต้องพูดอย่าวงั้ก่อนไม่ใช้ว่าผมไม่รักนแม่นะผมรักแม่มากๆเพราะแม่เลี้ยงลูกคนเดียวบ้านมีพี่น้อง3คนแต่แม่ผมเลี้ยงลูกมาคนเดียวจะว่าพ่อทิ้ง
พูดแบบนั้นทีเดียวเลยไม่ได้เพราะเขาก็เลี้ยงกันมาจนผมอายุ10ปีตอนนี้ผม22สิ่งที่ผมไม่ชอบเลยคือนิสัยของเขา เขาเป็นคนจ้องแต่จะด่าลูกจนลูกไม่กล้าที่จะหั่นหน้าไปปรึกษาเขาน้องสาวก็ส่วนมากหั่นหน้ามาปรึกษาผมแทน เรื่องส่วนมากของน้องสาวแม่จะรู้ก็มากจากผมที่ไปเล่าให้แม่ฟัง แล้วนิสัยของแม่ผมอีก1อย่างก็คือเวลาด่าลูกเขาไม่เคยด่ากันเบาเลยเขาด่าลูกเสียงดังจรบ้านอื่นได้ยินแล้วไม่เคยคิดว่าลูกจะอายมันเป็นปัญหาพายในบ้านก็ควรรู้กันแค่ในบ้านแล้วควรเกรงใจข้างบ้านเขาบ้างเขาอาจไม่ได้อยากมานั้งรับฟังด้วยเขาอาจต้องการพักผ่อนผมก็บอกเขาแล้วว่าเราไม่ใช้บ้านป่าเมืองเถื่อนนะแม่จะพูดอะไรเกรงใจคนอื่นเขาบางก็ไม่ใช้แม่ไม่ฟังบางครั้งเขาก็หยุดแตมันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยที่แม่ทะเลาะกับผมผมที่พยายามเงียบ แต่พอยิ้งเงียบเขาก็ยิ้งด่าแรงขึ้น พอผมอารมขึ้นบ้าง และบางทีก็ไม่ได้ระวังคำพูดตัวเอง ก็อาจมีบางประโยคที่ทำให้แม่เสียใจร้องให้ เพราะผมเป็นคนคำพูดแรงเวลาโมโหมากๆก็ใช้ครับมัน สังคมที่โตมามันมีแต่คำด่า คำดูถูก สาระพัดคำที่จะบั่นทอนจิตใจ ไหนจะเจอญาติพี่น้อง ที่คอยจะขี้อิจฉา คนนู้นดีกว่าไม่ได้ดีกว่าคือโดนนินทาว่าร้ายเลยผมเบื่อมากๆกับสังคมแบบนี้ ทุกคนคงส่งใสว่าทำใมไม่แยกกับแม่อยู่ คือน้องสาวผมกับพี่สาวผมเขามีครอบครัวกันแล้วครับเหลือแต่ผมที่ยังไม่มี และอีกอย่างน้องกับพี่สาวผมเขามีครอบครัวแบบไม่ได้ตั้งใจที่จะมีคือพลาดท้องนั้นและครับ ผมเลยอยากจะพร้อมส้ะก่อนค่อยมีและผมก็อยากดูแลร์แม่ด้วยผมรู้ผมมานั้งพูดอะไรแบบนี้สุดท้ายผมก็ทิ้งแม่ผมไปไม่ได้ เขาก็แก่แล้วเป็นอะไรขึ้นมาผมก็อยู่ไม่ได้เหมื่อนกัน ผมอะมาเปิดร้านอาหารกับแม่2คน ผมรู้ทุกคนรู้ว่าเศษฐกิจช่วงนี้เป็นใง ของขายเป็นใง ผมเปิดร้านก่อนโควิตเข้า3เดือน แต่ผมก็โดนกดดันเรื่องเงินมาตลอดผมก็เครียดจนบางทีผม อยากเดินไปให้รถชนตายด้วยซ้ำแต่ไม่อยาก ให้ใครมาเดือดร้อนไปกับผมด้วย ผมก็เชื่อเรื่องหลังความตายด้วยเลยพยายามสู้ต่อไป ผมคิดเสมอว่า เราไม่ได้แย่ที่สุดยังมีคนอื่นแย่กว่าเราอีกเยอะ แต่ผมก็จะโดนกดดันจากคำพูดแม่ทะเลาะกันหนักเกื่อบทุกวันบ้านที่เป็นเซฟโซนทางจิตใจมันก็ดูเหมื่อนไม่เหลืออะไรแล้วที่จะเอามาพยุงจิตใจ ผมท้อกับงานไม่เป็นไรผมพักผมไปต่อได้แต่ผม แต่ผมท้อกับนิสัยแม่ท้อกับพฤติกรรมไม่ดีของเขา ถามว่าเขามีข้อดีอะไรมั้ย มีเยอะเช่นกันครับในวันที่ผมไม่มีพ่ออะ เขาสามรถเป็นได้ทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน ซึ้งผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าผมขาดความอบอุ่นหรืออะไร ผมแค่เกียจนิสัยของเขาที่ไม่ยอมฟังเหตุผล ของลูกๆ และจ้องแต่จะด่า และชอบเอาเรื่องของลูกไปเล่าให้คนอื่นฟังเหมือนเป็นเรื่องปกติไม่เคยถามลูกเลยลูกโอเครมั้ยที่แม่ทำแบยนั้น ผมควรทำไงดีครับ ขอความคิดเห็นหน่อยครับ
