สวัสดีค่ะ หลังจากที่ได้แต่ตามอ่านมาหลายกระทู้ จนเจอเข้ากับตัว และได้ผ่านการคุยมาหลายต่อหลายครั้งแล้วก็ยังหาทางออกกันไม่ได้จนต้องมาขอคำแนะนำ บวกกับระบายนิดหน่อย แหะๆ จากพี่ๆในห้องนี้ค่ะ
เรื่องมันเริ่มจากที่ปีหลังมานี่เราได้มีโอกาสย้ายงานมาอยู่ใกล้บ้านแฟนก็เลยลองมาอยู่บ้านแฟนด้วยกัน เพราะเราเห็นว่าคบกันมานานแล้วยังไม่เคยได้อยู่ใกล้กันเลย ก็เลยว่าจะลองดูว่าจะไปด้วยกันได้ไหม ถ้าจะต้องมาลงหลักปักฐานกับคนนี้ โดยที่บ้านมีแฟนกับแม่อยู่ 2 คนค่ะ (บ้านแฟนมีธุรกิจร้านเล็กๆ พ่อเขาก็เลยไปอยู่ดูแลร้าน) พออยู่ได้สักพักรู้สึกว่ามีความเข้ากันไม่ได้กับไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตประจำวันในบ้านของแม่เขา แต่ก็พยายามหยวนๆไปกับบ่นๆให้แฟนฟังบ้าง ยังดีว่าเขาก็รับฟังค่ะ จนมาเมื่อช่วงเดือนก่อน แฟนอยากไปซื้อที่ ที่นึงเก็บไว้แต่เรามองว่ามันไม่คุ้มด้วยทำเลต่างๆ ถกเถียงกันจนเขายอมละว่าไม่ซื้อ เปลี่ยนมาเกิดอยากซื้อบ้านแทน(ซึ่งจริงๆเขาคิดไว้อยู่แล้วว่าวันนึงจะซื้อออกมาอยู่เพราะต้องสร้างครอบครัวตัวเอง) ปัญหาก็เลยเกิดขึ้นว่าแม่เขาอยากไปอยู่ด้วย แต่เราเคยคุยกับแฟนเมื่อหลายปีแล้วว่าถ้าวันนึงซื้อบ้านต้องขอออกมาอยู่กันแค่ 2 คนนะ จะได้ตัดปัญหาเพราะเราทั้งคู่เป็นลูกคนเดียวทั้งคู่ค่ะ แฟนก็โอเคเห็นด้วยในจุดนี้ค่ะ (บวกกับเราว่าถ้าแม่ไปอยู่ด้วยเราไม่ไหวกับนิสัยแม่แน่ๆค่ะ)
พอเอาเข้าจริง กลับไม่เป็นอย่างที่คิดค่ะ เพราะยังไงแม่ก็ไม่ยอม แกจะไปอยู่ด้วยให้ได้ แล้วบอกว่าให้สร้างหลังเล็กๆในพื้นที่ข้างบ้านให้ก็ได้ แกอยู่ได้ไม่ติดอะไร ในความคิดเราก็ไม่โอเคเพราะมันค่อนข้างน่าเกลียดว่าจะให้แม่มาอยู่แคบๆทำไม เพราะที่ข้างบ้านก็ไม่ใช่จะเยอะจนสร้างได้เป็นหลังๆขนาดนั้น บ้านเดิมที่อยู่นี้ก็ออกจากสะดวกสบาย บวกกับเรากับแฟนแพลนจะเลี้ยงน้องหมา (แม่ไม่ชอบหมา) ก็อยากให้เขาที่มีวิ่งเล่น หรือวันนึงมีลูกก็อยากให้มีพื้นที่สักหน่อยให้ได้เล่นตามวัย ซึ่งก่อนหน้านี้ตกลงกันว่าจะหาซื้อในเมือง ใกล้ที่ทำงานแฟน กับเรา เพราะบ้านปัจจุบันอยู่อำเภอเล็กๆห่างจากเมืองประมาณ 30 โล