"สงครามเป็นสิ่งรื่นรมณ์" พลทหารมัดเด้พูดในสมรภูมิไพธ่อน

พลทหารชามัว "เราก็ชอบสงครามมากเบย"

ทันใดนั้นเองศัตรูก็โจมตีเข้ามา เกิดการปะทะกันอย่างต่อเนื่อง 30 ปี

ณ ที่ประชุมทหาร

นายก "ตลอด 30 ปีเราต้องเสียงบกว่าปีละ 8 ล้านล้านบาทเพื่อรักษาการปะทะ"

นายพล 88 "ทำไมเราไม่พูดถึงทรัพยากรที่สูญเสียไปเพื่อการนี้"

คนใช้ 45 "เราฟังมาบ่อยละ ขอออกความเห็นบ้างละกัน"

คนสวน 999 "ได้ เชิญ"

คนใช้ 45 "คือจะยอมแพ้ว่างั้น? มีความคิดนี้โผล่มาในหัวแสดงว่าขี้ขลาดกันมาก"

นายก "เปล่า เราจะบอกว่าควรจะเพิ่มงบเป็นปีละ 8 แสนล้านล้านบาทไปเบย"

คนสวน 292 "ดี สมเป็นนายกแล้ว"

หลังจากเพิ่มงบไปไม่นานก็แพ้สงคราม เพราะอีกฝ่ายเพิ่มงบไปมากกว่า

ชาวบ้าน 234 "เราผิดหวังมาก รบแล้วแพ้กลับมาเฮอะ"

นายก "ใช่ เนื่องจากแพ้มาทหารทุกนายจะไม่ได้รับการยกย่องเชิดชู"

ทหาร 499 "ทหารที่ตายก็ไม่ให้คนเคารพศพด้วย"

นายพล 994 "ใช่ ถือเป็นอาชญากรสงครามหมดเบย"

ณ ร้านค้าถูก ๆ ข้างถนน

ชามัว "สวัสดิการทหารผ่านศึกเราได้น้อยลงน่ะ"

มัดเต้ "รัฐบาลก็หยั่งงี้มีแต่ตัดงบ ไม่เห็นค่าพวกเราหรอก"

แม็กฉัน "ช่วงนี้เราเกิดอาการประสาทหลอนด้วย"

ชามัว "นั่นไง พวกเราก็เป็นกันใช่มะ"

มัดเต้ "เจ้าจะบอกว่าเป็นเพราะรัฐบาลแอบทดลองยากับพวกเราตอนสมัยไปรบ"

ชามัว "ใช่ คนทำเรียกมันว่าบันได"

แม็กฉัน "นึกแล้วเชียว ตอนเราต่อกันพลาอาการก็กำเริบทุกที"

ทั้งหมดจึงไปหาทนาย

ทนาย "จะหาเรื่องฟ้องรัฐบาลเพื่อเงิน เราก็ทำเพื่อเงินเหมือนกัน จะเป็นทนายให้ก็ได้"

แม็กฉัน "ดี ถ้าพวกเราไม่ชนะคดีเราจะเอาชีวิตเจ้าแทน"

ทนาย "เราต้องตายแน่นอน"