ขอเล่าถึงนิสัยของเพื่อนคนนี้ก่อน เป็นคนที่เก่ง พูดแรง ถ้าคนอื่นมองก็ดูเป็นคนหัวร้อน แต่เราที่รู้จักกันดีจะรู้ว่าเพื่อนเราเป็นคนดีถือว่าดีมากๆเลยละ แค่ดูจากภายนอกเป็นคนที่แรงๆ เราอยู่ด้วยกันมา7ปี แต่สนิทกันมากๆจนขั้นมาอยู่ด้วยกันก็4ปี เราทะเลาะกันไม่ค่อยบ่อยเพราะส่วนมากเราเลือกที่จะไม่พูดต่อถ้าหากเรารู้ว่าจะทะเลาะแน่นอน  แต่มันก็จะมีที่ทะเลาะจิงๆพอเถียงกันจบเราจะตัดจบและเราจะไม่คุยกันต่อ เเละส่วนมากเราจะไม่ง้อ เพราะส่วนใหญ่จะทะเลาะกันเรื่องคำพูด จะบอกว่าเราก็ไม่ค่อยเถียงใครเรารู้ว่าสุดท้ายเราจะไม่มีคำจะพูด พอไม่มีคำจะพูดมันเหมือนเราผิด  เเต่ทุกครั้งเราก็กลับมาอยู่ด้วยกัน และเวลาเราทำอะไรที่เขาไม่พอใจเขาก็จะมีสีหน้าที่ชัดเจน เรารู้ว่ามันปกติที่คนเราไม่รู้ว่าทำหน้าแบบไหน เเรกๆเราเข้าใจและก็เคยคุยกันเรื่องนี้แล้ว แต่พอเราโดนการกระทำนั้นมากๆเรารู้สึกว่าเราเสียใจ  เราเคยรู้สึกไม่ดีจนบอกกับตัวเองต่อไม่จะต้องไ่ม่อยู่กับคนนี้แล้ว แต่ก็ทำไม่เคยได้ อยู่กันมาจนถึงปี1 เรารู้สึกว่า ความรู้สึกของเรามันโดนกัดกร่อนกับคำแรงๆพวกนั้นทุกวัน  แต่เรารู้ว่ามันคือความเคยชินและความจิงที่เขาพูดมา พอหลังๆมานี้เขาพูดอะไรมาเราเลือกที่จะเงียบ แบบอยู่ในที่ของตัวเอง จนมันกลายเป็นช่องโหว่ ความห่างเหิน  และบางครั้งเราอึดอัด  แต่เราก็ยังอยู่ด้วยกัน อยากรู้ว่ามันคือความรู้สึกอะไรแน่ๆ เรายังรักเพื่อนคนนี้มากๆแต่บางครั้งเราก็ไม่พอใจมากๆ  เราเคยปรับความเข้าใจกันแล้วนะ แต่เหมือนมันจะ…  เราชอบที่จะอยู่กับเพื่อนคนเพราะสบายใจ แต่เราก็ท้อเหมือนกัน  

ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านนะ เเค่อ่านก็โอเคละ จิงๆเราค่อยข้างที่จะไม่มีคนให้เป็นเซฟโซนเลยเป็นคนมีเรื่องทุกข์ใจเยอะ แต่ได้ระบายตรงนี้ก็โอเคแล้วละ