แฟนเรามองอนาคตด้วยว่าถ้ามีลูกก็อยากให้มีสังคม เข้าโรงเรียนประจำจังหวัด เผื่อจะมีโอกาสที่ดีด้วย แต่แม่ก็ไม่ยอม ว่าไกลไปแกจะไปอยู่ด้วยไม่ได้ ก็พอดีกับมีหมู่บ้านขึ้นใหม่เยื้องๆกับบ้านแม่ ห่างกันแค่ 1 กิโลกว่า ก็เข้าไปดูกันตกลงว่าจะซื้อ แล้วโชคดีมากว่าเป็นบ้านหลังมุมที่เหลือ และมีที่แปลงเปล่าของเจ้าของหมู่บ้านก็เลยไปขอติดต่อจะซื้อ เผื่อจะสร้างอยู่ข้างกันไปเลย แล้วให้แม่ช่วยผ่อนค่าที่ส่วนนี้ เพราะแฟนก็มองว่าแม่อยากมาอยู่ก็ต้องช่วยกัน ลำพังเรากับแฟนแค่บ้านนี้ก็พอไหวแต่ถ้าต้องเพิ่มค่าที่ข้าง+สร้างบ้านให้แม่อีกน่าจะไม่ไหว ก็เลยตกลงกับแม่ ตอนแรกแกก็โอเค แล้วก็มาบอกใหม่อีกว่าแม่จะช่วยผ่อนที่ส่วนนี้ แต่พอโบนัสเราออกก็ต้องจ่ายคืนให้แกกันด้วยนะ เราก็เลยไม่โอเค เพราะจริงๆส่วนนี้เป็นส่วนที่เกินคาดไว้ด้วยซ้ำ ทำไมเราต้องเอามาเสียซ้ำซ้อนขนาดนี้ สุดท้ายเจ้าของที่ยังไม่ขายที่ให้พอดี บ้านหลังนี้ที่ดูไว้ก็ต้องพักไว้ก่อน เพราะหาจุดลงตัวไม่ได้ พอคุยกันไปกันมา ก็ไปจบที่ว่าทำไมลูกไม่อยากให้ไปอยู่ด้วย แม่เลี้ยงมาตั้งแต่เกิดฟีลแบบว่าไม่กตัญญู ถ้าแม่เป็นอะไรขึ้นมาอีกจะช่วยทันได้ยังไง ซึ่งเรามองว่าบ้านใหม่ที่เรายอมก็คือใกล้บ้านเดิมมากๆแล้ว ยังไงก็คอยมาหา มาดูแลอยู่แล้ว เราไม่ได้ทิ้งขว้าง ทุกวันนี้เราก็ดูแลไม่ขาดตกบกพร่องอยู่แล้ว ถ้าเทียบกับครอบครัวเราคืออยู่กรุงเทพ เกิดอะไรขึ้นคือกว่าจะไปหาเรามีแต่เสียกับเสีย ทำไมไม่มองมุมเราบ้าง ส่วนแฟนก็คนกลางลำบากใจไม่รู้จะพูดยังไง พอยืนยันว่าจะไปซื้อ แม่ก็ใช้ไม้ตายว่าถ้าไม่ให้ไปอยู่ด้วยแม่ก็จะย้ายไปอยู่กับยายไม่กลับลงมาอีกเลย มีลูกก็จะไม่มาช่วยเลี้ยง แฟนก็กลัวคนจะมองว่าทิ้งแม่อีก
เรื่องราวมันค่อนข้างเยอะ และละเอียดอ่อน จนเราไม่รู้จะไปปรึกษากับใครเลยค่ะ คุยกับเพื่อนๆก็เห็นด้วยกับเราหมด บ้านเราก็ไม่มีปัญหา เพราะเข้าใจอยู่แล้วว่าวันนึงลูกก็ต้องมีครอบครัว ที่บ้านเราก็เข้าใจ และมั่นใจในตัวเราอยู่แล้วว่าต่อให้มีครอบครัวก็ไม่ได้จะทิ้ง ก็ยังคอยดูแลกันอยู่ตลอด
