คือเป็นนักศึกษาพยาบาลค่ะ มาเรียนด้วยเพราะโลกแคบ ไม่รู้จักว่ามีอาชีพอะไรให้เลือกบ้าง รู้จักเท่าๆกับชาวบ้านทั่วไป ครู พยาบาล ตำรวจ ทหาร ถ้าไม่เรียนก็ไปทำสวนช่วยที่บ้าน พอจบ ม.6 ก็ไปสอบเข้าพยาบาล บังเอิญว่าติด จึงเข้ามาเรียนโดยที่ไม่มีใครบังคับ
         ที่จริงแล้วความรู้สึกว่า "มันไม่ใช่" ตั้งแต่ขึ้นฝึกครั้งแรก ตอนปี 2 ขึ้นฝึก funda (fundamental : การพยาบาลพื้นฐาน)  ตั้งแต่ขึ้นวันแรกเลยรู้สึกว่า เราต้องมาทำแบบนี้หรอ มาอยู่แบบนี้หรอ ต้องมาอดหลับอดนอนแบบนี้หรอ เป็นผู้นำด้านสุขภาพแท้ๆ แต่คุณภาพชีวิตเสื่อมโทรมกว่าคนทั่วไป
         ที่สุดของการเรียนพยาบาลคือ ขึ้นปี 3 จะต้องฝึกงาน 7 เดือน นี้ก็ฝึกได้ 2 เดือนกว่าๆ แล้วค่ะ นับวันความคิดที่ว่า "มันไม่ใช่" ยิ่งชัดเจนขึ้น ทุกวันๆ ไม่มีวันน้อยลงเลย ฝึกจนเครียด+กับอีกหลายๆเรื่อง ปกติเป็นคนที่ไม่ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ แต่มันมีความคิดหนึ่ง ที่อยากจะดื่มให้เมาหนักๆ ให้มันลืมๆความเครียดไปบ้าง
        ปล. นศ.พยบ ถ้าลาออกจะได้ใช้หนี้ 2 เท่าของเงินที่ได้ต่อปี (ได้ปีละ3หมื่น)  👉 ซึ่งตอนนี้ยังไม่มีเงินที่จะไปจ่ายเลยค่ะ