เราอายุ 21 แล้วค่ะ มีลูกพี่น้องน้องอายุประมาณ 14 เป็นผู้ชาย บ้านเราสนิทกัน เลี้ยงกันมาเหมือนพี่น้องแท้ๆ แม่ของน้องมีศักดิ์เป็นน้าสาว น้องโดนพ่อแม่ตามใจตั้งแต่เด็กๆ พอโตขึ้น ก็ดื้อ จนพ่อแม่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เพราะดุไปก็เถียง เอาแต่ใจ แถมยังตวาดใส่พ่อแม่ถ้าเขาดุ เราเป็นคนค่อนข้างดุ น้องเลยกลัว ส่วนใหญ่ถ้าน้องทำผิด น้าขู่ว่า จะฟ้องเรา ตอนน้องประมาณ 10 ขวบ เคยเถียงเรา เราโมโหมาก เลยดัดนิสัย เราไม่ยุ่ง ไม่คุย ทำเหมือนน้องไม่มีตัวตน ผ่านไปสักพัก เขาก็มาขอโทษมาทำดีด้วย แต่พอเวลาผ่านไป เราไปเรียนไกล ไม่ค่อยได้เจอ บวกกับว่า น้องโตขึ้น ยิ่งดื้อ ยิ่งตวาด ขึ้นเสียง หยาบคายกับน้องคนอื่นๆ พ่อแม่เขาก็เลยปล่อยเลยตามเลย และโทษว่าเป็นเพราะคบเพื่อน และเล่นโทรศัพท์(?) เหตุการณ์ล่าสุดคือ เรากับน้าและแม่กำลังยกมอเตอร์ไซค์ขึ้นท้ายกระบะ น้องก็นอนเล่นโทรศัพท์ไม่สนใจ จนน้าต้องเรียก เขามาช่วยแค่แปปเดียว แล้วก็กลับไปเล่นโทรศัพท์ ทั้งๆที่ยังไม่เสร็จ น้าก็เรียกใหม่ ประมาณว่า "หยุดเล่นสักที เห็นมั้ยว่าเขากำลังยกรถ หยุดเล่นแล้วมาช่วย" น้องตวาดกลับมา "อะไรนัก พูดมาก น่ารำคาญ" เราเลยดุไป "หยุดเล่นแล้วมาช่วย เล่นทำไมนัก ไม่รู้เวลา" น้องก็ตวาดกลับ "อะไรนักหนา ยุ่งอะไร รำคานจริง วุ่นวายไม่ได้หยุด" เราโมโหมากเลยตวาดกลับ"จะเถียงใครก็เถียง อย่ามาเถียงku" แล้วสุดท้าย ยายโอ๋น้อง บอกว่าเราพูดแรงเกินไป ต้องไม่ได้ทำอะไรผิด เราผิดที่ไปว่าน้อง

โอเค คำของเราอาจจะแรงไป แต่ที่สงสัยคือ ต้นเหตุของปัญหานี่คือการเลี้ยงดูที่บิดเบี้ยว คนที่บ้านเรา ดูไม่ออกจริงๆเหรอคะ 
ปล. เราคงไม่ทัก ไม่คุย ไม่อะไรกับน้องแล้วแหละค่ะ เขาอายุ 14-15 แล้ว เราคิดว่าค่อนข้างโตแล้วสำหรับสมัยนี้ คงพอคิดอะไรได้ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพูดแย่ๆใส่ เพราะงั้นตัดปัญหาด้วยการไม่ยุ่งคงจะดีที่สุด