สวัสดีครับเราชื่อ "เวียร์" เรากอยากอธิบายเรื่องส่วนตัวตั่งแต่จำความใด้และรู้สึกเก็บกดมากและไม่เคยลืมที่ทำให้เราเครียดตลอดและสะสมเรื่อยๆคือเราเป็นเด็กคนนึงที่เกิดมาไม่เคยเห็นหน้าแม่ แต่เราอยู่กับพ่อพ่อเป็นคนส่งตังค์มาให้ใช้ เรื่องราวเป็นแบบนี้นะครับตอนเด็กๆเราเป็นเด็กที่เก็บกดมากเพราะโดนด่าตลอดตื่นนอนมาก็โดนเลย"ลืมบอดนะครับเราอยู่กับตายายทีาบ้าน"ทั้งด่าทั้งตีเหมือนจะเอาให้ตายตีจนตาบวมแขนเขียวขาแดงไปเลยและบังคับเราถอนหงอกให้ตลอกเสื้อผ้าเช่น ของลูกพี่ลูกน้องมี4-5คนเราก็ซักให้หมดเลยตั้งแต่ทำแบบนั่นเขาก็ไม่เคยว่าเราดี จนเราแบบโดนบังคับตีขู่มาตลอด แล้วเพื่อนบ้านก็บอกว่า โทรหาตำรวจเลยแต่เราไม่กล้าเพราะตอนนั่นเราอายุแค่10-11ขวบเอง แล้วชาวบ้านแถวนั่นก็เรียกเราว่าหน้าอมทุกค์มาตลกเพราะเราโดนสิ่งพวกนี้ทำร้ายจิตใจเราเลยไม่ยิ้มเดินไปไหนมาไหนก็ไม่กล้าสบตาคน มีวันนึงเราโดนตีตาบวมไปโรงเรียน เราจำใด้เลยว่าตอนนั่นเราอายมากแต่เราก็เลือกที่จะบอกเพื่อนไปว่าเราโดนไม้ไผ่ดีดตา.....แล้วพอถึงงานปีใหม่เราจับของขวัญใด้ของครูแล้วเราจะจำใด้เลยว่าครูบอกให้เรายิ้มแต่เราคือแบบถามไปเลยว่ายิ้มทำแบบไหนครับ พอเราพูดสิ่งนั่นไปทำเอาครูอึ่งไปเลยเพราะตั่งแต่ตอนนั่นเราเป็นคนที่ไม่มีความสุขเลย กลับบ้านมาต้องมาทำอาหารให้คนในบ้านกินถ้าทำไม่ถูกใจก็ด่าว่าตีเราเราอดทนมากกกกกับตอนเด็กทั้งด่าเราว่าแม่มันไม่เอาหลอกเขาเอามาทิ้งใว้ที่คลองน้ำแล้วคำพูดนั่นก็เป็นความจริงทำให้เราเป็นเด็กที่เก็บกดตั้งแต่เด็กนั่นแหละ เวลาขอตังค์เราแทบจะไม่ใด้เราถ้า ลูกพี่ลูกน้องคนนั่นให้เราค่อยใด้บางครั่งไม่ให้เราเลยก็มีทั้งๆที่พ่อเราโอนตังค์มาให้เดือนล่ะ5,000แต่เราแถบไม่ใด้ใช่มันเลยมีแต่พวก4-5คนนั่นใด้ใช้ ทำให้ชาวบ้านพูดว่ารักไม่เท่ากัน  แล้วเราก็เคยโดนไล่ออกจากบ้านตอนนั่นอายุ13ปีแต่คอนนี้15จะ16แล้วเราจำใด้เลยว่าช่วงเวลานั่นเราเครียดมากเหมือนอยากฆ่าตัวเองให่ตายๆไปเลยแล้วเราต้องใด้ไปนอนบ้านใครไม่รู้เป็น7วันเขาถึงจะเรียกเราไปบ้านเพราะไม่มีคนใช้นั่นแหละเพราะอี่ลูกพี่ลูกน้องมันไม่ทำอะไรเลยมีแต่ใช้เรา แต่ก็ต้องทนอยู่

ณ ปัจจุบันเราอายุ15จะ16แล้วก็ เครียดอยู่มากพอสมควรทั้งเรื่องเรียนเรื่องคนในบ้านเคยไปหาหมอแล้วเป็นไมเกรนด้วยเพราะเราเป็นคนที่ชอบเก็บคนพูดคนมาคิดตลอด