เราเรียนอยู่ ม.6 ลูกพี่ลูกน้องเราสนับสนุนทุกอย่าง แต่พอเราบอกว่าอยากเรียนหมอ เขาไม่ให้ทันทีบอกว่าเราอ่อนแอเดี๋ยวก็เป็นไมเกรน มันเรียนหนัก เงินไม่พอ ทั้งที่เราบอกว่าดูแลตัวเองได้แล้วไม่มีไมเกรนไม่ป่วยง่ายอีกแล้ว ส่วนเงินก็บอกว่าคณะมีทุน เขาก็ไม่ฟังเหมือนเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา พอเราบอกพ่อแท้ๆของตัวเองที่แทบไม่รู้ความเป็นอยู่ของเราเลยบอกว่าลูกพี่ลูกน้องของเราพูดถูก ทั้งที่เขาแทบไม่รู้เลยว่าเราทำมาตั้ง ม.4 เราพูดมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เราเคยบอกลูกพี่ลูกน้องไปว่ารู้เรื่องระบบการสมัคการสอบตอนนี้ไหมเขาไม่ตอบ เมินเลยด้วยซ้ำ

เราได้เตรียมตัวเข้าแพทย์ตั้งแต่ที่เขาบอกไม่ให้สอบแล้ว เพราะเขาไม่รู้เรื่องการสอบเลยด้วยซ้ำ แม้กระทั่ง กสพท. ทั้งบ้านเขายังไม่รู้เลยว่าคืออะไร เราเตรียมตัวจนต้องหยุดอ่านเพราะเป็นโรควิตกกังวล เรากังวลตลอดว่าถ้าขอทุนไม่ได้จะมีใครซัพพอต ต่อให้ลูกพี่ลูกน้องอีกคนจะซัพพอตแต่เขามีครอบครัวแล้ว เราเกิดวิตกกังวลจนต้องไปหาหมอตอนเข้าเรียนที่ห้องนึงแล้วตอนนั้นเราเครียดเรื่องนี้มากจนปวดท้อง เหมือนจะอวก จนร้องไห้ พออีกอาทิตเราจะเข้าห้องนั้นยังไม่ทันได้เขา เท้าสั่นจนยืนแทบไม่ได้ ในหัวผุดเรื่องที่เครียดออกมา พอจนถึงตอนนั้นแหล่ะเลยต้องไปหาหมอ

เราจะบอกว่า เราไม่มีผลงานหรือจิตอาสาเลย เพราะทั้งบ้านไม่ให้ไปไหน บอกไปว่าสอบก็ได้เเล้ว เรามีแค่ผลงานในโรงเรียนแค่ไม่กี่ใบด้วยซ้ำ พอจะไปเองก็บอกไม่มีใครส่งใครรับ ทั้งที่เราบอกว่าจะไปเอง พอขับรถเองแม่ใหญ่(ป้า)ก็บอกว่า ถ้าตายกูซื้อโลงเเล้วเผา ไม่สวดให้ด้วย จนเราไปที่ใกลๆไม่ได้ด้วยซ้ำ จนเราต้องเตรียมเข้ารอบ3เท่านั้น แต่ กสพท. เราต้องไปต่างจังหวัด อย่างที่บอกไปทั้งบ้านไม่มีใครรู้เลย เราเลยบอกไปว่าต้องสอบเพราะต้องใช้เข้ามหาลัย เราเลยได้ แต่ต้องภาวนาให้พวกเขาไม่ค้นหาก็พอ

ถ้าเราสอบติด เรากลัวมากว่าพวกเขาจะค้านหัวชนฝา เราถึงขนาดที่ครูที่เรียนพิเศษ(ที่กว่าจะได้เรียนต้องขอตั้ง5ปีกว่าจะได้ ถึงจะได้แค่วิชาเดียวก็เถอะ)อาสาช่วยเกลี้ยกล่อมให้ถ้าสอบติด ครูเขายังบอกว่าควรแอบไปสอบ มันดีแล้วใช้ไหมที่จะแอบพวกเขาไปสอบ