อยากฟังคำแนะนำเพื่อนๆ ว่าควรจะจัดการกับอารมณ์ ความรู้สึกของตัวเองยังไงดี
เริ่มมีความรู้สึกไม่อยากทำอะไร ไม่อยากมีชีวิตอยู่ มันเบื่อกับทุกสิ่ง เรามีหน้าที่การงานดี ในการทำงานไม่ได้มีปัญหาเลย เป็นการทำงานที่มีความรับผิดชอบสูงมาก เรายังคงทำได้ดี แต่มีสามีที่เรารู้สึกว่าเราเข้าไม่ถึงเค้า ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำด้วยความหวังดีกลายเป็นเรื่องให้ทะเลาะกัน เรื่องที่เราทำผิดเราคิดว่ามันเล็กน้อยมาก แต่เขากลับคิดว่าแค่เรื่องเล็กๆยังทำผิด แล้วเรื่องสำคัญๆ จะทำได้เหรอ หลายครั้งที่เหนื่อยจากการทำงานอยากพักบ้างเมื่อกลับบ้าน แต่ก็น้อยครั้งที่จะได้พัก เคยคุยกันถึงเรื่องนี้แต่ก็มีคำตอบว่า เธอจะเหนื่อยอะไร วันๆไม่เห็นจะทำอะไร ขอบอกก่อนว่าเราไม่เคยพูดถึงเรื่องงานเลยเมื่ออยู่ที่บ้าน เพราะอยากให้เวลากับครอบครัวให้มากที่สุด พอมันเป็นแบบนี้อยู่เรื่อยๆ มันก็เหนื่อย พยายามจัดการกับความคิดของตัวเอง นั่งสมาธิ สวดมนต์ ฟังเพลง หาอะไรที่ชอบทำ การกิน การพักผ่อน การปรับตัวเองให้ขยันมากขึ้น ทำงานที่สำนักงานให้มากขึ้นเพื่อจะได้ไม่มีงานค้าง แต่มันก็ยังรู้สึกว่ายังไม่ดีมากพอ เพราะจะมีเรื่องให้โดนสามีด่อยู่ทุกๆ วันจากการขี้ลืมของเรา มันเสียใจจากคำพูดที่ตอกย้ำอยู่ทุกๆวัน ว่าคนอื่นไม่เห็นมีใครเป็นแบบเธอเลย ทำมัยโง่อย่างนี้ ไม่น่ามารู้จักกันเลย เราก็มาคิดว่าสิ่งที่เขาพูดมันจริงมั้ย เมื่อคิดจากมุมของเขาเราก็ผิดจริง  แต่เราก็ไม่สามารถที่จะไปเปลี่ยนความคิดของเขาได้ เลยพยายามปรับตัวและไม่คิดมากกับคำพูดเหล่านั้น แต่พอมันได้ยินบ่อยๆ มันก็บั่นทอนความตั้งใจในหลายๆอย่าง เราแค่อยากระบายความอึดอัด แต่ไม่สามารถพูดคุยกับใครได้เลย จะคุยกับพี่สาว หรือพ่อแม่ก็กังวนว่าพวกเขาจะเป็นห่วง เเละไม่สบายใจ คุยกับเพื่อนที่ทำงานก็ไม่ได้เพราะกลัวกระทบหน้าที่การงานของสามี มันเหนื่อย มันท้อ  อยากออกจากจุดนี้ แต่ก็ไม่มีความกล้ามากพอ ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว  และก็ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไรเหมือนกัน  ความรู้สึกมันด้านชาไปหมด มีแต่ความรู้สึกเสียใจ รู้สึกผิดกับตัวเองที่ยังคงรู้สึกได้