ไม่ชอบนิสัยแม่ตัวเองจนบางครั้งก็เกียจเขา
พูดแบบนั้นทีเดียวเลยไม่ได้เพราะเขาก็เลี้ยงกันมาจนผมอายุ10ปีตอนนี้ผม22สิ่งที่ผมไม่ชอบเลยคือนิสัยของเขา เขาเป็นคนจ้องแต่จะด่าลูกจนลูกไม่กล้าที่จะหั่นหน้าไปปรึกษาเขาน้องสาวก็ส่วนมากหั่นหน้ามาปรึกษาผมแทน เรื่องส่วนมากของน้องสาวแม่จะรู้ก็มากจากผมที่ไปเล่าให้แม่ฟัง แล้วนิสัยของแม่ผมอีก1อย่างก็คือเวลาด่าลูกเขาไม่เคยด่ากันเบาเลยเขาด่าลูกเสียงดังจรบ้านอื่นได้ยินแล้วไม่เคยคิดว่าลูกจะอายมันเป็นปัญหาพายในบ้านก็ควรรู้กันแค่ในบ้านแล้วควรเกรงใจข้างบ้านเขาบ้างเขาอาจไม่ได้อยากมานั้งรับฟังด้วยเขาอาจต้องการพักผ่อนผมก็บอกเขาแล้วว่าเราไม่ใช้บ้านป่าเมืองเถื่อนนะแม่จะพูดอะไรเกรงใจคนอื่นเขาบางก็ไม่ใช้แม่ไม่ฟังบางครั้งเขาก็หยุดแตมันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยที่แม่ทะเลาะกับผมผมที่พยายามเงียบ แต่พอยิ้งเงียบเขาก็ยิ้งด่าแรงขึ้น พอผมอารมขึ้นบ้าง และบางทีก็ไม่ได้ระวังคำพูดตัวเอง ก็อาจมีบางประโยคที่ทำให้แม่เสียใจร้องให้ เพราะผมเป็นคนคำพูดแรงเวลาโมโหมากๆก็ใช้ครับมัน สังคมที่โตมามันมีแต่คำด่า คำดูถูก สาระพัดคำที่จะบั่นทอนจิตใจ ไหนจะเจอญาติพี่น้อง ที่คอยจะขี้อิจฉา คนนู้นดีกว่าไม่ได้ดีกว่าคือโดนนินทาว่าร้ายเลยผมเบื่อมากๆกับสังคมแบบนี้ ทุกคนคงส่งใสว่าทำใมไม่แยกกับแม่อยู่ คือน้องสาวผมกับพี่สาวผมเขามีครอบครัวกันแล้วครับเหลือแต่ผมที่ยังไม่มี และอีกอย่างน้องกับพี่สาวผมเขามีครอบครัวแบบไม่ได้ตั้งใจที่จะมีคือพลาดท้องนั้นและครับ ผมเลยอยากจะพร้อมส้ะก่อนค่อยมีและผมก็อยากดูแลร์แม่ด้วยผมรู้ผมมานั้งพูดอะไรแบบนี้สุดท้ายผมก็ทิ้งแม่ผมไปไม่ได้ เขาก็แก่แล้วเป็นอะไรขึ้นมาผมก็อยู่ไม่ได้เหมื่อนกัน ผมอะมาเปิดร้านอาหารกับแม่2คน ผมรู้ทุกคนรู้ว่าเศษฐกิจช่วงนี้เป็นใง ของขายเป็นใง ผมเปิดร้านก่อนโควิตเข้า3เดือน แต่ผมก็โดนกดดันเรื่องเงินมาตลอดผมก็เครียดจนบางทีผม อยากเดินไปให้รถชนตายด้วยซ้ำแต่ไม่อยาก ให้ใครมาเดือดร้อนไปกับผมด้วย ผมก็เชื่อเรื่องหลังความตายด้วยเลยพยายามสู้ต่อไป ผมคิดเสมอว่า เราไม่ได้แย่ที่สุดยังมีคนอื่นแย่กว่าเราอีกเยอะ แต่ผมก็จะโดนกดดันจากคำพูดแม่ทะเลาะกันหนักเกื่อบทุกวันบ้านที่เป็นเซฟโซนทางจิตใจมันก็ดูเหมื่อนไม่เหลืออะไรแล้วที่จะเอามาพยุงจิตใจ ผมท้อกับงานไม่เป็นไรผมพักผมไปต่อได้แต่ผม แต่ผมท้อกับนิสัยแม่ท้อกับพฤติกรรมไม่ดีของเขา ถามว่าเขามีข้อดีอะไรมั้ย มีเยอะเช่นกันครับในวันที่ผมไม่มีพ่ออะ เขาสามรถเป็นได้ทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน ซึ้งผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าผมขาดความอบอุ่นหรืออะไร ผมแค่เกียจนิสัยของเขาที่ไม่ยอมฟังเหตุผล ของลูกๆ และจ้องแต่จะด่า และชอบเอาเรื่องของลูกไปเล่าให้คนอื่นฟังเหมือนเป็นเรื่องปกติไม่เคยถามลูกเลยลูกโอเครมั้ยที่แม่ทำแบยนั้น ผมควรทำไงดีครับ ขอความคิดเห็นหน่อยครับ