สวัสดีค่ะ เราเรียนพยาบาลที่วิทยาลัยแห่งหนึ่งมาปี2กว่าๆแล้ว ก่อนหน้านี้มีเรียนหนักตามธรรมดา แต่ถูไถไปไหวแบบไม่เกินกำลังมากไป แต่พอได้ขึ้นวอร์ดเท่านั้นล่ะ เรารู้เลยว่าเราเรียนไม่ไหว ทั้งฝึก ทั้งงาน ทั้งอาจารย์ ทั้งเพื่อน ทั้งเวลาพรีคอนกับอาจารย์ เวลาดูแลคนไข้เครียดไปหมด ตื่นตี5เพื่อไปขึ้นวอร์ด กลับค่ำเพื่อมาทำงานทำการบ้านเกี่ยวกับเคสตัวเอง และหาข้อมูลเคสตัวเองเพิ่ม อ่านหนังสือ เตรียมตัวเพื่อไปพรีคอนพรุ่งนี้ พร้อมกับเครียดว่าพรุ่งนี้จะโดนด่าอะไรอีก ปัญหาลุมเล้าไปหมด สมองเรามันพยายามที่สุดแล้วนะ แต่มันได้แค่นี้ เราคิดว่าพึ่งเริ่มแค่นี้ยังหนักขนาดนี้ เครียดจนไม่ได้กินไม่ได้นอนขนาดนี้ แล้วปี3 ปี4 ที่หนักกว่านี้20เท่า เราจะทำยังไง เรากลัวว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าเพราะเราเครียดและกดดันมาก กลัวว่าตัวเองจะเป็นแบบที่เคยอ่านเจอว่าฆ่าตัวตายเพราะการเรียนแต่แก้ปัญหาไม่ได้ 

ใจนึงเราอยากสู้ต่อให้จบเพราะการเงินดี การงานดี หน้าที่ดี ดีไปหมด แต่อีกใจก็คิด ต้องต่อสู้กับปัญหาแบบนี้เป็นปีๆ ไม่ไหวหรอกนะ 
ถ้าให้ดรอปไปเรียนอย่างอื่นก้ดันชอบพวกความสวยความงาม เช่น การทำเล็บ ทำผม แต่งหน้าไรงี้ มันไม่มั่นคงเท่าพยาบาลเลย
ถ้าจะดรอปไปเป็นผู้ช่วยพยาบาลพอ ก็ยังไงๆอยู่สู้มาขนาดนี้แล้วจะถอยตัวเองไปเป็นผู้ช่วยทำไม 
ถ้าจะดรอปไปเรียนพยาบาลเหมือนเดิม เทียบโอนไปที่ที่ไท่ใช้ที่นี่ และเขาว่ากันว่าเรียนไม่เข้มเท่านี้ เราจะมั่นใจได้ไงว่าเราจะไม่พบปัญหาเดิมๆ 

อีกอย่างครอบครัวก็คาดหวังกับเรามากในสายอาชีพนี้ แต่ถามว่าเขาเข้าใจมั้ยว่าเรียนไม่ไหว ก็เข้าใจนะ เขาบอกถ้าสบายใจก็ออกมา แต่จะไปทำอะไรต่อที่มั่นคงต่อตนเอง ซึ่งเราคิดไม่ออก

มีใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้มั้ยคะ หรือคนรอบตัวเจอแบบนี้ แนะนำ เล่าสู่กันฟัง หรือแลกเปลี่บยความคิดเห็นกันได้นะคะ เรากำลังเครียดมากๆกับการตัดสินใจทางเดินชีวิตนี้

ปล.เราอาจจะพิมพ์งงๆมั้ย เรียบเรียงไม่ถูก สงสัยถามได้นะคะ เราจะมาตอบเพื่อให้ทุกคนแนะนำเราได้ด้วย ขอบคุณค่ะ