ขอแนะนำตัวก่อน เราอายุ 26 ปี ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ตั้งแต่เด็กเพราะพ่อกับแม่แยกทางกัน เราจึงอยู่กับปู่ย่าที่บ้านนอก

เรามีประสบการณ์ไม่ดีเกี่ยวกับย่าแต่เด็กอาจจะเพราะไม่เข้าใจแกด้วย ย่าเป็นคนขี้บ่น พูดดักทาง บางวันเราก็โดนโกรธแบบไม่เหตุผล เช่น ไปซื้อขนมให้ย่า โดยที่ย่าบอกว่าเป็นขนมถั่วทอด แต่เรากับน้องซื้อถั่วลิสงเม็ดมา ฟิวแบบขนมถัวทอดแผ่น แต่ซื้อถั่วคั่ว ตอนนั้นเราอายุ 10 ขวบ น้อง 5 ขวบ พอย่าเห็นว่าไม่ใช่อันที่ย่าอยากกิน ย่าปาถัวนั้นลงพื้นดิน เรากับน้เองด้วยความอยากกินขนมจึงไปเก็บมากินด้วยความเสียดายทั้งๆที่ถั่วนั่นติดเศษดินบ้าง เศษขยะบ้าง เหตุการณ์ในวัยเด็กของเราฝังใจหลายเหตุการณ์ ฝั่งใจแต่ติดใจในถึงทุกวันนี้คือ วันนึงที่บ้านทำสวน เราไม่ได้ไปช่วยเพราะอาสะใภ้บอกว่าให้กลับบ้านไปหุงข้าว รอ เพราะถ้าเสร็จงานจะได้ยกมากินเลย เราก็ทำตามที่บอก พอย่ากลับมาถึงบ้านย่าตีเราทันทีโดยไม่พูดไม่จา ตีเพราะไม่ช่วยทำสวน อาสะใภ้พยายามปกป้องเรา คนข้างบ้านมาช่วยเรา ย่าพูดว่า หลานกูกูจะทำอะไรกับมันก็ได้ ด่าคนที่มาช่วยว่า

เราออกจากบ้านอย่างเต็มตัวตอนอายุ 18 ปี ออกมาทำงานนานๆทีกลับบ้าน ปีนึงอาจจะกลับ 1-2 ครั้ง จนล่าสุดเรากลับบ้านก่อนปีใหม่ พาแฟนกลับด้วย พอย่าเจอก็ทำสีหน้าไม่พอใจ พูดเชิ่ดๆว่าเราคือลูกสาว ไม่ปล่อยไปหรอกหรอกทำนองนี้ พยายามพูดว่าย่าเลี้ยงเราดี เลี้ยงเราแบบยุงไม่ไต่ไรไม่ให้ตอม ทำให้เราอึดอัดมาก เรากลั้นน้ำตาไว้ตลอด ย่าพยายามย้ำกับแฟนเราว่าเราคือลูกสาวเขา ทำให้ความทรงจำไม่ดีที่เราเจอมันสะท้อนกลับเข้ามาในหัววนลูปจนเราเกือบเป็นลม ตอนเย็นเราบอกแฟนรีบกลับ กทม. ทันที อ้างว่าพรุ่งนี้มีงานต่อเราถึงได้กลับ

หลังจากวันนั้นเราฝันร้ายมาตลอด มันวนเวียนเข้ามาในหัว ทั้งคำพูด ทั้งสิ่งที่เขาทำกับเรามาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เรา Move On กับความคิดนั้นไม่ได้เลยเพื่อนๆมีวิธีแนะนำกับความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