(กระทู้ระบายเฉยๆๆ) ผมไม่อยากติดสินว่าตัวเองเป็น introvert นะเเต่ว่า คำนี้มันนิยามตัวผมได้ดีที่สุดเเล้วในตอนนี้55 ตอนนี้ผมกำลังศึกษาอยู่ในวิทยาลัยชั้นปีที่1 โดยปัญหาการเข้าสังคมของผมมันมีมานานมากเเล้วตั้งเเต่ในช่วงมัธยม เเต่ในตอนนั้นผมยังพอมีเพื่อนสนิทอยู่เป็นกลุ่มเล็กๆก็พอถูๆไถๆไปได้ เเต่เมื่อขึ้นมหาวิทยาลัยนั้น เจอสังคมมากขึ้น สังคมกว้างขึ้น เจอคนใหม่ๆ เเต่ทักษะในการเข้าสังคมของผมนั้นยังคง เรียกว่า อาการหนักเหมือนเดิม คือ เวลาที่ต้องพบผู้คน เราจะตั้งตัวเองว่าจะคุยเเบบไหนดีจะต้องทำอย่างไรถึงจะออกมาดี มันกลายเป็นว่ามันคิดเยอะเกินไปจนกดดันตัวเอง เมื่อเราทำไม่ได้ก็จะเกิดความรู้สึกผิดเล็กๆในใจ เเละ ยังมีความรู้สึกขี้อายเเบบว่าไม่อยากจะทำตัวเด่น เพราะกลัวว่าตัวเองจะทำอะไรน่าอายออกไป ทำให้รู้สึกว่าเป็นคนที่ไม่กล้าเเสดงความคิดเห็นของตัวเอง ปิดกั้นความรู้สึกที่เเท้ตริงกับคนอื่น เเละสุดท้าย ผมก็ตระหนักว่ากลายเป็นคนเริ่ม anitสังคม ไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น... ซึ่งเเน่นอนว่าถ้าปล่อยไว้เเบบนี้ต่อไปก็คงต้องใช้ชีวิตคนเดียวเเล้วเเหละ (เเต่introvert ก็ชอบ(สบายใจ)กับการอยู่คนเดียวอยู่เเล้วป่าว)...ใช่ครับ เเต่สังคมมหาลัยมันก็ต้องมีการปรับตัวเข้าหากันเเละกัน ไม่ว่าจะกิจกรรมต่างๆ งานกลุ่ม  connection ต่างๆ คงไม่เหมาะเท่าไหร่ที่จะใช้ชีวิตคนเดียว เเต่ผมก็มีกลุ่มของผมอยู่นะ จากการเป็นเเต่ผู้ฟังที่ดี เเต่ไม่กล้าเเสดงความคิดเห็นต่างๆ หรือไม่กล้าสร้างบทสนทนากับคนอื่น คิดเอาเองว่าคงไม่มีใครอยากคุยกับเรา เราก็เราเป็นคนคุยไม่เก่งนิ... ทำให้รู้สึกว่ามันอยู่เเบบฝืนความรู้สึกอะ เหมือนว่าเรานั้น ไม่เป็นตัวของตัวเองเลย เราสร้างกำเเพงไว้เยอะมาก กับเพื่อนเราในคณะ มันเป็นความรู้สึกที่อยากจะหายไป จากสังคมตรงนี้ ไม่เป็นที่ควดหวังของใครทั้งนั้น คงจะเป็นอาการของคนที่ต้องการความช่วยเหลือ เเต่ผมยังไม่รู้จะปรึกษาใคร เเม้เเต่ครอบครัว คือ ผมไม่สบายใจที่จะต้องบอกปัญหาต่างๆเหล่านี้กับครอบครัว เพราะรู้สึกว่าเรื่องหรือปัญหาในครอบครัวมันเยอะอยู่เเล้ว(เยอะมากจริงๆ)
จนมันเริ่มสะสมๆไปเรื่อยๆ จนมันส่งผลกระทบเกี่ยวกับการเรียนคือมันก่อเกิดเป็นความเครียดไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือ เหมือนเป็นปัญหาที่ใหญ่มากๆสำกรับผมที่เรียนอยู่ในสายวิทยาศาสตร์สุขภาพ ผมเกรงว่าถ้ายังไม่ปรับเปลี่ยนตัวเองมันจะส่งผลกระทบต่อผมเองในหน้าที่การงาน สังคม ครอบครัว เเละที่สำคัญที่สุดกับสุขภาพจิตตัวเองในอนาคต
ตอนนี้อยากจะถามว่ามีใครเคยเจอปัญหาประมาณนี้บ้างเเล้วผ่านมันไปได้ยังไง? เเละผมควรปรึกษาจิตเเพทย์ดีไหม?(รู้สึกว่ามันยังไม่หนักขนานนั้นอะ55)  
ถ้ามีใครตกอยู่ในสถานการณ์เเบบนี้อยู่ไหมมาเเชร์กันได้นะครับ T..T เพราะว่าเข้าใจความรู้สึกจิงๆ
เเละขอขอบคุณพื้นที่ตรงนี้ที่ทำให้ผมได้เปิดใจระบายปัญหาต่างๆของผมในที่สาธารณะ เเละหวังว่าจะเป็นก้าวเล็กๆที่จะให้ผมสามมารถผ่านปัญหานี้ไปได้
ปล. กระทู้เเรกของผม ผิดพลาดอะไรสามารถติได้เลยครับบไม่ต้องเกรงใจ