สวัสดีคะ เรา
อายุ27   จบ ปวช การโรงแรมและการท่องเที่ยว
เราเคยฝึกงาน กับ โรงแรมเล็กสมัยเรียนคะ

พอจบมาเรา เคยไปหาสมัคงาน แต่ไม่มีคนรับ (อาจจะเพราะมีโรคประจำตัวด้วย)

เราเลยกับมาทำงาน ช่วย ธุระกิจที่บ้าน   เป็นร้านขายดอกไม้คะ อาให้เราวันละ100บาท  บอกงานไม่ได้หนักหน้าอะไร บ้านไม่ต้องเช่า ข้าวก้อกินกับที่บ้าน จะเอาค่าแรง อะไรเยอะแยะ

น่าที่เรา ซักผ้า ทำความสะอาด บ้าน ออกไปขายดอกไม้ ร้อยดอกไม้ให้ที่บ้านตอนเช้า  ทุกวัน  ยกเว้นวันพระเราต้องตื่นเที่ยงคืนไปเปิดร้านที่ตลาด  จัดร้าน+ขายดอกไม้ ถึง9โมง
ทุกวันพระจะได้200บาทคะ

นี้คือ รายได้ ที่เราได้จากที่บ้านนะคะ  เรามักโดนที่บ้านพูดแซะ ว่า เทอเหมือนพ่อเธอ เอาตัวไม่รอดเกาะที่บ้านกิน ไปไหนไม่ได้หลอก

แต่ส่วนตัว เราไม่อยากอยู่ตรงนี้ พยามหางาน สมัคทำไปด้วย

เราไปปรึกษาอาว่าหนูกำลังหางานทำนะ ตอนนี้พยามหาที่สมัคอยู่ ทางเว๊ปหางาน

โดนที่บ้าน ต๊อกกับมาว่า สภาพ แบบนี้ใครจะรับ ประสบการก้อไม่มี น่าจาบุคลิกก้อไม่ดี อย่าฝันกลางวัน นักเลย ตื่นได้แล้วอย่าเพื่อเจ้อ ทำงานสบายๆช่วยที่บ้านก้อดีอยู่แล้ว

เราบอกอยู่ตรงนี้ไม่พอกิน หนูพยามจะ ยืนให้ได้ไม่อยากรบกวนผวกอา  เค้าพูดกับมา ว่า ตื่นเถอะอย่าฝันกลางวัน พยามไปก้อเท่านั้น เทอไม่เอาตัวไม่รอดหลอก

ส่วนตัว เคยพยาม หาอาชืพเสริมแล้วนะคะ เช่น เปิดร้านแซนวิซ สลัดโล ขายนกสวยงาม แต่ไม่รุ่งคะ สุดถ้ายเหมือนเทเงินเก็บทิ้งเล่น แถมโดนที่บ้าน ว่า เอาตัวไม่รอด ทำไร ก็ไม่เจ้งไม่เป็นท่า

((เปิดร้านใช่เงินเก็บส่วนตัวลงทุนเองนะคะ
ไม่เกียวกับเงินที่บ้าน))
T-T

ตอนนี้เลยพยามจะหาสมัคเงินเสริม แต่โดนที่บ้านว่ากับมาแบบนี้ หมดกำลังใจเลยคะ

ทุกคนว่าที่บ้านเราพูดแรงไปไหมคะ หรือเค้าพูดจริงแล้วเราคิดมากเอง  ขอคำแนะนำ หรือความคิดเห็นหน่อยคะ

ทั่งนี้ กราบขอโทษล่วงหน้า หาก ใช่ภาษาไทยไม่ถูกต้อง หรือแท๊กผิดตรงไหน กราบขอโทษ ล่วงหน้า ด้วยนะคะ