ปัจจุบันอายุ22 วัยเด็กของผมนั้นมีความสุขได้ไม่นาน ขึ้นมต้นมาก็โดนเเกล้งตลอด 
ตอนม.3เป็นจุดเปลี่ยนใหญ่ของชีวิตผม ผมโดนครูปล่อยข่าวลือไม่ดี ทำให้คนเกือบทั้งห้องเกลียดผม
เนื่องจากผมเป็นคนเรียนไม่เก่ง ไม่ชอบเรียน ทำให้ผมอยู่ในสภาพเเวดล้อมที่ไม่ดีตลอดเวลาตอนม.3

เเต่ก็ยังดีที่ผมมีเพื่อนจากตอนประถมที่เข้าใจ เเต่ก็นั่นเเหละครับผมกลายเป็นคนกลัวรร. 
พอจบม.3ผมออกมาช่วยงานที่บ้าน ช่วงเวลาอายุ15-17 ออกจากรร.ช่วงเเรกๆ มีความสุขครับ มีอิสระ ไม่เครียด

ตอนเเรกก็ว่าจะไปเรียนต่อสักปวช ก็ดี เเต่เมื่อเวลาผ่านไปผมก็รับรู้ได้ถึงปัญหาครอบครัว 
ทำให้ผมเครียด กดดันมาก จนทำอะไรไม่ถูก เริ่มเก็บตัวบ้าง เพราะครอบครัวผมก็ไม่ได้อบอุ่นนัก พ่อเเม่ก็หัวโบราณทั้งคู่

ในขณะเดียวกัน(อายุ15-17) เพื่อนรักจากสมัยเรียนหลายคนก็เเยกย้าย เเต่ก็นัดเที่ยวกันบ่อยครั้ง เเต่สุดท้ายเเล้วทุกคนก็เปลี่ยนไป
เพื่อนผมเเต่ละคนนิสัยเเย่ลงมาก ทำไม่ดีกับผม จนสุดท้ายผมไม่ไหว ออกห่างมาเอง นั่นทำให้ผมเสียใจมาก ทำให้ผมรู้สึกว่าเสียช่วงเวลาดีๆที่มีให้กันไป

จนอายุ21 จนตอนนี้ผมคิดได้เเล้ว ว่าจริงๆเเล้วผมก็ไม่ได้ต่างกับคนอื่น เเค่อยากมีเพื่อนดี ครูที่ดี อยากเรียนในสิ่งที่ชอบไม่ใช่เเบบที่รร.ยัดมาให้
เเต่เวลาผ่านมาขนาดนี้เเล้ว ผมนึกเสียดายเวลา ผมรู้ว่าเเก้ไขอะไรไม่ได้ เเต่นึกย้อนกลับไปถ้ามีใครมาอธิบายดีๆให้ฟังว่า 
ไปเรียน รร.ใหม่เเล้ว ได้เริ่มต้นใหม่ ผมก็ไปเเล้ว 
อันที่จริงทุกคนในครอบครัว เเละญาติก็ขอให้ผมไปเรียนนะ เเต่ไม่มีใครอธิบายเหตุผลดีๆให้ฟัง
ไม่อยากโทษคนอื่นนะครับเเต่พ่อเเม่ที่ดีก็ควรจะเป็นที่ปรึกษาให้ลูกได้ ไม่ใช่เอาเเต่บอกไปเรียนเถอะๆ

ลองนึกย้อนกลับไปถ้าผมไปเรียน เเล้วเริ่มทุกอย่างใหม่ เพื่อนใหม่ ครูใหม่ รร.ใหม่ เเผลในใจผมคงหายไปไม่มากก็น้อย 
เเต่คิดดูครับ จนถึงตอนนี้ บางครั้งผมยังฝันร้ายเกี่ยวกับเหตุการณ์เดิมๆ ที่รร.เก่า 

มานั่งนึกดูดีๆมันดูจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ ก็เเค่เเต่สำหรับผมที่เป็นเด็กในตอนนั้นมันเเย่มากจริงๆ ผมร้องไห้เกือบทุกวันหลังจากกลับจากรร.
ไม่รู้วิธีรับมือ พ่อเเม่ก็เป็นห่วงเเต่ไม่มีเวลาดูเเลมากนัก เสียดายเวลาวัยรุ่นที่มีค่า ผมเอามาใช้อย่างกับคนเเก่ ทำงานดูเเลพ่อเเม่ที่ก็ไม่ได้เข้าใจเเละใส่ใจผม

ผมรู้นะผมยังไม่เเก่ 22 อาจจะยังดูวัยรุ่นด้วย ผมเลยคิดว่าจะไปเรียน กศน 6 เดือน เเล้วต่อเข้ามหาลัย ภาคพิเศษไปเลย
อาจฟังดูงี่เง่า เเต่ความต้องการของผมคือ ได่เรียนสิ่งที่ชอบ เเละได้เจอเพื่อนดี อาจารย์ดี สังคมดี อยากให้ความทรงจำเเย่ๆมันหายไป
ไม่รู้คาดหวังเยอะไปไหม เเต่สำหรับผมเพื่อนที่จริงใจ1คน ก็มากพอ 

คำถามคือ
1กศน ผมไม่คาดหวังมากนัก เเค่เรียนให้จบ อย่างน้อยก็ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี
  เเต่อยากถามคนที่เรียนครับ ว่ารู้สึกอย่างไร มีความสุขไหม เรียนเครียดรึเปล่า มีเพื่อนไหม

2 ผมเข้ามหาลัยได้เร็วสุดคงอายุ23 เรียน เสาร์ อาทิตย์ อันนี้คงต้องยอบรับว่าผมคาดหวัง
   เรียนภาคพิเศษ จะมีเพื่อนไหม จะยังสนุก เฮฮากันได้เหมือนวัยรุ่นรึเปล่า 
 
3 อายุ22-23 นี่ยังวัยรุ่นปลายๆใช่ไหม เเต่ผมผ่านเรื่องเครียดมามาก จนรู้สึกเเก่จะทำยังไงดีครับ 

ขอบคุณทุกคนที่สละเวลามาอ่าน ถ้าเเนะนำอะไรดีๆมา ผมก็ขอบคุณมากนะครับ