ใต้ต้นไม้นายพลเรฆ่ากำลังกระโดดตบอยู่ 5 ชั่วโมงผ่านไปก็มีพลทหารเข้ามาเรียก

พลทหาร "เรฆ่า เอาเพื่อนมาคนนึงแล้วตามเรามา"

เรฆ่าจึงเรียกเพื่อนที่วิ่งผ่านมาพอดีชื่อวืดแล่วให้ไปด้วย

ทั้ง 2 ตามพลทหารไปถึงกลางสมรภูมิที่กำลังรบกันอยู่

พลทหาร "อยู่ตรงนี้ทุก ๆ วินาทีเรามีโอกาสตายกัน 50-50"

วืดแล่ว "ผ่านมา 5 นาทีแล้วแสดงว่าพวกเราโชคดีกันมาก"

พลทหารก็พาไปพบกับชาวบ้านคนนึง

ชาวบ้าน "ฝากเอาเมล็ดกระถินนี่ไปให้เด็กชื่อเม็ดเจ้ที่อยู่ห่างไปอีก 7 กิโลที"

เรฆ่า "ได้"

ทันใดนั้นเองระเบิดก็ลงพลทหารตายไปพอดี

ทั้ง 2 เดินทางฝ่าการสู้รบไปจนถึงบ้านของเม็ดเจ้ละ

เม็ดเจ้ "โอ้ยยย ผิดแล้ว บอกแล้วว่าให้เลือกสีอ่อน ๆ หน่อยสีนี้มันเข้มไป ไปเอามาใหม่"

วืดแล่ว "แสดงว่าต้องเอาไอ้ที่ยังไม่แก่มาก"

เม็ดเจ้ "แต่อย่าอ่อนมาก ให้แก่ ๆ หน่อยพอสมควร"

เรฆ่า "ว่าไปแถวนี้ก็มีต้นกระถินมากมายทำไมไม่เอาจากที่นี่ล่ะ"

เม็ดเจ้ "อ้าว พูดงี้เงียบไปเลยดีกว่า ใช้ไม่ได้คิดงี้ได้ไง"

ทั้ง 2 จึงกลับไปวันต่อมาก็มาหาเม็ดเจ้ต่อ

เม็ดเจ้ "คราวนี้มาแค่คนเดียวรึ?"

เรฆ่า "วืดแล่วโดนยิงตายระหว่างมานี่แล้ว เอาเมล็ดกระถินนี่ดูใหม่ละกันว่าได้ยัง"

เม็ดเจ้เห็นเมล็ดกระถินใหม่แล้วก็เขวี้ยงลงพื้นทันที

เม็ดเจ้ "โอย แย่กว่าเดิมอีก เบื่อจะตายอยู่แล้วนะเนี่ย กลับไปเอามาใหม่มา"

เรฆ่าจึงเดินทางกลับไป แต่ระหว่างทางก็ตายกลางสมรภูมิไป 80 ปีต่อมา

เม็ดเจ้ "80 ปีแห่งความทรมาน แล้วก็ไม่มีใครเอาเมล็ดกระถินมาให้ใหม่เสียที"

ทันใดนั้นเองก็มีนายพลคนนึงเดินมา

นายพล "ไม่ได้มาเรื่องเมล็ดกระถินแต่อย่างใด"

เม็ดเจ้ "ความหวังทลายไปแล้ว ทนต่อความทรมานไม่ไหวละ"

นายพล "จะตายรึ"

เม็ดเจ้ "เราเห็นยมบาลเดินมาแล้ว"

นายพล "ลาก่อน"

เม็ดเจ้ "ยมบาลว่าเราต้องตายแล้ว"

นายพล "โชคดี"

เม็ดเจ้ "อีก 1 วิ"

นายพล "บัดนาว"

เม็ดเจ้ "0.1 วิ"

นายพล "ลุ้นมาก"

เม็ดเจ้ "0.001 วิ"

นายพล "เค กลับก่อนละ"