** หวังว่าจะได้รับคำแนะนำ ประสบการณ์จากพี่ๆคนอื่นๆให้ได้ทางออกสักทีนะคะ เรากับแฟนคุยกันจนไม่รู้จะคุยยังไงกันแล้วค่ะ
จะทำอย่างไรดี!? เมื่ออยากแยกบ้านออกมากับแฟน แต่แม่แฟนไม่ยอม จะตามติดแฟนไปทุกที่
เรื่องมันเริ่มจากที่ปีหลังมานี่เราได้มีโอกาสย้ายงานมาอยู่ใกล้บ้านแฟนก็เลยลองมาอยู่บ้านแฟนด้วยกัน เพราะเราเห็นว่าคบกันมานานแล้วยังไม่เคยได้อยู่ใกล้กันเลย ก็เลยว่าจะลองดูว่าจะไปด้วยกันได้ไหม ถ้าจะต้องมาลงหลักปักฐานกับคนนี้ โดยที่บ้านมีแฟนกับแม่อยู่ 2 คนค่ะ (บ้านแฟนมีธุรกิจร้านเล็กๆ พ่อเขาก็เลยไปอยู่ดูแลร้าน) พออยู่ได้สักพักรู้สึกว่ามีความเข้ากันไม่ได้กับไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตประจำวันในบ้านของแม่เขา แต่ก็พยายามหยวนๆไปกับบ่นๆให้แฟนฟังบ้าง ยังดีว่าเขาก็รับฟังค่ะ จนมาเมื่อช่วงเดือนก่อน แฟนอยากไปซื้อที่ ที่นึงเก็บไว้แต่เรามองว่ามันไม่คุ้มด้วยทำเลต่างๆ ถกเถียงกันจนเขายอมละว่าไม่ซื้อ เปลี่ยนมาเกิดอยากซื้อบ้านแทน(ซึ่งจริงๆเขาคิดไว้อยู่แล้วว่าวันนึงจะซื้อออกมาอยู่เพราะต้องสร้างครอบครัวตัวเอง) ปัญหาก็เลยเกิดขึ้นว่าแม่เขาอยากไปอยู่ด้วย แต่เราเคยคุยกับแฟนเมื่อหลายปีแล้วว่าถ้าวันนึงซื้อบ้านต้องขอออกมาอยู่กันแค่ 2 คนนะ จะได้ตัดปัญหาเพราะเราทั้งคู่เป็นลูกคนเดียวทั้งคู่ค่ะ แฟนก็โอเคเห็นด้วยในจุดนี้ค่ะ (บวกกับเราว่าถ้าแม่ไปอยู่ด้วยเราไม่ไหวกับนิสัยแม่แน่ๆค่ะ)
พอเอาเข้าจริง กลับไม่เป็นอย่างที่คิดค่ะ เพราะยังไงแม่ก็ไม่ยอม แกจะไปอยู่ด้วยให้ได้ แล้วบอกว่าให้สร้างหลังเล็กๆในพื้นที่ข้างบ้านให้ก็ได้ แกอยู่ได้ไม่ติดอะไร ในความคิดเราก็ไม่โอเคเพราะมันค่อนข้างน่าเกลียดว่าจะให้แม่มาอยู่แคบๆทำไม เพราะที่ข้างบ้านก็ไม่ใช่จะเยอะจนสร้างได้เป็นหลังๆขนาดนั้น บ้านเดิมที่อยู่นี้ก็ออกจากสะดวกสบาย บวกกับเรากับแฟนแพลนจะเลี้ยงน้องหมา (แม่ไม่ชอบหมา) ก็อยากให้เขาที่มีวิ่งเล่น หรือวันนึงมีลูกก็อยากให้มีพื้นที่สักหน่อยให้ได้เล่นตามวัย ซึ่งก่อนหน้านี้ตกลงกันว่าจะหาซื้อในเมือง ใกล้ที่ทำงานแฟน กับเรา เพราะบ้านปัจจุบันอยู่อำเภอเล็กๆห่างจากเมืองประมาณ 30 โล แฟนเรามองอนาคตด้วยว่าถ้ามีลูกก็อยากให้มีสังคม