จขกทพึ่งอยู่ปี1 มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง จขกทยอมรับนะคะที่เข้ามาเพราะคิดว่าตัวเองทนไหว เรียนไหว ใครๆก็ว่ามันเหนื่อย มันหนักนะ ทั้งที่ปี1 วิชาเรียนก็น้อยยังไม่เยอะ แต่ทำไมรู้สึกไม่ว่างเลย กลับหอมาก็อยากนอนอย่างเดียว ยิ่งได้ยินรุ่นพี่บอกเล่าประสบการณ์ยิ่งรู้สึกท้อ ได้เรียนวิชาคณะมันเป็นอะไรที่เปลี่ยนชีวิตจขกทมาก เป็นพยาบาลต้องอดทนทุกเรื่อง รู้สึกตัวเองเหนื่อยก็ไม่กล้าบอกแม่ แอบร้องไห้ก็ไม่ได้ ไกลบ้านมาเรียนอีก เราถูกสอนมาเพื่ออดทนกับคนไข้ เรียนวิชาคณะ สอนมาให้เข้าใจ ดูแลคนไข้ทั้งทางร่างกาย จิตใจ สังคม และจิตวิญญาณ ต้องดูแลเค้าให้หาย แล้วยิ่งเวลามีคนถามว่าเรียนอะไร เราก็บอกว่าเรียนพยาบาล เค้าก็ว่าเราโหดไม่ดูแล ใส่ใจคนไข้ แต่เราท้อเป็นนะ เราพยายามเข้าใจคนไข้ เวลาไปไหนเจอคุณยายถ้าไม่ดูแลก็ไม่ได้ แม้เราจะยังมีความรู้ไม่มากแต่เราก็พยายามเต็มที่ อีกอย่างเราต้องพยายามปรับตัวเองใหม่หมด เป็นพยาบาลเรื่องเวลาสำคัญมาก เวลารุ่นพี่นัดเราต้องไปก่อน15 นาที การมาสายมันเป็นการไม่ตรงต่อเวลา เพราะเวลา1 นาทีมีค่ามากถ้าเราไปทำงาน อีกทั้งกฎะเบียบที่ต้องเข้าเพื่อทำให้เราเป็นนักเรียนพยาบาลที่มีระเบียบ เล็บต้องตัดสั้นเสมอ และการแต่งตัวที่ถูกระเบียบ รวมถึงมารยาทต่างๆ การทำกิจกรรมต่างๆ ทำไมเหนื่อยจังคะ เราเหมือนถูกสอนมาให้เข้าใจคนทุกคน ถ้าเจอคนโวยวายเรามองทฤษฏี  เราต้องใจเย็น มีเมตตา และดูแลเค้า ยิ้มเลย  เพื่อนก็ลาออกเยอะเหมือนกัน สู้ๆนะตัวฉัน