เข้าโรงเรียนประจำจังหวัด เผื่อจะมีโอกาสที่ดีด้วย แต่แม่ก็ไม่ยอม ว่าไกลไปแกจะไปอยู่ด้วยไม่ได้ ก็พอดีกับมีหมู่บ้านขึ้นใหม่เยื้องๆกับบ้านแม่ ห่างกันแค่ 1 กิโลกว่า ก็เข้าไปดูกันตกลงว่าจะซื้อ แล้วโชคดีมากว่าเป็นบ้านหลังมุมที่เหลือ และมีที่แปลงเปล่าของเจ้าของหมู่บ้านก็เลยไปขอติดต่อจะซื้อ เผื่อจะสร้างอยู่ข้างกันไปเลย แล้วให้แม่ช่วยผ่อนค่าที่ส่วนนี้ เพราะแฟนก็มองว่าแม่อยากมาอยู่ก็ต้องช่วยกัน ลำพังเรากับแฟนแค่บ้านนี้ก็พอไหวแต่ถ้าต้องเพิ่มค่าที่ข้าง+สร้างบ้านให้แม่อีกน่าจะไม่ไหว ก็เลยตกลงกับแม่ ตอนแรกแกก็โอเค แล้วก็มาบอกใหม่อีกว่าแม่จะช่วยผ่อนที่ส่วนนี้ แต่พอโบนัสเราออกก็ต้องจ่ายคืนให้แกกันด้วยนะ เราก็เลยไม่โอเค เพราะจริงๆส่วนนี้เป็นส่วนที่เกินคาดไว้ด้วยซ้ำ ทำไมเราต้องเอามาเสียซ้ำซ้อนขนาดนี้ สุดท้ายเจ้าของที่ยังไม่ขายที่ให้พอดี บ้านหลังนี้ที่ดูไว้ก็ต้องพักไว้ก่อน เพราะหาจุดลงตัวไม่ได้ พอคุยกันไปกันมา ก็ไปจบที่ว่าทำไมลูกไม่อยากให้ไปอยู่ด้วย แม่เลี้ยงมาตั้งแต่เกิดฟีลแบบว่าไม่กตัญญู ถ้าแม่เป็นอะไรขึ้นมาอีกจะช่วยทันได้ยังไง ซึ่งเรามองว่าบ้านใหม่ที่เรายอมก็คือใกล้บ้านเดิมมากๆแล้ว ยังไงก็คอยมาหา มาดูแลอยู่แล้ว เราไม่ได้ทิ้งขว้าง ทุกวันนี้เราก็ดูแลไม่ขาดตกบกพร่องอยู่แล้ว ถ้าเทียบกับครอบครัวเราคืออยู่กรุงเทพ เกิดอะไรขึ้นคือกว่าจะไปหาเรามีแต่เสียกับเสีย ทำไมไม่มองมุมเราบ้าง ส่วนแฟนก็คนกลางลำบากใจไม่รู้จะพูดยังไง พอยืนยันว่าจะไปซื้อ แม่ก็ใช้ไม้ตายว่าถ้าไม่ให้ไปอยู่ด้วยแม่ก็จะย้ายไปอยู่กับยายไม่กลับลงมาอีกเลย มีลูกก็จะไม่มาช่วยเลี้ยง แฟนก็กลัวคนจะมองว่าทิ้งแม่อีก
เรื่องราวมันค่อนข้างเยอะ และละเอียดอ่อน จนเราไม่รู้จะไปปรึกษากับใครเลยค่ะ คุยกับเพื่อนๆก็เห็นด้วยกับเราหมด บ้านเราก็ไม่มีปัญหา เพราะเข้าใจอยู่แล้วว่าวันนึงลูกก็ต้องมีครอบครัว ที่บ้านเราก็เข้าใจ และมั่นใจในตัวเราอยู่แล้วว่าต่อให้มีครอบครัวก็ไม่ได้จะทิ้ง ก็ยังคอยดูแลกันอยู่ตลอด
** หวังว่าจะได้รับคำแนะนำ ประสบการณ์จากพี่ๆคนอื่นๆให้ได้ทางออกสักทีนะคะ เรากับแฟนคุยกันจนไม่รู้จะคุยยังไงกันแล้วค่ะ